Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo, wszyscy Aniołowie i Święci, wiedziona/y pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych, Ja ................... postanawiam mocno i przyrzekam, że od dnia ..........................., w Uroczystość/Święto ................................ biorę w duchową adopcję jedno dziecko, którego imię jedynie Bogu jest wiadome, aby przez 9 miesięcy każdego dnia modlić się o uratowanie jego życia oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu. Postanawiam:
- odmówić codzienną modlitwę w intencji nienarodzonego
- codziennie odmówić jedną tajemnicę różańca,
- wypełnić moje dobrowolne postanowienia:
.......................,
.......................,
.......................,

 

 

Wypowiedzenie słów przyrzeczenia oznacza, że została podjęta duchowa adopcja. Od tej chwili – codziennie - przez kolejnych dziewięć miesięcy osoba adoptująca odmawia jedną dowolnie wybraną tajemnicę różańca oraz modlitwę w intencji dziecka i rodziców, jak również wypełnia dodatkowo i dobrowolnie podjęte postanowienia.

 

 

„Troska o dziecko, jeszcze przed jego narodzeniem (...) - powiedział Jan Paweł II w Nowym Jorku 2 października 1979 r. - jest pierwszym i podstawowym sprawdzianem stosunku człowieka do człowieka”. Jednak duchowa adopcja jako przyrzeczenie złożone Bogu ma również wielką wartość religijną, bowiem jest aktem kultu Boga. Składający przyrzeczenie pogłębiają więź z Bogiem, umacniają swoją wewnętrzną postawę i mobilizują się do gorliwego życia chrześcijańskiego. Według Agnieszki duchowa adopcja nie tylko chroni dziecko, lecz również ma pozytywny wpływ na tych, którzy ją podejmują. „W tym tygodniu przygotowuję się do duchowej adopcji [...]. W ten sposób chcę ochronić niewinne dziecię przed niebezpieczeństwem oraz rozwinąć w sobie miłość”. Ryśka adopcja uczy systematycznej modlitwy i pozytywnego działania, pogłębia sens praktyk ascetycznych. „Podjąłem rok temu duchową adopcję po raz pierwszy. W tym roku, w marcu postanowiłem podjąć ja po raz drugi. Myślałem, że będzie mi ciężko, bo z moja wieczorną modlitwą bywało rożnie, ale fakt, iż ode mnie zależy życie jeszcze nienarodzonego dziecka i jego rodziców dawał mi siłę. Adopcja nie tylko ratuje dziecko. Umacnia mnie, uczy modlitwy i pokazuje, że nie powinna być bezmyślnie odklepana."

Krystyna, natomiast zauważa, że duchowa adopcja pomaga w szczególności ludziom młodym kształtować charakter, walczyć z egoizmem, odkrywać radość odpowiedzialnego rodzicielstwa, uzdalniając do postrzegania miłości. „Nasz syn w tej chwili 23 letni student prawa od czterech lat regularnie w dniu Niepokalanego Poczęcia NMP podejmuje duchową adopcję dziecka poczętego, i choć w innych sprawach nie zawsze jest wytrwały i systematyczny to w tej modlitwie jest bardzo sumienny, ostatnio stwierdził, że nie wyobraża sobie już roku bez tego zobowiązania modlitewnego. Ja natomiast mam pewność, że on nigdy nie przyczyni się do zabicia dziecka poczętego, i zawsze stanie w jego obronie”.

 

Przyrzeczenie składane Bogu - jakim jest podjęcie duchowej adopcji - zobowiązuje do jego wypełnienia. Jeśli w jakimś dniu zapomni się odmówić modlitwę nie będzie to grzechem. Grzechem, bowiem jest świadome i dobrowolne zlekceważenie przyrzeczenia składanego Bogu. W wypadku krótkiej przerwy należy duchową adopcję kontynuować, przedłużając modlitwę o opuszczone dni. Przerwa, która trwa dłuższy czas, przerywa duchową adopcję. Należy wtedy ponowić przyrzeczenie i je dotrzymać.