Trzeci kwiatek dotyczy studiów u O.O. Franciszkanów w Krakowie. Rozpoczął się nowy rok akademicki. Młodzi filozofowie i teolodzy przypomnieli na tablicy starszemu profesorowi (s.p. O. Cecylianowi Niezgodzie) o tradycji akademickiej, że "Lectio prima lectio brevis.”(czyli lekcja pierwsza jest skrócona). Profesor jednak zasiadł za katedrą i sączył jak zawsze swój wywód, jakby nie zauważywszy dużego napisu na tablicy. Potem przerwa i drugie 45 minut. Po wykładzie uniósł się, spojrzał na tablicę, uśmiechnął się pod nosem i skwitował głośno nasze życzenie: "No i co, nie sprawdziło się?" Cała sala wybuchnęła śmiechem. Można by jeszcze długo tak opowiadać, także na dziesiątki innych tematów związanych z edukacją, np. opisać swych ulubionych nauczycieli. Sądzę, że będzie do tego jeszcze okazja.

Poznawać na nowo
Spotkać się po latach i cieszyć się sobą nawzajem w innym wymiarze, w wymiarze świata dorosłych. To jest wielka zasługa tego portalu. Niektórzy w międzyczasie zdali wiele małych i wielkich egzaminów życiowych. Do nich,w przeciwieństwie do szkolnych klasówek, najczęściej nie można się przygotować i zaliczyć tak, jakby się chciało.

Kilka osób dopiero teraz mogłem poznać osobiście. Znaliśmy się wprawdzie przez lata z widzenia w jednej czy drugiej szkole. Teraz zamieniliśmy ku obopólnej uciesze parę zdań i nawiązała się korespondencja.
Wiele dobra poprzez ten portal stało się moim udziałem, niejako zostało mi podarowane.

Homo homini ... est
Można by się zapytać o to, co w życiu jest najcenniejsze.
Wydaje mi się, więcej, jestem pewny, że właśnie te nasze dobre kontakty z drugimi, tymi w domu, w miejscu pracy i tymi odległymi ludźmi. "Homo homini amicus est" (człowiek dla człowieka jest przyjacielem), tak trzeba by skomentować przedsięwzięcie portalu nasza-klasa. Niestety, teza XVII wiecznego angielskiego filozofa i matematyka Tomasza Hobbes „homo homini lupus est” (wilkiem) może stać się naszą rzeczywistością. Także ten gorzki smak relacji niszczących było mi dane poznać w obfitości. Nauczyło mnie to jeszcze większej wrażliwości na drugiego człowieka.

Czy Państwo już o tym wiedzieli, że...
Jak bardzo nasze samopoczucie, w ogóle nasze szczęście i nieszczęście w życiu codziennym może zależeć od drugiego człowieka, od jakości tego jak on się odnosi nas, opisał zmarły przed kilku laty niemiecki poeta Wilhelm Willms (1930-2002) w swojej medytacji pt. „Wussten Sie schon” („czy Państwo już o tym wiedzieli, że...”) Tym impulsem zapraszającym do spojrzenia na naszą postawę wobec innych pragnę zakończyć tych kilka refleksji poświeconych portalowi „nasza-klasa”.

***

Medytacja

Czy Państwo już o tym wiedzieli...

wiedzieli Państwo już o tym, że bliskość pewnego człowieka
może zdrowie wrócić lub do choroby doprowadzić
uśmiercić lub ożywić

wiedzieli już Państwo o tym, że bliskość pewnego człowieka
może drugiego uczynić
dobrym złym smutym wesołym

wiedzieli Państwo już o tym, że nieobecość pewnego człowieka
drugiemu chęć do życia odebrać może
i że przyjście pewnego człowieka drugiemu na nowo radość życia w serce wlewa

wiedzieli już Państwo o tym, że głos jednego człowieka
u drugiego który już na wszystko głuchy był na nowo ciekawość rozbudza
czy wiedzieli Państwo już o tym że słowo lub czyn jednego człowieka
drugiemu który już na wszystko oślepł który żadnego sensu życia nie widział
wzrok wrócić może

czy Państwo już o tym wiedzieli
że znalezienie czasu dla drugiego człowieka
dużo więcej znaczy niż pieniądze więcej niż lekarstwa
w pewnych okolicznościach nawet więcej niż genialnie wykonana operacja

czy Państwo już wiedzieli o tym
że wysłuchanie drugiego cuda czyni
że życzliwość procenty przynosi
że z góry podarowane zaufanie
stokrotnym owocem do nas powraca

czy Państwo wiedzieli już o tym że czyny więcej od słów znaczą

wiedzieli Państwo już to wszystko
wiedzieli Państwo także o tym że droga od wiedzy do słów i potem dalej do czynów
odległa jest jak planety między sobą.

Wilhelm Willms

***

I na sam koniec jedna uwaga dotycząca końca życia. Brakuje mi na tym portalu w poszczególnych klasach wirtualnego nie tyle cmentarza, co miejsca i możliwości, by przywołać tych, co już odeszli, a nas kształcili lub siedzieli z nami w szkolnej ławce.

o. Marek Machudera - katecheta, spowiednik, opiekun Polskiej Wspólnoty w jednej z parafii Wiednia

p.s.: profil autora - http://nasza-klasa.pl/profile/1296418