1 lutego 1302 r. zmarł Andrzej Conti, włoski franciszkanin i pustelnik, błogosławiony Kościoła katolickiego. Wywodził się ze sławnego rodu, który wydał biskupów, kardynałów i kilku papieży. Dwa razy papieże przybywali do jego pustelni w górach, aby wręczyć mu nominację kardynalską.

Andrzej wywodził się ze sławnej, szlacheckiej rodziny Contich. Urodził się w 1240 r. w Anagni, we Włoszech, które było siedzibą i schronieniem papieży. Ród Contich wydał kilku biskupów, kardynałów i papieży, w tym Innocentego III i Grzegorza IX, którzy wspierali św. Franciszka z Asyżu oraz przyczynili się do powstania i rozwoju zakonu franciszkańskiego.

Od wczesnych lat młodzieńczych Andrzej zafascynowany był duchowością franciszkańską. Kiedy miał kilkanaście lat, został przyjęty do zakonu. Zamieszkał w klasztorze św. Wawrzyńca w Anagni, który założył sam Franciszek. Po przyjęciu święceń kapłańskich przeniósł się do położonej w górach miejscowości Piglio i zamieszkał w skalnej grocie, obierając żywot pustelnika. Napisał tam traktat o Matce Bożej, noszący tytuł "De Partu Virginis".

Do tej groty przybył papież Aleksander IV, aby wręczyć swojemu bratankowi nominację kardynalską. Franciszkanin odmówił przyjęcia tej godności. Wolał prowadzić życie skrajnie ascetyczne, oddane kontemplacji, studiom oraz pracy fizycznej. Drugi raz, w roku 1295, z podobną misją przybył do Andrzeja papież Bonifacy VIII, który był bratankiem zakonnika. Jednak i wówczas Andrzej nie przyjął proponowanej godności.

Andrzej Conti zmarł 1 lutego 1302 r. Jego kult w 1724 r. zatwierdził papież Innocenty XIII, który również wywodził się z rodu Contich. Bł. Andrzej w liturgii wspominany jest w dniu narodzin dla nieba.

franciszkanie.pl