W niedzielę 18 września w Kolegiacie Wolborskiej pw. Św. Mikołaja Biskupa, odbyło się dziękczynienie za tegoroczne plony. Mszy świętej dożynkowej przewodniczył i kazanie wygłosił Ksiądz Arcybiskup Senior Władysław Ziółek.

Publikujemy homilię wygłoszoną podczas tej uroczystości.
 

Stajemy dziś przed Bogiem w Kolegiacie Wolborskiej z wieńcami uplecionymi z kłosów tegorocznych zbóż, z owoców i warzyw, z płodów ziemi. Niesiemy Panu Bogu uwielbienie i dziękczynienie za żniwa. Wyrażamy zarazem szacunek dla ciężkiej pracy rolnika oraz przywiązanie do narodowej tradycji.

 

Pragnę na wstępie serdecznie powitać wszystkich uczestników naszego święta. Witam najpierw szanownych organizatorów dożynek: archidiecezjalnego duszpasterza rolników i starostę powiatu piotrkowskiego. Witam miejscowego księdza proboszcza i wszystkich kapłanów, zwłaszcza towarzyszących delegacjom parafialnym. Witam przedstawicieli parlamentu, władz państwowych i samorządowych, przedstawicieli organizacji i związków rolniczych, starostów naszej uroczystości, orkiestry i zespoły artystyczne. Witam wszystkich niosących rolnicze dary ołtarza, którzy wiele trudu włożyli w ich przygotowanie. Witam obecnych tu zarówno mieszkańców wsi jak i miast. Bądźcie wszyscy pozdrowieni w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa.

 

Nasze dzisiejsze dziękczynienie przybrało kształt uroczystego zgromadzenia. Wraz z nami stały się tu jakoś obecne także pola, ogrody i sady. Zapachniało tu chlebem i kwiatami. Zapachniało Królestwem Bożym, które ma zapach polskich łąk i pól. Całe to zgromadzenie Kościoła radosne i barwne, zdaje się wołać: Jest Bóg! Jest Pan i Stwórca nieba i ziemi! Jego jest ziemia i wszystko, co ją napełnia.

 

Podczas mszy świętej kapłan w imieniu wszystkich wiernych wypowie słowa: Błogosławiony jesteś Panie, Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy chleb, owoc ziemi i pracy rąk ludzkich. Tobie go przynosimy, aby stał się dla nas chlebem życia. Bóg nam pobłogosławił. Dał ziarnu rzuconemu w ziemię siłę życia, wzrost i owocowanie. Pan pobłogosławił i nasza ziemia wydała swój owoc. Niech będzie Bóg uwielbiony! 

Z pokorą wyznajemy, że wszelkie dobro od Boga pochodzi, że wszystko jest w ręku Pana wszechświata. Tym samym nasze dziękczynienie jest świadectwem wiary, zawierzeniem Bogu naszego trudu, naszych, radości i nadziei. W Nim bowiem wszystko odnajduje swój ostateczny sens i dopełnienie.

 

To nasze wyznanie wiary jest cząstką i przejawem dawnej tradycji, według której dożynkowe uroczystości, jak Polska długa i szeroka, łączą się z dziękczynieniem niesionym Bogu i ludziom. Piękna to tradycja! Należy ona do dziedzictwa polskiej kultury. Mamy świadomość tego dziedzictwa i obowiązku strzeżenia go, a także dzielenia się nim z innymi narodami.

 

W tym dożynkowym święcie obejmujemy wdzięczną pamięcią wszystkie obszary naszego życia osobistego, rodzinnego i społecznego. Obejmujemy wszystkie dokonania, wszelkie dobro wypracowane w naszej Ojczyźnie. 

 

Słowa zaś pełne szacunku kierujemy dziś przede wszystkim ku naszym rolnikom, choć nie zapominamy o ogrodnikach, sadownikach, działkowiczach i zatrudnionych w przemyśle przetwórczo–spożywczym. To rolnicy zapewniają chleb mieszkańcom wsi i miast. I chociaż nie samym chlebem żyje człowiek, to przecież bez chleba nie może żyć i pracować. Chleb jest tu oczywiście symbolem wszystkiego, co potrzebne jest do życia. Człowiek może zrezygnować z wielu rzeczy, udogodnień cywilizacyjnych i przyjemności, ale chleba nie można go pozbawić. Dlatego rolnictwa nie da się niczym zastąpić. Jest ono niejako fundamentem dla wszelkiej innej pracy i działalności człowieka.

 

Nie jest ono jednak wolne od wielorakich trudności. 
 

Nasz Wielki i Święty Rodak Jan Paweł II podczas swoich pielgrzymek do Ojczyzny niejednokrotnie wzywał, aby w procesie reform sprawy rolników były dostrzegane i rozwiązywane w duchu społecznej sprawiedliwości (Zamość, 12.06.1999), aby był słyszany w państwie i respektowany gospodarski głos rolnika (Łomża, 4.06.1991), aby ożywiać w świadomości całego społeczeństwa konieczność szacunku dla rolnika i szacunku dla ziemi.

 

Bracia i Siostry! Wydaje się, że w świadomości przeciętnego człowieka praca rolnika jest mało doceniana. Choć jest ona nieodzowna, bo przecież rolnik karmi naród, to jednak – w dobie szybkiego postępu techniki i informatyki – praca na roli może wydawać się drugorzędna, mniej znacząca. Owszem, jest nam potrzebna nowoczesna technologia, i za nią tak samo trzeba dziękować Bogu. Ale jest nam również potrzebny nieskażony codzienny chleb! Dlatego powinniśmy inwestować w człowieka pracującego na roli, w jego rozwój, w jego godne życie, w jego zdrowie.
 

Wspomniany już przeze mnie, Św. Jan Paweł II mówił w Zamościu (12.06.1999) „… nie mogę zapomnieć o tych, którzy najbardziej są związani [z ziemią]. Myślę tu o rolnikach, którzy […] w całej Polsce, bezpośrednio zmagają się z ziemią czerpiąc z niej owoce niezbędne dla życia mieszkańców miast i wsi. […] Z wdzięcznością i szacunkiem chylę głowę przed tymi, którzy przez wieki użyźniali tę ziemię potem czoła, a gdy trzeba było stawać w jej obronie, nie szczędzili również krwi. Z tą samą wdzięcznością i szacunkiem zwracam się do tych, którzy i dziś podejmują ciężki trud służby ziemi. Niech Bóg błogosławi pracy ich rąk”.

 

Jeśli mówimy o szacunku dla człowieka, który związany jest z ziemią, to nie możemy nie mówić o szacunku dla ziemi, która jest środowiskiem naszego codziennego życia. Ileż razy ją upokarzamy, dewastujemy naszymi nierozsądnymi przedsięwzięciami! Jest przecież naszym obowiązkiem chronić ją przed ekologicznym zniszczeniem. Degradacja środowiska godzi w dobro stworzenia ofiarowane człowiekowi przez Boga – Stwórcę jako nieodzowne dla jego życia i rozwoju. Dbajmy o piękno naszego polskiego krajobrazu. Niech ono nam pomaga odnajdywać ślady Stwórcy. 

 

Tak serdecznie mówił o tym św. Jan Paweł II na polskiej ziemi w 1999 roku: „Tu z wyjątkową mocą zdaje się przemawiać błękit nieba, zieleń lasów i pól, srebro jezior i rzek. Tu śpiew ptaków brzmi szczególnie znajomo, po polsku. A wszystko to świadczy o miłości Stwórcy” (Zamość, 12.06.1999). A ilekroć Ojciec Święty przybywał w pielgrzymce do Polski pierwszym słowem wypowiedzianym w milczeniu i na klęczkach, był pocałunek ojczystej ziemi, i jak sam mówił: „jest to jakby pocałunek złożony na rękach matki – albowiem Ojczyzna jest naszą matką ziemską” (Warszawa, 16.06.1983). Nie pozostawiajmy ziemi odłogiem. Przecież ona ma rodzić i chce rodzić! Wyjałowiona ziemia nie daje plonów, zaś pielęgnowana z miłością jest szczodrą karmicielką. Nie wyzbywajmy się krótkowzrocznie naszej ziemi ojczystej. Ziemia to coś więcej niż środek produkcji, to zupełnie inna jakość niż fabryki czy wielkie zakłady pracy. Trwajmy na straży polskiej ziemi! 

 

Drodzy rolnicy! Wzniosłe jest wasze powołanie! Wielkie przed wami zadania. Wielkie trudy. Potrzebna jest wam wieloraka pomoc państwa i społeczeństwa zwłaszcza wtedy, kiedy długotrwałe susze czy też obfite opady deszczu czy inne jeszcze klęski żywiołowe powodują poważne straty w zbiorach zbóż, owoców i warzyw. I potrzebna jest wam moc, która pochodzi od Boga. Musicie oprzeć się na silnej wierze w Boga, abyście mieli w sobie nadzieję nie tylko przetrwania ale i zwycięstwa.

 

Bądźcie też stróżami moralnych wartości chrześcijańskich. One dzisiaj są zagrożone. Trzeba, abyście – w zgiełku różnych poglądów laickich i liberalnych, potrafili wsłuchiwać się w głos Boga; abyście potrafili odnajdywać pewną i najlepszą dla człowieka drogę, opartą na niezmiennych Bożych przykazaniach i Chrystusowej Ewangelii.

 

Nie pozwólcie, aby zburzone zostały fundamenty waszego życia. Rolnictwo było, i jest, tym obszarem działalności człowieka, która zawsze odnosiła go do Boga, Stwórcy nieba i ziemi. I niech tak będzie! To mówi dziś do was biskup i zarazem wasz brat, syn polskiego rolnika z pobliskich Komornik.

 

Nie ustawajcie też w modlitwie o Boże błogosławieństwo dla siebie, dla waszych wsi i miast i dla naszej umiłowanej Ojczyzny. I zawsze bądźcie wdzięczni Bogu za wszystkie Jego dobrodziejstwa. AMEN.