Walka o prawo do edukacji Phoebe

Cierpliwa, łagodna i uczynna Caroline Gill przeistaczała się w prawdziwą lwicę, gdy szo o wywalczanie prawa do edukacji niepełnosprawnej Phoebe. W tym celu, razem z rodzicami innych niepełnosprawnych dzieci, założyła Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom z Zespołem Downa i przy pomocy adwokata toczyła prawdziwy bój o dostęp tychże dzieci do edukacji. Panowie z Rady Edukacyjnej kategorycznie tego odmawiali, tłumacząc się brakiem odpowiednich funduszy na ten cel. „To kula u nogi dla środków finansowych szkolnictwa i odbieranie szansy bystrzejszym dzieciom” – twierdzili. Adwokat Stone, broniący sprawy Stowarzyszenia, przekonywał: „Wszystkie dzieci zasługują na to, by otrzymać jednakowy poziom wykształcenia. Dla ich rozwoju zarówno fizycznego, jak intelektualnego najlepsze będzie to, co jest najlepsze dla wszystkich dzieci – możliwość dostępu do niczym nieograniczonej edukacji. Dziś walczymy wyłącznie o równe traktowanie”. Po nim zamierzała zabrać głos Caroline, ale poczuła przypływ rozpaczy, gdyż widziała, że ludzie ci nigdy nie dostrzegą człowieczeństwa w kimś takim jak Phoebe. Zawsze będą widzieć wyłącznie jej odmienność, powolność w mówieniu i trudność w opanowywaniu nowych umiejętności. W jaki sposób mogłaby pokazać im swoją prześliczną córeczkę, Phoebe, która siedząc na dywanie, układa wieżę z klocków, z miękkimi włosami założonymi za uszka i wyrazem absolutnej koncentracji na buzi? Phoebe, która nastawia mały adapter kupiony specjalnie dla niej i oczarowana muzyką tańczy po gładkich, dębowych deskach podłogi? Małą rączkę, która niespodziewanie pojawia się na kolanie Caroline, gdy ta siedzi smutna albo zamyślona, zaabsorbowana problemami jakie niesie życie? „Wszystko w porządku, mamusiu?” Albo po prostu: „Kocham cię”. Phoebe, która jeździ na barana na ramionach przybranego ojca Ala i obejmuje na powitanie każdego, kogo spotka…

Miłość potrafi zwyciężać

W końcu Caroline podniosła się z miejsca. Drżała na całym ciele. Ręka nieżyjącej matki natychmiast pofrunęłaby w kierunku jej ust, żeby je zamknąć, ale było już za późno. Caroline sama nie mogła uwierzyć, że życie aż tak ją zmieniło. Była teraz kimś zupełnie innym niż przedtem. Mocno oparła się o stół obiema rękoma i czekała. Jeden po drugim mężczyźni z Rady milkli, aż w końcu zapadła cisza.

– „Nie mówimy o liczbach, mówimy o dzieciach – oświadczyła z całym przekonaniem. – Mam córkę, która skończyła właśnie sześć lat. Opanowywanie nowych umiejętności zabiera jej więcej czasu, to prawda, ale w końcu uczy się wszystkiego, co umieją normalne dzieci. Umie czołgać się, chodzić, mówić, korzystać z łazienki, ubierać się… Nawet dziś rano ubrała się sama. Codziennie patrzę na nią i widzę małą dziewczynkę, która chce się uczyć i przyjaźnie odnosi się do każdej nowo poznanej osoby. A teraz widzę pokój pełen ludzi, którzy najwyraźniej zapomnieli, że żyjemy w kraju, który gwarantuje każdemu dziecku dostęp do edukacji, bez względu na jego zdolności”.

Przez chwilę nikt się nie odezwał. W ciszy słychać było jedynie grzechotanie szyb, poruszanych słabymi podmuchami wiatru. I fundusze się znalazły, i Phoebe poszła do normalnej szkoły, razem z innymi dziećmi. Z latami wyuczyła się zawodu tkactwa i dodatkowo pracy biurowej w zakresie robienia fotokopii. To otwarło jej drogę do szerokiego kontaktu z ludźmi i co najważniejsze dało poczucie własnej godności.

Trzy znaczące spotkania