Mieszkańcy Warszawy wielokrotnie zwracali się do niego w czasach różnych zagrożeń i niebezpieczeństw. Zawsze otrzymywali pomoc, dlatego z wdzięczności ustanowili go patronem miasta. Kościół wspomina go 25 września.

Marcin, bo takie imię na chrzcie otrzymał bł. Władysław, urodził się około 1440 roku w ubogiej rodzinie mieszczańskiej w Gielniowie koło Opoczna, leżącym obecnie w województwie mazowieckim. W kwietniu 1462 roku rozpoczął studia w Akademii Krakowskiej. Jednak w sierpniu tego samego roku przerwał je i wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, zwanych obserwantami, a w Polsce - bernardynami. Otrzymał imię Władysław.

Pracował w różnych klasztorach, odbywał liczne podróże, w czasie których nauczał i głosił wiele kazań. W latach 1487-1490 i 1496-1499 był przełożonym prowincji polskich obserwantów, którzy mieli ówcześnie w naszym kraju ponad 20 klasztorów. Brał udział w kapitułach generalnych zakonu na terenie Włoch. W 1498 r. założył klasztory w Skępem i w Połocku. Napisał konstytucje zakonne objaśniające poszczególne rozdziały reguły św. Franciszka, dostosowane do ówczesnych warunków życia zakonników.

W 1504 roku został przełożonym w klasztorze św. Anny w Warszawie, gdzie zasłynął jako wybitny kaznodzieja. W Wielki Piątek, 21 marca 1505 roku, wygłosił ostatnie kazanie. Jak podają przekazy historyczne, w mistycznym uniesieniu wypowiedział słowa "O Jezu, o Jezu, o Jezu!", po czym uniósł się ponad ambonę, następnie opadł i zasłabł. Dwa tygodnie później, 5 maja zakończył życie. Jego ciało, przysypane jedynie piaskiem, złożono pod posadzką w krypcie kościoła św. Anny.

Władysław zasłynął jako miłośnik i piewca języka polskiego. Nazywano go "Płomiennym kaznodzieją", ponieważ słowo Boże głosił z wielkim zapałem, a język jego wypowiedzi był bardzo plastyczny i obrazowy. W języku ojczystym nie tyko kazania głosił, ale również układał pieśni i modlitwy, co na ówczesne czasy było wielkim nowatorstwem.

Do dzisiaj w liturgii śpiewane są pieśni, których autorem jest błogosławiony. Jako jeden z pierwszych poetów zaczął pisać w języku ojczystym, długo przed Mikołajem Rejem. Aleksander Brückner, wybitny polski językoznawca, nazwał go "pierwszym polskim poetą".

Władysław, prowadząc bardzo aktywny styl życia, odznaczał się jednocześnie głęboką wiarą. Zgodnie z kanonem ascetycznym epoki, w której przyszło mu żyć, umartwiał się i praktykował surowe posty, często biczował się, chodził boso, nosił włosiennicę. Miał szczególne nabożeństwo do Męki Pańskiej.

Mieszkańcy Warszawy często zwracali się do niego o pomoc, zwłaszcza w latach 1522, 1601, 1705, kiedy w mieście wybuchały groźne epidemie. Papież Benedykt XIV w 1750 roku ogłosił go błogosławionym, Klemens XIII w 1759 roku ustanowił patronem Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litwy, a Jan XXIII w 1962 roku - patronem Warszawy. Liturgiczne wspomnienie błogosławionego przypada 25 września.

franciszkanie.pl