Gwidon urodził się w roku 1187 w Kortonie. Pochodził z bogatej, szlacheckiej rodziny Vignotellich. W roku 1211 we własnym domu gościł św. Franciszka z Asyżu, pod którego wpływem rozdał majątek ubogim i wstąpił do franciszkanów. Przyjął święcenia kapłańskie i założył pod Kortoną pustelnię franciszkańską, w której spędził większość swojego życia. Powierzono mu zaszczytny urząd kaznodziei. Głosił kazania w Kortonie i pobliskich miejscowościach, a także w Asyżu. Gwidon zasłynął jako człowiek pogodny, pełen dobroci i szacunku dla ludzi.

Według tradycji, dzięki modlitwom Gwidona wydarzyło się wiele cudów, m.in. przemiana wody w wino, rozmnożenie chleba, uzdrowienie paralityka. Przypisywane jest mu także wskrzeszenie dziewczynki, która utopiła się w studni, stąd motyw ten wykorzystuje się w ikonografii.

Na krótko przed śmiercią miał widzenie św. Franciszka, który oznajmił mu, że zbliża się koniec jego życia. Zmarł 12 czerwca 1247 r. Jego ciało pochowano w marmurowym sarkofagu z II w., który dzisiaj znajduje się w muzeum katedralnym w Kortonie. W obawie o utratę relikwii podczas jednego z wielu najazdów, głowę błogosławionego ukryto w jednej ze studni, a następnie oprawiono w srebrny relikwiarz. W roku 1945 otwarto sarkofag, relikwie wraz z głową przenosząc do katedry. Znajdują się w ołtarzu dedykowanym błogosławionemu.

franciszkanie.pl