Zmartwychwstanie Jezusa jest obietnicą dla każdego stworzenia. Oczywiście, że wyobraźnia zaraz może podsunąć nam obraz wszelkiego rodzaju robactwa i innych istot, przed którymi się wzdrygamy. Stworzenia, które zadają cierpienie, trują, niszczą czy pożerają, budzą w nas przerażenie. Ale już w Księdze Izajasza mamy proroctwo o lwie, który będzie się pasł razem z barankiem; czytamy, że dziecko będzie wkładać rękę do nory żmiji (por. Iz 11,6-8). To jest wizja stworzenia pojednanego, wizja wszechogarniającego shalom (pokoju) jako daru Boga. Tak więc na pytanie o pieski i kotki można śmiało odpowiedzieć, że się przy nas odnajdą. 
 

Nie dziwię się Amerykanom, którzy stawiają nagrobki ulubionym zwierzętom, kotom czy psom. Jest to pewna forma ludzkiej miłości do tego, co istnieje – do wielkiego cudu istnienia. Tego rodzaju spojrzenie na przyszły los naszych ulubieńców pogłębia jeszcze bardziej szacunek do życia, radość z tego, że jest tyle bogactwa w życiu, że jest tyle różnych istot i że ich los jest z nami solidarnie zespolony. Nie możemy wyobrazić sobie prawdziwego szczęścia w przyszłości, gdybyśmy nie dostrzegli, że i przyroda będzie miała w tym udział. Niezwykły 8 rozdział Listu św. Pawła do Rzymian mówi, że całe stworzenie oczekuje wyzwolenia dzieci Bożych, aby uczestniczyć w ich chwale. 

 

 

Greckie słowo parousía oznacza nie tylko przyjście, ale także obecność. Paruzja w świetle współczesnej teologii, także katolickiej, łączy się ze śmiercią. Istnieją dwa sposoby widzenia spraw ostatecznych. Jeden – linearny, który wydłuża bieg ludzkich dziejów i widzi Paruzję gdzieś na ich końcu, daleko w przyszłości. Z tego punktu widzenia oczekiwanie na rychłe przyjście Pana traci na swej realności. Umrzesz, potem będziesz oczekiwał w stanie pośrednim, między śmiercią a zmartwychwstaniem. 
 

Wedle innej wizji, wchodząc w śmierć, wchodzimy w świat, w którym nie obowiązują już prawa czasu ziemskiego. Taka koncepcja widzi Paruzję w śmierci człowieka i skraca oczekiwanie na przyjście Chrystusa. Wystarczy śmierć, a już spotykasz się z Panem ludzkich dziejów, Chrystusem, Sędzią i Zbawicielem w jednej Osobie. Paruzji, a tym bardziej sądu, nie trzeba sobie wyobrażać jako wszechświatowego zbiegowiska. To są tylko ludzkie wyobrażenia! Tamten świat ma przestrzeń pojemną. Sąd nie jest żadnym widowiskiem. Dokonuje się wewnątrz istoty rozumnej. Ma ona tyle światła wewnątrz, że osądza siebie w spotkaniu z tą światłością promieniującą, którą jest Bóg. Ta wizja jest mi o wiele bliższa niż tradycyjna. 

 

 

Nie powinno się mówić o „rzeczach ostatecznych” tylko o wydarzeniach ostatecznych.

 

 

Możemy o nich mówić w świetle tego, jaki jest Bóg, do którego zmierzamy. On jest naszym kresem. On jest naszą przyszłością. On jest naszą nadzieją. On jest tym, który ma ogarnąć wszystko i być „wszystkim we wszystkich” (1 Kor 15,28). Nasze widzenie tych spraw i wydarzeń zależy od naszego obrazu Boga. Jeżeli Bóg jest Mądrością i Miłością (bynajmniej nie miłością naiwną, płytką, tylko Miłością najmądrzejszą!), jeżeli jest to Bóg, któremu możemy nadać miano największego Pedagoga świata, Lekarza ludzkości – to możemy ufać, że Jego pedagogia nie zawodzi. 

W przeciwnym razie cała ekonomia stworzenia i zbawienia ponosiłaby wielką i trudną do zrozumienia porażkę. Wystarczy choćby jedna istota niespełniona i zatracona, żeby mówić o niepowodzeniu Bożego planu. Mam nadzieję na to, że najlepszy Bóg i najmądrzejszy Pedagog jest Pedagogiem najskuteczniejszym, że potrafi przezwyciężyć to, co dla nas jest paradoksem i antynomią. Wierzę, że potrafi leczyć to, co nam wydaje się nieuleczalne; że potrafi odnaleźć to, co wydaje się definitywnie zatracone. Trzeba snuć nasze refleksje z wielkim zaufaniem do mądrości, dobroci i pedagogii Boga. Wierzę, że nadzieja naprawdę nie zawodzi!