„Uczeń Chrystusa - sługą miłosierdzia” to hasło 64. Tygodnia Miłosierdzia przygotowanego przez Caritas Polska. Nawiązuje ono do tematu programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce „Bądźmy uczniami Chrystusa” i wskazuje na postawę, jaka powinna charakteryzować ucznia Chrystusa w kontaktach z potrzebującymi pomocy. Na plakatach informujących o Tygodniu Miłosierdzia widnieje postać starszej kobiety na wózku, obok niej znajduje się niosąca pomoc młoda dziewczyna – wolontariuszka, w tle widać postać Jezusa, jaką znamy z obrazu namalowanego według wizji s. Faustyny Kowalskiej. Początek Tygodnia Miłosierdzia, zbiega się bowiem z beatyfikacją ks. Michała Sopoćki, głosiciela Bożego Miłosierdzia, który realizował wskazania Jezusa przekazane s. Faustynie. Uroczystości beatyfikacyjne odbędą się 28 września w Białymstoku.

„Jezus Chrystus powiedział: "Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny" (Łk 6, 36). Ks. Sopoćko wiedział, że miłosierdzie trzeba czynić, a nie tylko o nim mówić – podkreśla metropolita białostocki abp Edward Ozorowski. - Czynić miłosierdzie oznacza, miłować człowieka i przychodzić mu z pomocą ilekroć tego potrzebuje. Możliwości niesienia pomocy jest bardzo dużo. Ojciec Maksymilian Kolbe nawet w obozie koncentracyjnym potrafił okazać człowiekowi Boże Miłosierdzie, oddając za niego swoje życie. Czyny ks. Michała Sopoćki były skromne. Zawsze jednak promieniowała z nich dobroć: cicha, pokorna, ciepła, ludzka. Często też, podobnie jak o. Kolbe wskazywał na Maryję jako Matkę Miłosierdzia. Wychowany w bliskości Ostrej Bramy nosił w sobie zapis Wizerunku Matki, której głowa okolona jest promieniami, a ręce pokornie przytulone do serca” – wskazuje abp Ozorowski.

– Staramy się, ażeby przy sankuarium Bożego Miłosierdzia w Białymstoku – Mieście Miłosierdzia, jak i w całej archidiecezji gromadziły się inicjatywy związane z działalnością dobroczynną. Żeby oprócz modlitwy, oprócz głoszenia słowem Bożego Miłosierdzia było ono ukazywane czynem – tłumaczy ks. Andrzej Kozakiewicz, kustosz sanktiarium, w którym znajdują się doczesne szczątki ks. Michała Sopoćki, wcześniej pierwszy dyrektor diecezjalnej Caritas.

Placówki Caritas Archidiecezji Białostockiej oferują dorosłym potrzebującym schronienie, wyżywienie, pomoc w wyjściu z uzależnień i opiekę medyczną. W archidiecezji funkcjonują dom dla bezdomnych, noglegownia dla kobiet, noclegownia dla mężczyzn, ogrzewalnia dla bezdomnych, a także punkt konsultacyjno-informacyjny dla osób z problemem alkoholowym. Diecezjalna Caritas prowadzi też Stacje Opieki, niosące pomoc pielęgnacyjną osobom w podeszłym wieku, osamotnionym, przewlekle chorym. Istnieje także Rodzinny Dom Dziecka Świętej Rodziny z Nazaretu oraz Dom Matki i Dziecka w Wasilkowie. Caritas prowadzi również warsztaty terapii zajęciowej dla osób upośledzonych umysłowo i świetlice socjoterapeutyczne. Poprzez Katolicki Ośrodek Wychowania i Terapii Uzależnień w Czarnej Białostockiej pomaga młodzieży w wieku 13-18 lat w walce z problemem alkoholowym i narkomanią. Miejsca milosierdzia archidiecezji białostockiej to także Centrum Pomocy Migrantom i Uchodźcom oraz dom dla repatriantów, w którym przebywają rodziny zaproszone z Kazachstanu.

Pod auspicjami kard. Stanisława Dziwisza w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach odbędzie się nartomiast w dniach 2-4 października III Międzynarodowy Kongres Apostołów Miłosierdzia Bożego. Będzie ona zatytułowany: „Szkoła miłosierdzia św. Siostry Faustyny i Jana Pawła II”. „Żyjemy w cieniu łagiewnickiego sanktuarium, skąd rozlega się wołanie o miłosierdzie Boże dla całego świata i równocześnie wezwanie do czynów miłosierdzia” – przypomina w liście do diecezjan z okazji Tygodnia Miłosierdzia metropolita krakowski.

***

Modlitwa o łaskę pełnienia miłosierdzia względem bliźnich - św. Siostry Faustyny

Pragnę się cała przemienić w miłosierdzie Twoje i być żywym odbiciem Ciebie, o Panie; niech ten największy przymiot Boga, to jest niezgłębione miłosierdzie Jego, przejdzie przez serce i duszę moją do bliźnich.
Dopomóż mi do tego, o Panie, aby oczy moje były miłosierne, bym nigdy nie podejrzewała i nie sądziła według zewnętrznych pozorów, ale upatrywała to, co piękne w duszach bliźnich, i przychodziła im z pomocą.
Dopomóż mi, aby słuch mój był miłosierny, bym skłaniała się do potrzeb bliźnich, by uszy moje nie były obojętne na bóle i jęki bliźnich.
Dopomóż mi, Panie, aby język mój był miłosierny, bym nigdy nie mówiła ujemnie o bliźnich, ale dla każdego miała słowo pociechy i przebaczenia.
Dopomóż mi, Panie, aby ręce moje były miłosierne i pełne dobrych uczynków, bym tylko umiała czynić dobrze bliźniemu, na siebie przyjmować cięższe, mozolniejsze prace.
Dopomóż mi, aby nogi moje były miłosierne, bym zawsze śpieszyła z pomocą bliźnim, opanowując swoje własne znużenie i zmęczenie. Prawdziwe moje odpocznienie jest w usłużności bliźnim.
Dopomóż mi, Panie, aby serce moje było miłosierne, bym czuła ze wszystkimi cierpieniami bliźnich. Nikomu nie odmówię serca swego.
Obcować będę szczerze nawet z tymi, o których wiem, że nadużywać będą dobroci mojej, a sama zaniknę się w najmiłosierniejszym Sercu Jezusa. O własnych cierpieniach będę milczeć.
Niech odpocznie miłosierdzie Twoje we mnie, o Panie mój. O Jezu mój, przemień mnie w siebie, bo Ty wszystko możesz. (Dzienniczek, 163).

Zobacz także:
Słowo bp. Grzegorza Balcerka z okazji Tygodnia Miłosierdzia

(md © Biuro Prasowe KEP 2008)