16 sierpnia Kościół wspomina św. Rocha, patrona aptekarzy, lekarzy, ogrodników, rolników, szpitali i więźniów. Ten tercjarz franciszkański jest także opiekunem zwierząt domowych.

Św. Roch urodził się we Francji jako jedyny syn rządcy Montpellier. Jednak niewiele zachowało się o nim pewnych wiadomości. Spotykana jest data jego urodzin przypadająca na rok 1295 oraz ok. 1345-1350. Wiadomo, że w młodym wieku stracił oboje rodziców.

Po sprzedaniu znacznego majątku rodziców rozdał wszystko ubogim i wyruszył do Rzymu. We włoskim miasteczku Acquapendente zastała go epidemia dżumy. Tam, w miejscowym szpitalu opiekował się zarażonymi. Otrzymał też dar uzdrawiania, ale uciekał przed otaczającym go tłumem wielbicieli. Opuścił miasto i udał się do Rzymu, gdzie spędził około 3 lat, nawiedzając kościoły, opiekując się chorymi i ubogimi. W drodze powrotnej do Francji zaraził się dżumą w Piacenzy. By nie zarażać innych, ukrył się w pobliskim lesie. Według podania wytropił go tam pies, który przynosił mu pożywienie. Wówczas cudownie wyzdrowiał i udał się w drogę powrotną do Francji, lecz na granicy został wzięty za szpiega włoskiego. Poddawany był torturom i zmarł w więzieniu przed rokiem 1420, ponieważ wtedy pojawia się jego pierwszy żywot i pierwsze ślady jego kultu. Jego niewinność i świętość miał ujawnić cudowny napis na ścianie więzienia: „Ci, którzy zostaną dotknięci zarazą, a będą wzywać na pomoc św. Rocha, jako swego pośrednika i orędownika, będą uleczeni”. Mieszkańcy miasta ujęli się więc za pielgrzymem. Zabrali ze sobą jego relikwie i pochowali je w kościele parafialnym. Potem przeniesiono je do Voghera, a wreszcie w roku 1485 do Wenecji, gdzie znajdują się do dzisiaj.

Kult św. Rocha szybko rozpowszechnił się w Europie. Częste epidemie, które dziesiątkowały ludność i wyludniały osady ludzkie, sprzyjały rozwojowi czci św. Rocha jako patrona od zarazy. Od wieku XV należał do Czternastu Świętych Wspomożycieli.

W roku 1585 papież Grzegorz XIII umieścił imię św. Rocha w Martyrologium Rzymskim. Święty Roch jest patronem Montpellier, Parmy, Wenecji, Sokołowa Podlaskiego, Zatora, Kazimierzy Wielkiej, aptekarzy, lekarzy, ogrodników, rolników i szpitali oraz brukarzy i więźniów. Na ziemiach polskich czczony był przede wszystkim jako patron chroniący od zarazy, stąd w epoce staropolskiej były mu poświęcone liczne ołtarze, figury i kapliczki. Jest opiekunem zwierząt domowych.

W ikonografii przedstawiany jest jako młody pielgrzym lub żebrak w łachmanach, z psem liżącym mu rany albo biegnącym obok. Jego atrybutami są: anioł, pies trzymający w pysku chleb, torba pielgrzyma.

franciszkanie.pl