Artysta fotografik nadaje swoim zdjęciom charakter bardzo osobisty. Z każdego z nich stara się uczynić zawsze środek przekazu najważniejszych dla siebie idei, nośnik podstawowych wartości, formę wyrazu najżywotniejszych wzruszeń i emocji. Najcenniejszym motywem „Pejzażu Świętego” są jego zdaniem te rysy narodowej tradycji, które polskiej kulturze nadają oryginalne, niepowtarzalne piętna i piękno. Po swojej poprzedniej pracy - sfotografowaniu starych polskich dworów, Markowski zajął się starymi, również ginącymi i równie arcypolskimi sakralnymi elementami składowymi rodzimego krajobrazu. I rzecz przedziwna: podobnie jak w przypadku owych dworów i dworków - otrzymaliśmy nie tylko dokumentny zapis tego, co jeszcze pozostało, ocalało, przetrwało z pejzażu dawnej Polski, ale również rekonstrukcję nieistniejącego jużvw zasadzie jej obrazu.

 

Stanisław Markowski, urodził się w 1949 r w Częstochowie. Jest członkiem ZPAF (Związku Polskich Artystów Fotografików). Jego pierwsza indywidualna wystawa to "Klimaty Krakowa 1971". Przełomem w jego życiu staje się rok 1980, odkąd poświęca się fotografii społeczno-politycznej, dokumentując walkę narodu polskiego o pełną niepodległość i suwerenność. Współpracuje z opozycją, wspiera ruch Solidarności. Inne wystawy w jego zbiorze to m.in. "Podróże w miejscu" 1978, Świat , którego już nie ma "1988, „A mury runa, runą, runą...", 1989 oraz "Ojczyzno moja" 1997. Po za ekspozycjami jest również autorem wielu albumów. Są wśród nich m.in.: "Nad zamkami Polski" 1993, "Fascynacje" 1994, Pejzaż święty-polskie kościółki drewniane" 1998 otrzymał nagrodę PTWK w konkursie "Najpiękniejsza książka roku". Zajmuje się również muzyką. Komponuje, gra i śpiewa. W 2003 roku wydał płytę "Tęsknota".