Rodzina

Znów przeczytajmy fragment z listu Episkopatu:

Trzeba pamiętać, że komunia z Bogiem nie jest doświadczeniem duchowym oderwanym od życia. Św. Jan Apostoł pisze bardzo dobitnie: kto nie miłuje brata swego, niemożliwe, żeby miłował Boga (1 J 4, 20). Dzisiaj, w Niedzielę Świętej Rodziny, prosimy zatem, abyście w Waszych małżeństwach i rodzinach rozwijali serdeczną zażyłość i głęboką jedność całego Waszego życia.

Życie w komunii małżeńskiej, to ciągłe postrzeganie współmałżonka jako kogoś wyjątkowo bliskiego. To dzielenie jego radości i cierpienia, znajdowanie satysfakcji w odgadywaniu jego pragnień i zaspokajaniu potrzeb. To życie w głębokiej przyjaźni, w przekonaniu, że on jest mój, a ja jestem jego (Pnp 2, 16) ze wszystkim, co w nas piękne i trudne, wielkie i wstydliwe. To dostrzeganie we współmałżonku tego, co w nim jest darem Bożym dla mnie. To szukanie sposobów, aby być dla niego pomocą (por. Rdz 2, 18) i aby wzajemnie nosić swoje brzemiona (por. Ga 6, 2). To odrzucanie pokusy patrzenia na wszystko przez pryzmat własnych racji i egoistycznych pragnień.

Oczywiście to, co odnosi się do relacji pomiędzy małżonkami, można zastosować do relacji rodzice dzieci. Jedność pomiędzy rodzicami jest najlepszym sposobem wychowania dzieci, pomaga to młodym w rozmowie, w dzieleniu się swoimi problemami, w szukaniu rady.

Cierpienie jako ogromna szansa

Ktoś powiedział, że nie da się Pana Jezusa naśladować w Jego doskonałości i mądrości. Najbliżej Niego można być ze swoim cierpieniem. We wspomnieniach pewnego kapelana szpitalnego czytamy:

Któregoś razu przywieziono panią, której rak zabrał już ponad połowę twarzy. Właściwie wszyscy mówili "po się tak męczy", "mógłby już Pan Bóg skrócić jej cierpienia". Od niej dowiedziałem się, czemu tak nie jest. Modliła się od początku tej choroby, by mogła jakoś pomóc Panu Bogu, ulżyć Chrystusowi w cierpieniach, wyprosić łaski dla niektórych ludzi.

Wielu cierpiących w swoim sercu składa Panu Bogu dar polegający na przyjęciu cierpienia, na nienarzekaniu, proszą nieraz, aby ten dar przyniósł skuteczność działaniu misjonarzy, nawrócenie komuś z rodziny.

Można jeszcze dodać mamę umierającego chłopca, która go namawia, aby ofiarował swoje cierpienie i sama to robi ze swoim współcierpieniem. Można dodać osobę, która na izbie przyjęć wyraziła żal, że nie może uczestniczyć w parafialnych rekolekcjach, a po kilku godzinach mówiła widzę, że Pan Bóg zorganizował dla mnie specjalne rekolekcje, On sam mi je głosi, a potem daje zadanie, abym ja je tutaj głosiła innym.

ks. Zbigniew Kapłański