logo
Piątek, 29 marca 2024 r.
imieniny:
Marka, Wiktoryny, Zenona, Bertolda, Eustachego, Józefa – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Jakub Przybylski OCD
Brudna gleba słabości
Zeszyty Karmelitańskie
 
fot. Flor Najera | Unsplash (cc)


Każda roślina zapuszcza swoje korzenie w brudnej glebie. Czarna, wilgotna i nieprzyjemna w dotyku ziemia jest najlepszym podłożem dla rośliny. Roślina potrzebuje ziemnego podłoża, by mogła wzrastać. To oczywiste. Jezus w Ewangelii wielokrotnie mówi o szlachetnym ziarnie wrzucanym w brudną glebę (por. J 12, 24-26; Mt 13, 1-8). Właśnie na takim gruncie ziarno wyzwala ukrytą moc życia.

 

Ojcowie Kościoła mówili, że słabość i grzech są szczególnie żyznym podłożem dla działania Boga. Są jak gleba, w którą Jezus wrzuca ziarno swojej miłosci. Na takim gruncie Jego miłość wydaje najdorodniejsze plony, najpożywniejsze owoce. To najbardziej podatny grunt dla Jego miłosierdzia. Grzech i słabość są miejscem uprzywilejowanym, w które On wrzuca ziarna swej miłosci. To paradoks. Grzech, słabość, zranienia nie są murem oddzielającym człowieka od Boga, są miejscem szczególnie podatnym na przyjęcie jego miłości.

 

Trudność polega na tym, że uczniowie Jezusa często nie akceptują takiej logiki działania Mistrza. Słabość ich zniechęca, grzech budzi w nich skrupuły, a błędy wstyd, którego nie lubią. Brudnej gleby słabości i grzechów chcą się pozbyć, wyrzucić, tak, aby nie szpeciła ich sterylnie czystych sumień. I to największa pomyłka. Jak liczni są Ci, którzy szukają dla miłości Boga czystego środowiska, czystej gleby! Chcą dać Mu hermetyczne, nieskażone serca, sumienia wolne od błędów, niezachwiane postanowienia, garść wielkodusznych uczynków. Jak liczni są Ci, którzy pragną dać Mu czystą glebę serc i gdzieś w głębi czekają, że On ich za to pochwali! W tym ukazuje się niebezpieczna postawa: wierzą, że Bóg może obdarzyć ich swoją miłością tylko wtedy, gdy są czyści, poukładani, wierni. A jest dokładnie odwrotnie. On przychodzi do grzeszników. Jego dom jest domem zdrajców, prostytutek, łotrów, ludzi słabych i z niepoukładaną historią życia. On właśnie w ich grzesznych sercach składa najwięcej swojej miłości. Składa jej najwięcej, bo ich słabość jest najpodatniejszym gruntem, by tę miłość przyjąć. Składa jej najwięcej, bo ich serca są puste.

 

Niestety w życiu tak wielu chrześcijan dochodzi to frustrującej sytuacji. W jednej dłoni mają ziarno Bożej miłości, którą On ich hojnie obdarza. W drugiej – glebę własnego grzechu i słabości. I nie potrafią ich połączyć. To smutne. Słabość ich przygnębia, a miłość Boża pozostaje bezpłodna, jest jak martwe ziarno w ludzkiej dłoni. Jezus chce te dwa elementy połączyć. Pragnie swoją miłość wrzucać w brudną glebę słabości i grzechu i czeka, aż człowiek pozwoli Mu na to działanie.

 

Tak wielu świętych, to ludzie tacy, jak my: słabi i grzeszni. Ich wielkość nie polegała na tym, że zachowali czyste sumienia, aż do końca, że podjęli się heroicznych czynów. Ich wielkość polegała na tym, że przyjęli miłość Boga w swoje kruche, grzeszne serca. Pozwolili Bogu się kochać, nie stawiając granic. Głęboko uznali własną słabość, i dlatego przyjęli ogrom Jego miłości, która wydała w ich życiu stokrotny plon. Im głębsze uznanie własnej słabości, tym większa zdolność na przyjęcie miłości Boga. Świeci mogli wołać razem ze św. Pawłem: „najchętniej będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa” (2 Kor 12, 9). Aby zamieszkała we mnie miłość Chrystusa, aby ta Jego miłość we mnie wzrastała i wydała obfity plon. Mocno ukochali Chrystusa, bo sami doświadczyli, że są przez Niego kochani. Kochani z całym bagażem własnej słabości, grzechu, błędów, które potraktowali, jako szansę na przyjęcie Jego miłości.

 

Jakub Przybylski OCD
Zeszyty Karmelitańskie
www.karmel.pl

 
Zobacz także
Jacek Poznański SJ

Każdy człowiek posiada potrzebę naśladowania. Jak twierdził antropolog, René Girard, ludzkie „pragnienie” ma mimetyczną naturę. Teologowie zaś wskazują, że naśladowanie należy do istoty człowieka stworzonego „na obraz” Boga. I rzeczywiście, dziecko naśladuje rodziców. Młodzież – aktorów, piosenkarzy, sportowców. Wielki naukowiec zawsze jest uczniem innego naukowca, który go inspirował swoją wiedzą i mądrością. 

 
Jacek Poznański SJ
Człowiek pozostaje w relacji do swojego ciała. Między mną a mną samym z moim ciałem istnieje podwójna relacja. Istnieje związek między człowiekiem jako bytem duchowym i człowiekiem jako ciałem. Związek ten nie opiera się na przeciwstawieniu, nie zasadza się na hierarchii. Jest to relacja bycia. Spotkać człowieka, określić go, pokochać, znaczy spotkać go jako podmiot dzięki jego ciału i poprzez jego ciało.  
 
Piotr Kulesza
Jeśli spojrzymy na kuszenie Jezusa na pustyni, odkryjemy dokładnie taki sam mechanizm. Szatan prowokuje do walki ze sobą, wmawia wyczerpanemu postem Chrystusowi, że musi mu udowodnić swą mesjańską godność i zaciekle ponawia swoje dręczenie. Po pierwszej silnej pokusie przychodzi druga, później następna. Jezus nie daje się jednak sprowokować, odrzuca szatana dzięki zaufaniu do Ojca i oparciu się na Bożym Słowie.
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS