Niezwykłość liryki księdza Jan polega na tym, że potrafił pisać o sprawach dla człowieka najważniejszych bez zbędnego patosu. Trudne kwestie, które porusza w swoich wierszach; takie jak: miłość nie zawsze szczęśliwa, samotność, cierpienie, śmierć; przynoszą czytelnikowi nadzieję, a przy tym nigdy nie ocierają się o banał. W wierszu O nieobecnych uczy jak żyć, gdy na zawsze odchodzi ukochana osoba:

 

 

O śmierci pisał jak o tymczasowym rozstaniu, bo przecież po drugiej stronie nasze drogi pocięte schodzą się z powrotem. Uczył, że więcej smutku przynoszą nam ziemskie rozstania:
(…) najdłuższe to rozstanie, po którym się żyje
Jakby serce pękło i nic się nie stało
Rozstania, co przychodzą, gdy nic nie wiesz o tym
 i w taki sposób że nikt nie rozumie.

 

Zawsze jednak wiersze Twardowskiego niosą w swym przesłaniu nadzieję, pocieszenie, bo przecież:  (…) nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia, kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno (…)

 

Ksiądz Jan Twardowski był jednak przede wszystkim poetą miłości. Miłość (jak sam mówił) to był Jego temat. Pisał o miłości, która wszystko zwycięża, jest mocniejsza od grzechu, cierpienia, od śmierci…Jest mimo wszystko. W wierszu pt. Wyganani piszę o miłości łączącej Adama i Ewę, która przed grzechem i po grzechu została ta sama:

 

 

Ksiądz Jan Twardowski był za życia ambasadorem miłości, a dzięki swoim wierszom zostanie nim na zawsze. Bronił każdej miłości: Nie sądź miłości nie oskarżaj żadnej nie wybrzydzaj zbyt wielka, więc się nie nadaje (…) miej litość dla niewzajemnej biednej (…) uszanuj półidiotkę dokładnie od rzeczy i taką, która umarła i jeszcze się leczy. Uczył do niej szacunku, jakakolwiek by nie była: Jest miłość trudna jak sól, czy po prostu kamień do zjedzenia. Jest przewidująca taka, co grób zamawia wciąż na dwie osoby. Niedokładna jak uczeń, co czyta po łebkach. Jest miłość wariatka, egoistka, gapa (…).

 

Na zakończenie chciałabym napisać, że ksiądz Jan Twardowski podbił serca czytelników nie tylko swoim wybitnym talentem poetyckim, ale także niebywałym poczuciem humoru. Żartował przede wszystkim z samego siebie opowiadając o tym np. jak podczas spowiedzi, w przypadkowym kościele, za pokutę otrzymał przeczytanie kilku wierszy swojego autorstwa.

 

W wydanym w 1991 roku Niecodzienniku, nieoczekiwanie dla czytelników, Twardowski zamieścił mnóstwo anegdot zarówno ze swojego życia, jak i tych zasłyszanych. Niektóre z gatunku przeraźliwie mrocznych: Kiedy przebywałem na swojej pierwszej parafii w Żbikowie, widziałem co pewien czas jedną ze starszych pań leżącą krzyżem. Początkowo nie śmiałem spytać, wreszcie spytałem: - W jakiej intencji pani się modli? Odpowiedziała: - Modlę się w intencji kierowniczki zakładu spokojnej starości, żeby zdechła.
Inne świadczące o niemałym pazurku opowiadającego: Czytałem, że dawno temu jezuici pokłócili się z bernardynami o to, kto pisze lepsze wiersze. - My piszemy: jezuita i kwita - powiedział jeden z bernardynów. - My piszemy: głupi bernardyn. - Przecież tu nie ma rymów. - Nie ma rymów, ale jest sens - tłumaczył jezuita.

 

 

***