Cechowała go chęć urzeczywistnienia wzoru idealnego władcy, zdolność bycia jednocześnie głębokim idealistą i w znacznym stopniu realistą, wielkość w zwycięstwie i w klęsce. Był wcieleniem harmonii, pozornie sprzecznej, między polityką a religią, pacyfistycznym wojownikiem, budowniczym państwa, zawsze gotowym niepokoić się postępowaniem swoich przedstawicieli. Fascynowało go ubóstwo, chociaż jednocześnie zachowywał swoją pozycję, jego pasją była sprawiedliwość, choć szanował porządek odznaczający się głębokimi nierównościami. Łączył wolę i łaskę, logikę i porządek, bez których nie ma przeznaczenia – pisał o nim autor jego biografii, Jacques Le Goff.

Św. Ludwik IX, bo o nim mowa, wspominany jest w kalendarzu liturgicznym 25 sierpnia – w dzienną datę śmierci. Był drugim synem Ludwika VIII i św. Blanki Kastylijskiej, urodził się w 1214 roku, a w wieku dwunastu lat – po śmierci ojca – wstąpił na tron (wcześniej zmarł Filip, najstarszy syn pary książęcej, stąd w wieku czterech lat Ludwik został następcą tronu). Do czasu osiągnięcia przez niego pełnoletności, rządy sprawowała jego matka, św. Blanka. Wywarła ona ogromny wpływ na życie religijne Ludwika, wzrastającego wraz z rodzeństwem w atmosferze pobożności oraz miłości i szacunku do Kościoła.

Ciężko określić kiedy młody król przejął faktyczną władzę od matki, choć wydaje się, że na samodzielną pozycję wysunął się dopiero około 1234 roku, po ślubie z Małgorzatą z Prowansji, córką hrabiego Rajmunda Berengariusza IV. Mieli jedenaścioro dzieci: Blankę, Izabelę (żonę Tybalda V, hrabiego Szampanii i króla Nawarry), Ludwika, Filipa (późniejszego króla Francji Filipa III Śmiałego), Jana (zmarłego w niemowlęctwie), Jana Tristana, Piotra (hrabiego Perche i Alençon), następną Blankę (od 1269 roku żonę Ferdynanda de la Cerdy), Małgorzatę (późniejszą małżonkę księcia Brabantu, Jana I Zwycięskiego), Roberta (hrabiego Clermont) i Agnieszkę (od 1279 roku żonę Roberta II, księcia Burgundii).

Ludwik IX każdego dnia brał udział w Mszy świętej, odznaczał się duchem modlitwy, pokuty i troski o będących w potrzebie. Podczas ciężkiej choroby ślubował, że gdy wyzdrowieje, podejmie krucjatę do Ziemi Świętej. W 1248 roku stanął na czele swojej pierwszej wyprawy krzyżowej. Chrześcijańska armia zatrzymała się na zimę na Cyprze, skąd wiosną 1249 roku wyruszyła do Egiptu. Niestety na krzyżowców spadły epidemie i przerosła ich potęga militarna muzułmanów. Po przegranej bitwie pod Al-Mansura, w której zginął brat króla, Robert z Artois, Ludwik nakazał odwrót. Muzułmanie odcięli jednak drogę ucieczki francuskim rycerzom i rozbili wojska chrześcijan. Ludwik wraz z częścią armii dostał się do niewoli, z której został wykupiony. Pozostał na Wschodzie do 1254 roku.

Więcej o św. Ludwiku można przeczytać na stronie internetowej Instytutu Studiów Franciszkańskich: św. Ludwik IX. Polecamy!

franciszkanie.pl