logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Leszek Galarowicz
Nie taki bobas straszny, jak go malują
Przewodnik Katolicki
 


Na świat przychodzi mały człowiek

Pojawienie się na świecie pierwszego dziecka jest dla rodziców wyjątkowym przeżyciem. Najpierw towarzyszy im ogromna radość, do której z czasem dochodzą wątpliwości i obawy. Świeżo upieczeni rodzice nie wiedzą, jak poradzą sobie w nowej sytuacji, jak oni sami się zmienią i w jakim stopniu zmieni się ich życie.

Przyjście na świat małego człowieka sprawia, że muszą oni na nowo zorganizować życie rodziny, zrezygnować z wielu własnych wygód i przyjemności. Im później dziecko się pojawia, tym trudniej przychodzi zmienić swoje przyzwyczajenia, styl życia, sposób spędzania wolnego czasu. Od teraz jego sen, kąpiel, jedzenie, pielęgnacja wyznaczają rytm ich życia. Zazwyczaj przez kilka pierwszych miesięcy w sposób naturalny maleństwem zajmuje się mama. Aż wreszcie nadchodzi moment, w którym musimy zdecydować, kto dalej będzie opiekował się naszą pociechą.

Nie mieli raczej takich dylematów nasi dziadkowie. Gdy w domu było kilkoro dzieci, naturalną koleją rzeczy było pozostanie w domu mamy. Nasi rodzice, podobnie jak my, stawali już jednak przed trudnymi decyzjami. Najczęściej wybierali między pozostawieniem dziecka w żłobku a opieką ze strony mamy, która musiała zrezygnować z pracy zawodowej. Nasze pokolenie jest chyba dziś w bardziej komfortowym położeniu. Prócz żłobków niektórzy mogą zdecydować się na opiekunkę do dziecka (jest ich dziś zdecydowanie więcej niż dawniej), a niektórzy szczęśliwcy mogą też liczyć na opiekę babci nad pociechą.

Pierwsze miesiące życia

Przez pierwsze miesiące życia nasz synek był pod opieką żony; ja sporo pracowałem. Sytuacja całkowicie się zmieniła, gdy dowiedziałem się, że stracę w szkole znaczną część godzin na rzecz koleżanki, która wraca akurat z urlopu wychowawczego. W najmniej odpowiednim momencie, kiedy nasz pierworodny miał kilka miesięcy, znalazłem się w dość niewygodnym położeniu. Chcąc nie chcąc, stałem się początkującą nianią.

Ranki i przedpołudnia nasz synek spędzał z opiekunką z sąsiedztwa, a całe popołudnie był „skazany” na tatę, a tata na niego. Nie będę ukrywał – początkowo nie byłem tym zachwycony. I nie chodzi tu wcale o zmienianie pieluch i tym podobne „atrakcje”, ale o bardzo zakorzenione w naszej świadomości przekonanie, że mężczyzna powinien być w pracy, a nie zajmować się dzieckiem.

Ucieczka w pracę

Czasy się trochę zmieniają, ale nadal w naszym społeczeństwie najczęściej powielany jest schemat, w którym dziecko jest od początku swojego życia przy mamie. Kiedy po kilku miesiącach urlop macierzyński się kończy, mama zazwyczaj wraca do pracy albo (jeśli może sobie na to pozwolić) zostaje z dzieckiem aż do momentu, gdy można pociechę posłać do przedszkola. Wprawdzie mężczyźni mogą obecnie pójść zamiast kobiet na „tacierzyński”, ale wśród rodziny czy znajomych próżno szukać takich śmiałków. Zazwyczaj oboje rodzice pracują, z tym że młode mamy jak najszybciej wracają po pracy do domu, a tatusiowie wracają późnymi wieczorami…

Część par jest zadowolona z takiego układu. Jak to się jednak dzieje, że wraz z pojawieniem się dziecka, mężczyźni nagle zaczynają pracować dłużej? Nie wynika to wbrew pozorom z faktu, że narodziny potomka dodają im nowych sił do pracy czy ich domowy budżet bardzo ucierpiałby bez nadgodzin głowy rodziny. Panowie wolą nieraz zostać dłużej godzinę czy dwie w pracy, bo wtedy omijają ich obowiązki, których nie uniknęliby w domu. Praca zapewnia im bezpieczne schronienie. W pracy nie muszą przewijać, pilnować, karmić dziecka. Zapewne nie wszyscy młodzi ojcowie uciekają przed urokami wczesnego rodzicielstwa, ale spora część albo nie broni się przed nadgodzinami, albo wręcz prosi pracodawcę o dodatkowe zajęcia.

 
1 2  następna
Zobacz także
Mariola T. Kozubek
Duchowość jedności można określić jako owoc doświadczenia doznawanej miłości oraz łaski i radości (PF, 7). Czym jednak jest duchowość? W ujęciu chrześcijańskim jest ona rozumiana jako forma duchowego życia człowieka religijnego, który zmierza do zjednoczenia z Bogiem. Jest ona kształtowania i  realizowana zgodnie z nauką, przykładem życia oraz dziełem zbawczym Jezusa Chrystusa...
 
Mariola T. Kozubek
Małżeństwo jest wspólnotą naturalną, znaną w wielu kulturach od najdawniejszych czasów, zawsze też było związane z wyznawanymi przekonaniami religijnymi. Skąd jednak wiadomo, jakie powinny być elementy konstytuujące je, jakie cechy ważne są dla tej niewielkiej, ale ważnej wspólnoty?
 
Agata Jankowiak
Po rozmowie z Samarytanką Jezus tłumaczył uczniom: „Moim pokarmem jest pełnić wolę tego, który Mnie posłał” (J 4, 34). Zastanawiające zdanie, choć w sumie przecież bardzo dobrze znane. Wiemy doskonale, że nie da się żyć bez pokarmu. Mówimy nawet, że „jak Polak głodny, to zły”. Są ludzie, którzy nie potrafią na głodno pracować, myśleć. Jezus mówi, że czymś tak samo istotnym i niezbędnym do życia, działania jest dla Niego wypełnianie woli Bożej. 
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS