Ale sprawy nie lepiej by się miały z elokwentnym i krewkim współczesnym Romeem. Po paru latach nudnej pracy i kilku pobytach zarobkowych w Irlandii, których domagałaby się ekonomia powiększającej się rodziny, pewnie siedziałby drętwo przed telewizorem z piwem w ręku i śmiał się rubasznie, oglądając Kiepskich lub kolejną edycję Big Brothera.
Nie znaczy to jednak, że cały ten Eros nadaje się tylko do kosza na śmieci. Przeciwnie, on jest bardzo dobry na początek, ale potem najlepiej go ochrzcić, wysłać do szkoły i po katolicku wychować. To sprawdzona metoda i wcale nie oznacza końca miłości, ale jej stopniowy rozwój. Agape, miłość chrześcijańska, to przecież taki ochrzczony i porządnie wychowany Eros.

 

 

I tak, i nie. Sam św. Paweł chyba nie był doskonałym ucieleśnieniem tej miłości, bo był człowiekiem niezwykle głębokich i gwałtownych pasji. Potrafił kochać i nienawidzić; przemawiać z czułością i delikatnością, ale i gromić i kłócić się; wznosić się ponad własne urazy, ale i mieć pretensje oraz skarżyć się. Oczywiście, przy tym wszystkim był świętym i pewnie dlatego ciągle jest taki przekonujący.
Jego hymn wydaje mi się raczej hymnem tęsknoty za ideałem aniżeli hymnem zdobywcy, który w całej pełni ucieleśnił ideał. Poza tym jest to ideał, który nie zniechęca ani nie przeraża, choć posługuje się obrazami bardzo skrajnymi. Przeciwnie, w sposób niezwykle sugestywny pociąga i zachęca, wzrusza i porusza wewnętrznie i to – co najciekawsze! – osoby, które niekoniecznie są wierzące. Apostołowi Narodów udało się więc coś niezwykle rzadkiego: wyrazić istotę miłości chrześcijańskiej w języku zrozumiałym dla wszystkich, niezabarwionym nadmiernie religijnością.

 

 

A można inaczej?... Nie da się spojrzeć inaczej, bo jesteśmy cieleśni i najczęściej poprzez ciało i dzięki niemu potrafimy odczuć i przekazać miłość. Dlatego człowiek potrafi kochać w taki sposób, którego nie potrafią nawet aniołowie. Oni tylko mogą pomarzyć o przeżyciu tajemnicy Wcielenia, która stała się drogą naszego zbawienia. My tę tajemnicę niejako nosimy w sobie, bo – podobnie jak aniołowie – jesteśmy duchami, ale duchami wcielonymi.
Jest to też powód naszego dramatu, bo często nie jesteśmy wierni tajemnicy, którą nosimy w sobie. Często ją zdradzamy, zajmując się tylko ciałem, a ono nie znosi takiego nadmiaru czułości i zainteresowania. No bo ileż można wpatrywać się we własne ciało, adorować je i pielęgnować, nie popadając w bałwochwalstwo? A dzisiejszy świat już zupełnie zwariował na tym punkcie.

 

Dzisiaj trzeba uczyć właściwej miłości do ciała i propagować duchowość ciała. Bałwochwalczemu uwielbienia ciała trzeba przeciwstawić teologię świątyni Ducha Świętego, mitowi wiecznej młodości ciała – mądrość czterech pór roku.