W życiu duchowym może pojawić się pokusa przedkładania pracy czy nawet podejmowania uczynków miłosierdzia nad modlitwę. Człowiek pragnie widzieć i cieszyć się owocami swojej pracy, stąd nie raz popada w nadmierny aktywizm. Przy wielkim zapracowaniu łatwo zapomnieć, że w pierwszej kolejności należy przyjść na audiencję do Kogoś, od kogo zależy wszystko. Tragizm naszego chrześcijańskiego aktywizmu polega na tym, że czynności rzeczywiście nas zaduszają. A tymczasem w świetle wiary najważniejszą czynnością dnia jest modlitwa. Kontakt z Bogiem decyduje o wartości i znaczeniu naszej pracy, dlatego to właśnie ona powinna zajmować pierwsze miejsce spośród innych czynności. Paradoksalnie im bardziej jesteśmy przytłoczeni czynnościami, tym więcej czasu powinniśmy spędzać na modlitwie.

 

 

Matka Teresa z Kalkuty zapytała kiedyś pewnego młodego kapłana, ile czasu poświęca on na modlitwę każdego dnia. Ten odrzekł: „Matko, spodziewałem się po tobie raczej pytania: jakie uczynki miłosierdzia podejmujesz?”. Święta odpowiedziała mu wówczas stanowczo: „Czy sądzisz, że mogłabym praktykować miłosierdzie, gdybym każdego dnia nie prosiła Jezusa, by wypełnił moje serce swoją miłością? Czy sądzisz, że mogłabym przemierzać ulice w poszukiwaniu ubogich, gdyby Jezus nie przekazywał mojej duszy ognia swojej miłości? Czytaj uważnie Ewangelię, a zobaczysz, że Jezus dla modlitwy poświęcał nawet miłosierdzie. A wiesz dlaczego? Aby nas nauczyć, że bez Boga jesteśmy zbyt ubodzy, aby pomagać ubogim”. Ta wielka Święta chce nas nauczyć, że gdy zabraknie modlitwy w naszym życiu, będziemy puści. Pozostanie nam tylko wrażenie, że coś dajemy, ale będzie to iluzja, ponieważ nie można dawać tego, czego się nie ma.

 

 

Modlitwa, jak pisze św. Teresa z Lisieux, jest „wzniesieniem serca, prostym spojrzeniem ku niebu, okrzykiem wdzięczności i miłości zarówno w cierpieniu, jak i radości”. Możemy to czynić za pomocą myśli, słów, uczuć – jest to tzw. modlitwa myślna i ustna. Bardzo często zapominamy jednak o tym, że możemy wielbić Boga także poprzez uczynki. W ten sposób modlitwą staje się wszelka praca wykonywana w duchu nadprzyrodzonym, czyli ze świadomością współpracy z Bogiem w doskonaleniu rzeczy stworzonych. Możemy wówczas uczestniczyć w Jego zbawczym dziele, które Chrystus realizował nie tylko na Kalwarii, ale także w warsztacie nazaretańskim.

 

 

Chrześcijanin, który przez łaskę zjednoczony jest z Chrystusem, może zamieniać swoje dobre uczynki w modlitwę, dlatego tak istotna jest pobożna praktyka ofiarowania swoich uczynków. Praca zyskuje wtedy zupełnie inny wymiar. Rzeczywistość tę bardzo dobrze opisuje św. Josemaria Escrivá: „Piszesz do mnie w kuchni, przy piecu. Zapada zmierzch. Robi się chłodno. U twego boku mała siostra – ta, która ostatnia odkryła Boskie szaleństwo dogłębnego życia swoim powołaniem chrześcijańskim – obiera kartofle. Pozornie – myślisz – jej praca jest taka sama jak dawniej. Ale jest bardzo wielka różnica! To prawda: dawniej tylko obierała kartofle; teraz się uświęca, obierając kartofle”. Wszystko może przemienić się w modlitwę, kiedy pracujemy i odpoczywamy, w dzień i w noc, tak jak o to prosimy Pana w pewnej pieśni wieczornej: „Wszystkie nasze dzienne sprawy przyjm litośnie, Boże prawy. A gdy będziem zasypiali, niech Cię nawet sen nasz chwali”.

 

 

Wartość modlitwy, którą stanowi nasza praca, zależy przede wszystkim od miłości, z jaką tę pracę wykonujemy, od czystości intencji, od wysiłku, aby wykonać ją w sposób dokładny i sumienny. Do tego zachęca nas m.in. czcigodna służebnica Boża – s. Leonia Nastał: „Nieśmy Chrystusowi kwiaty drobnych ofiar, choćby to była tylko praca, a nawet rozmowa, czy odpoczynek, czy wreszcie radość. Jeżeli to wszystko ofiarujemy z miłości, zamieni się w rzeczywistą, aktualną miłość każda drobnostka Jemu oddana”. Im wyższa będzie w nas intencja przemienienia pracy w narzędzie odkupienia, im lepiej z ludzkiego punktu widzenia ją wykonamy, tym większą przysługę oddamy całemu Kościołowi.

 

 

Rola modlitwy jest w naszym chrześcijańskim powołaniu kwestią zasadniczą. Modląc się, nie tylko sami składamy hołd Chrystusowi, ale wielbimy Go także w imieniu świata, który z różnych względów tego nie czyni. Tym, czego świat najbardziej potrzebuje jest modlitwa. Pytając o relację między modlitwą i czynem, trzeba stanowczo podkreślić pierwszeństwo modlitwy i ofiary w stosunku do działania. Wszelkie autentyczne działanie rodzi się z modlitwy i kontemplacji, ponieważ wszystko, co wielkie, pochodzi od Boga, wszystko, co wielkie na tym świecie, rodzi się z ofiary i modlitwy.