Światłości najświętsza - w życiu wewnętrznym są różne światła i różne oświecenia, piszą o tym mistycy. Szczególnie Kościół wschodni mocno wierzy, że święty to ten, który chodzi w światłości, bo stan łaski jest właśnie światłem duszy i to najświętszym światłem.

 

Serc wierzących wnętrza poddaj swej potędze - światłość ta dotyka najgłębszego wnętrza człowieka, tam, gdzie Bóg stwarza go jakby od środka, w głębi serca człowieka, tam, gdzie Bóg dotyka go swoją łaską. Mistyka zachodnia, szczególnie św. Jan od Krzyża, dużo mówi o dotknięciach Bożych. Duch Święty dotykając serca człowieka, objawia swoją potęgę, która jest przeciwieństwem zniewolenia. Tylko Duch Święty może wyrazić nieskończoną wszechmoc, a jednocześnie niesłychaną łagodność. Jest to Boska jedność łącząca w sobie moc i czułość.

 

Bez Twojego tchnienia, cóż jest wśród stworzenia? Jeno cierń
i nędze - wierzymy, że tchnienie Boga stwarza życie. Mówi o tym pierwszy rozdział Księgi Rodzaju. Bez stwórczego tchnienia Boga nie ma życia Bożego, a bez życia Bożego zostaje tylko cierń i nędze. Bez tchnienia Ducha Świętego, bez życia łaski, człowiek jest pogrążony w nędzy duchowej: „jeno cierń i nędze”. I chociaż może posiadać dużo pieniędzy i prowadzić bardzo wygodne życie, w pewnym momencie pojawi się uczucie jakiegoś niedosytu.

 

Obmyj, co nieświęte - tylko aniołowie są czyści w oczach Pana. Człowiek w kontakcie z Duchem Świętym widzi swoją grzeszność, swoją nieświętość i prosi Go, aby zechciał go obmyć. Woda jest symbolem Ducha Świętego i w Ewangelii wg św. Jana czytamy, że z boku Baranka wypłynęła woda.

 

Oschłym wlej zachętę - gdzie są oschłości, zniechęcenia życiem małżeńskim, zakonnym, pracą zawodową - tam Duch Święty może nam udzielić swojej łaski, przywrócić chęć wytrwania w małżeństwie, w zakonie, w pracy - mimo oschłości, które temu towarzyszą. Szczególnie dotyczy to oschłości w modlitwie. Duch Święty może wlać nam zachętę i będziemy modlić się nie dlatego, że jest nam przyjemnie z Panem Bogiem, ale dlatego, że chcemy być Mu wierni.

 

Ulecz serca ranę - dziś często słyszymy o zranieniach wewnętrznych i potrzebie ich uleczenia. Człowiek sam z siebie nie potrafi tego zrobić, natomiast wierzymy, że Duch Święty potrafi uleczyć ranę serca.

 

Nagnij, co jest harde - wszelkie nasze pychy są chyba dla Ducha Świętego trudną przeszkodą, bo hardość ludzka jest bardzo nieustępliwa, ale prosimy Go, by zechciał nagiąć hardość i twardość naszych serc. Jak On to robi?

 

Rozgrzej serca twarde - miłością rozgrzewa serca twarde. To tak jak ze stalą, która nienagrzana, sztywna, łatwo się łamie, gdy chcemy ją nagiąć, a rozgrzana pozwala się kształtować.

 

Prowadź zabłąkane - miłość Ducha Świętego, która rozgrzewa ludzkie serca, staje się też naszym przewodnikiem, który prostuje nasze krzywe drogi i wyprowadza nas z naszego zagubienia, zabłąkania.

 

Daj Twoim wierzącym, Tobie ufającym - jest to prośba o dary. Najpierw modlimy się: „Przyjdź Duchu Święty!”, a potem prosimy Go o Jego dary.

 

Siedmiorakie dary - są to dary wymieniane przez liturgię Kościoła. Liczba siedem oznacza tu pełnię, doskonałość, bo jak wiemy, darów Ducha Świętego może być więcej.

 

Daj zasługę męstwa, daj wieniec zwycięstwa, daj szczęście bez miary - tym szczęściem bez miary jest życie wieczne, do którego dążymy i które jest naszym wieńcem zwycięstwa.

 

Amen. Alleluja!