Współczesny „kryzys męskości” oznacza coraz większą trudność w uzyskaniu odpowiedzi na pytanie o tożsamość mężczyzn, ich role społeczne, styl życia i cielesność. Proces ten ma wielorakie uwarunkowania kulturowe, społeczne, ale też ekonomiczne, a nawet ideologiczne – głównie związane z pojawieniem się wpływów ruchu feministycznego i oskarżenia o nadmierne wpływy patriarchatu (Walulik 2007).

 

Postawa zdziecinnienia wiąże się z odrzuceniem dojrzewania, we wszystkich wymiarach ludzkiej egzystencji. Na syndrom „dorosłego dziecka” składa się szereg przymiotów osobowościowych, rozwijanych i pielęgnowanych, jak: nieodpowiedzialność, narcyzm, ciągłe poszukiwanie zabawy i przyjemności, unikanie konsekwencji swego postępowania, a także samotność i lęk przed odrzuceniem (Kulawczuk 2008). Osobowość Piotrusia Pana zamknięta jest w wiecznym dzieciństwie, bez chęci otwarcia się na rozwój, dojrzewanie i dorastanie. Ten stan trwa pomimo tego, że świat i osoby wokół niego dorastają do zmian i podjęcia ról dorosłych członków zakładanych przez siebie rodzin. Od strony psychologicznej rozwój emocjonalny, społeczny, a nawet fizyczny zatrzymuje się na przełomie średniego dzieciństwa i młodszego okresu szkolnego. Bardzo często daje o sobie znać poprzez nadmierną pobudliwość, impulsywność, ekspansywność, problemy z uwagą. Niezwykle trudno jest takiej osobie skupić się na kontynuowaniu jednego zadania (szybko się nudzi), podporządkować się regulaminowi, cechuje ją chaotyczność, brak odpowiedzialności, niespokojne poszukiwanie zajęcia, które byłoby interesujące i „dobre dla niej”. Efektem społecznym jest często pozostawanie bez stałej pracy, brak efektywności w podejmowanych działaniach, łatwe składanie obietnic, które niewiele znaczą w jego przypadku. Generalnie osoby te są diagnozowane jako przejawiające zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ang. Attention Deficyt Hiperactivity Disorder – ADHD).

Świat rozrywki jako świat zastępczy 

W osobowości Piotrusiów Panów można znaleźć cechy zaburzeń osobowości, które charakteryzują jednostkę podejmującą gorączkowe próby uniknięcia opuszczenia rzeczywistego lub wyimaginowanego świata. Należą do nich m.in. niestabilne relacje interpersonalne, które cechują się na przemian skrajnym idealizmem i dewaluowaniem innych, zaburzenia tożsamości, znaczący brak stabilności obrazu świata lub poczucia własnego „ja”, czy impulsywność. Piotruś Pan, by nie zostać opuszczonym przez swoich bliskich z okresu dzieciństwa, staje się kompanem ich dzieci, nie potrafi bowiem rozwijać i podtrzymywać relacji emocjonalnych z rówieśnikami, którzy wyszli z okresu dzieciństwa. Świat rozrywki staje się zastępczym światem wobec trudnego świata realistycznych dorosłych. Spotkania w zabawie są alternatywą dla budowania dorosłego życia. Ułatwia to sięganie po alkohol, narkotyki i popularne używki, wyzwalające w człowieku najprostsze, dziecięce reakcje i „swobodę” w porzuceniu zasad ludzi dorosłych. Usilne trzymanie się dziecięcości ma ogromne znaczenie dla kształtowania relacji we własnym środowisku najbliższych, zwłaszcza gdy nieodpowiedzialny i niedojrzały młody człowiek podejmie próbę założenia własnej rodziny, wspomagany w tej decyzji lub nawet zastępowany przez najbliższych, dążących do jego stabilizacji życiowej. Małżeństwo i założenie rodziny jest wówczas traktowane jako środek terapii jego emocji i osobowości, z nadzieją, że kolejne wyzwania wzbudzą w nim odpowiednią dojrzałość. Tymczasem nawet wówczas budowanie więzi przybiera przymioty „dziecięcej przyjaźni”.

 

W psychologii znany jest tzw. trzystopniowy model oczekiwań związanych z rozwijaniem i podtrzymywaniem przyjaźni „dziecięcej”. Opracowali je w 1980 roku Brian John Bigelow i John J. La Gaipa, analizując napisane przez dzieci wypracowania na temat przyjaźni.

 

Przyjaźń na pierwszym poziomie, nazwanym poziomem „zysków i strat”, charakterystyczna jest dla okresu rozwoju dziecka do lat ośmiu. Opiera się na wspólnym uczestnictwie w tych samych zajęciach, zamieszkiwaniu w sąsiedztwie, podobieństwie oczekiwań.

 

Na drugim, „normatywnym” poziomie, osiąganym zwykle w wielu 9 lat i trwającym zwykle do 10. roku, ważne staje się respektowanie tych samych wartości, norm i zasad.

 

Trzeci stopień, „empatyczny”, występuje w wieku 11-12 lat i przynosi najbardziej dojrzałą koncepcję przyjaźni, której filarem jest z jednej strony wzajemne zrozumienie i zwierzenia, a z drugiej – wspólne zainteresowania. Początkowo przyjaźń opiera się na wzajemności, a później, w okresie dojrzewania, ważniejsze stają się: intymność relacji, a także obustronne zobowiązania.

 

Niedojrzałość Piotrusia Pana zatrzymuje jego rozumienie bliskości na poziomie pierwszym, stąd jego przyjaźń trwa tak długo, jak długo przyjaciele zaspokajają jego pragnienia, potrzeby, mają podobne upodobania, a więc gdy „zyski” z tych relacji są większe niż liczone przez niego „straty”. Gdy zaś normy i zasady, którymi się jego bliscy kierują, zaczynają się rozchodzić, przyjaźń stopniowo się rozwiązuje. Związek taki jest z góry skazany na zakończenie. Niedojrzała męskość charakteryzuje się nadmiernym skupieniem uwagi na sobie, na własnym wyglądzie, nieustannym potwierdzaniem własnej wyższości nad innymi, przyzwyczajeniem, że wszystko mu się należy, złym wychowaniem, histerycznym podejściem do samego siebie.