23 kwietnia 1262 r. zmarł Idzi z Asyżu, jeden z pierwszych towarzyszy i najbliższych przyjaciół św. Franciszka. Jest błogosławionym Kościoła katolickiego. Jego kult zatwierdził papież Pius VI w 1777 r., wyznaczając wspomnienie na 23 kwietnia. W książce „Franciszek z Asyżu i jego bracia” o. prof. Wiesław Block poświęca Idziemu cały rozdział. Zapraszamy do zapoznania się z fragmentami.

Postać brata Idziego na „firmamencie” pozostałych braci, jawi się jakby „planeta”, której po śmierci Franciszka udało się zachować bieg po własnej orbicie. Podczas gdy inni zwracali wzrok ku słońcu, to jest ku ojcu Franciszkowi, Idzi szedł dalej swoją drogą, wzbogacając w ten sposób rodzącą się duchowość franciszkańską o własne, oryginalne doświadczenie duchowe. Jego bogate i fascynujące życie wewnętrzne, przeżywane w prosty i radosny sposób, przepełnione życiową mądrością, przyciągało wiele osób szukających wsparcia i rady w najróżniejszych sytuacjach codziennego życia.

[…] Zachowane źródła wskazują na Asyż, jako miasto pochodzenia Idziego, nie mówią jednak one nic o jego rodzinie i młodości. Pierwsze chronologicznie świadectwo znajduje się w Żywocie brata Tomasza z Celano: „mąż prosty i prawy oraz bojący się Boga” (ŻbFr 25). Na podstawie wczesnych biografii możemy stwierdzić, iż był on postawnym i krzepkim mężczyzną. Jego wyjątkowa siła fizyczna pozwalała mu na podejmowanie różnorodnych zajęć: znał się na rzemiośle, rolnictwie, uprawie winnic i sadów.

Do wspólnoty braci przyłączył się w dniu święta świętego Jerzego, patrona rycerzy (23 kwietnia 1208). Na jego decyzję wpłynął nie tylko przykład Franciszka, lecz także Bernarda i Piotra. W opisie powołania Idziego ważnym wydarzeniem jest podarowanie płaszcza jakiemuś biedakowi. Wraz z tym uczynkiem miłości „trzeci” brat Franciszka zrozumiał, co znaczy być mniejszym i służyć ubogim. Idzi od samego początku wstąpienia do wspólnoty uczył się ewangelicznego życia bezpośrednio od Franciszka. Pięknym przykładem relacji, jaka panowała pomiędzy tymi braćmi jest opis ich pierwszej wyprawy misyjnej. Franciszek i brat Idzi udali się do Marchii Ankońskiej a Bernard i Piotr wyruszyli w innym kierunku. Biografie opisują, że kiedy Franciszek przechodził z Idzim przez wsie i miasta, zachęcał wszystkich do miłości Boga i pokuty za grzechy. Natomiast brat Idzi nie dodawał nic od siebie, ale „napominał słuchaczy, by mężowi Bożemu wierzyli, ponieważ daje im najlepsze rady” (por. 3T 33-34; AP 15). Idzi okazuje się mieć ogromne zaufanie wobec Franciszka , który jest dla niego dużym autorytetem. Nie dodaje nic do jego słów, ale podkreśla wobec słuchaczy słuszność nauki.

[…] Podczas choroby i ostatnich miesięcy życia Franciszka, Idzi przebywał w Rieti, jako gość u kardynała Mikołaja z Clairvaux, zwanego Mnichem. Wreszcie Idzi wrócił do Asyżu, by czuwać przy umierającym Franciszku. Autor Zbioru asyskiego utrwalił epizod, w którym chory i prawie niewidomy Franciszek, kilka dni przed śmiercią pobłogosławił Bernarda i Idziego , swych pierwszych braci, którzy towarzyszyli mu również w ostatnich latach życia (por. ZA 12).

franciszkanie.pl