Obok papieża Piusa IX, 7 lutego Kościół wspomina także m.in. s. Klarę Ludwikę Szczęsną, siostrę zakonną, współzałożycielkę Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego (sercanek) oraz błogosławioną.

Ludwika Szczęsna pochodziła z Mazowsza. Urodziła się 18 lipca 1863 r. w Cieszkach (diecezja płocka). Została ochrzczona w kościele parafialnym w Lubowidzu. Była szóstym z siedmiorga dzieci Antoniego i Franciszki, z domu Skorupskiej. W wieku 12 lat została osierocona przez matkę, której zawdzięczała wychowanie religijne oraz przygotowanie do życia. Ludwika przez 5 lat mieszkała z ojcem i rodzeństwem oraz drugą żoną ojca – Antoniną Więckowską.

Ponieważ była usilnie namawiana przez ojca do zamążpójścia, w 1880 r. zdecydowała się na ucieczkę z rodzinnego domu, pragnąc swoje życie poświęcić Panu Bogu. Wyjechała do Mławy, gdzie przez pięć lat utrzymywała się z krawiectwa. Będąc pod duchową opieką o. Honorata Koźmińskiego OFMCap, w 1885 r. podjęła decyzję wstąpienia do ukrytego Zgromadzenia Sług Jezusa, w którym m.in. apostołowała wśród służących; w Lublinie prowadziła pracownię krawiecką i pełniła funkcję przełożonej wspólnoty sióstr.

Na prośbę ks. kan. Józefa Sebastiana Pelczara, profesora i rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, Zgromadzenie Sług Jezusa wysłało s. Ludwikę do Krakowa, gdzie prowadziła przytulisko dla służących. Rok później s. Ludwika podjęła trudną decyzję opuszczenia drogiego jej sercu zgromadzenia i po głębokim rozeznaniu, w dniu 15 kwietnia 1894 r. wraz z ks. Pelczarem założyła nowe zgromadzenie – Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, stając się jego współzałożycielką. W zgromadzeniu, w którym przyjęła imię Klara, została wybrana jego pierwszą przełożoną generalną.

Współpracując z ks. Józefem Sebastianem, późniejszym biskupem przemyskim, wraz z nim otworzyła ok. 30 domów zakonnych, posyłając siostry do pracy wśród chorych i wśród dziewcząt, dla których tworzyła przytuliska i szkoły praktyczne na terenie Galicji i Alzacji. S. Klara odznaczała się duchem ubóstwa, pokory oraz szacunkiem i miłością do drugiego człowieka. Cechowała ją miłość do Serca Bożego oraz szczególne nabożeństwo do Matki Bożej i św. Józefa. Dla sióstr była kochającą i wymagającą matką, uczyła umiłowania Serca Jezusowego nade wszystko i ofiarnej miłości bliźniego. Na drodze duchowego rozwoju miała w swoim życiu wspaniałych przewodników, m.in.: św. Józefa Sebastiana Pelczara, bł. o. Honorata Koźmińskiego oraz ks. Antoniego Nojszewskiego (rektora seminarium w Lublinie).

Dewizą życia Klary Szczęsnej były słowa: Wszystko dla Serca Jezusowego! S.Klara Szczęsna zmarła w Krakowie w opinii świętości w dniu 7 lutego 1916 r., w wieku 53 lat.

25 marca 1994 r. kard. Franciszek Macharski rozpoczął w Krakowie proces beatyfikacyjny s. Klary. Jej doczesne szczątki przeniesiono 23 stycznia 1995 r. z Cmentarza Rakowickiego do sarkofagu w bocznej kaplicy zakonnego kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa sióstr sercanek w Krakowie. 15 kwietnia 1996 r. nastąpiło uroczyste zamknięcie diecezjalnego procesu służebnicy Bożej Klary Ludwiki Szczęsnej, po czym akta procesu zostały przesłane do watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

20 grudnia 2012 r. papież Benedykt XVI podpisał dekret dotyczący heroiczności jej cnót, a 19 maja 2015 r. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych uznała cud za jej przyczyną, jakim było wybudzenie ze śpiączki ciężko rannego w głowę w wypadku samochodowym w roku 2001 jedenastoletniego Michała. Papież Franciszek 5 czerwca 2015 r. aprobował decyzję Kongregacji o cudzie za przyczyną s. Klary Ludwiki. Uroczysta beatyfikacja miała miejsce 27 września 2015 r. w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie.

franciszkanie.pl