Korzenie medytacji wgłębiają się w najstarszą tradycję Kościoła, pisma Ojców pierwszych wieków a jednocześnie dotykają najróżniejszych sytuacji ludzkiej egzystencji. Dostarczają czytelnikowi przemyśleń, które wspomagają powrót do słów świętych, rozważanie, smakowanie i odkrywanie za każdym razem ich nowego znaczenia. Pozycje te warto polecić kaznodziejom, którzy przygotowują niedzielne czy świąteczne homilie. Dla nich bardzo pomocnymi będą tematy i przykłady podane przez Autora. Przede wszystkim jednak trzeba te książki polecić wszystkim, którzy chcą prowadzić dialog z Bogiem i którym dla osiągnięcia tego celu nie wystarczy jedynie głoszenie słowa w czasie liturgii. Będą oni mogli uzupełnić to, czego może im brakuje, a przede wszystkim nauczą się rozmawiać z Bogiem, myśleć o Nim i o Jego objawieniu, które tak bardzo uwzględnia realia naszego życia.

 

***

 

 

 

Pismo Święte: dwa terminy, ale o różnych, a nawet przeciwnych znaczeniach. Pismo jest środkiem komunikacji między ludźmi. Napisana strona zawiera pewną treść przekazaną komuś, kto znajduje się daleko w czasie i przestrzeni. To, co było ukryte ujawnia się dzięki pismu, staje się rzeczą publiczną.

 

Termin „święte” wskazuje na coś wręcz przeciwnego. Początkowo to co święte (sacrum) było niedostępne, pewnego rodzaju „tabu”, do którego zwyczajny śmiertelnik nie mógł się nawet zbliżyć.

 

Wyrażenie „Pismo Święte” łączy więc w sobie te dwa przeciwstawne bieguny. Tajemnice Boże, niedostępne dla umysłu ludzkiego, zostają ujawnione na stronach ksiąg świętych. Powinno by się czytać je na kolanach, niczym list, który przyszedł do nas z raju.

 

Lecz kto nam zagwarantuje, że te księgi są rzeczywiście święte? Tematy, którymi zajmuje się Biblia, są poruszane również w wielu innych, często starożytnych księgach. Zupełnie dobrze mogłyby się znaleźć wśród tekstów biblijnych. To prawda, ale nie były one czytane w Kościele. Weszły do Biblii tylko te, których słuchano podczas świętego czytania, to jest w liturgii. Składa się ona z dwóch istotnych części: liturgii słowa i liturgii eucharystycznej. Chrystus zstępuje do nas w formie słowa i pod postaciami chleba i wina. W obydwu wypadkach Kościół „łamie” je i rozdziela. Słowa Pisma są nie tylko czytane, lecz również interpretowane, nabierają więc znaczenia zależnie od tego jak zostaną podane wiernym. Homilie, kazania po ewangelii nie są szkołą naukowej egzegezy lecz świadectwem, jak słowa Pisma wchodzą w nasze codzienne życie chrześcijańskie. Jego teksty to niczym ziarna, które w różny sposób wzrastają, zależnie od gleby, na której zostały zasiane.

 

Reforma liturgiczna po Soborze Watykańskim II rozdzieliła czytania podczas liturgii mszalnej w taki sposób, że w ciągu roku są czytane w całości cztery Ewangelie. Ich wyjaśnianie jest powierzone przede wszystkim kapłanom. Lecz dzisiaj Biblia jest czytana także przez świeckich w ramach codziennej modlitwy indywidualnej czy też grupowej. Konstytucja „Dei Verbum” zachęca wszystkich wiernych do codziennego kontaktu z Pismem Świętym w medytacji i modlitwie. „Nieznajomość Pisma – pisze św. Hieronim – jest nieznajomością Chrystusa”. A św. Ambroży dodaje: „Gdy modlimy się, mówimy do Niego, a gdy czytamy Boże słowa, słuchamy tego, co On nam mówi”. Czytać i słuchać – dwa nierozłączne aspekty modlitwy. Nie chodzi tu o interpretacje naukowe lub gotową homilię, ale o pomoc w nawiązaniu dialogu z Bogiem. Niniejsza książka jest zbiorem myśli wprowadzających w medytację nad czytaniami mszalnymi wszystkich dni powszednich roku liturgicznego. Ich korzenie wgłębiają się w najstarszą tradycję Kościoła, pisma Ojców pierwszych wieków. Dostarczają one czytelnikom przemyśleń, które wspomagają powrót do słów świętych, rozważanie, smakowanie ich i odkrywanie za każdym razem nowego znaczenia. Jest to przewodnik dyskretny do dialogu ze słowem Bożym i wprowadzanie Ewangelii każdego dnia we własne życie.