Ale nie tylko policja stanowiła dla niego zagrożenie. Prześladowali go także jego emigracyjni współtowarzysze, którym nie spodobało się to, że Semenenko pochodził z rodziny mającej związki z Rosją. Kiedy niejaki Zienkowicz - jego dawny przyjaciel i kolega szkolny - oskarżył go o brak patriotyzmu i szpiegostwo na rzecz Rosji, miarka się przebrała - hardy Rusin wyzwał go na pojedynek. Zienkowicz wkrótce odwołał rzuconą kalumnię, ale Semenenko pozostawał nieubłagany, pragnąc pomścić doznaną potwarz.

 

 

Do pojedynku nie doszło. Młodego, porywczego Semenenkę odwiódł od tego - nie bez trudności - znający go od dwóch lat Bogdan Jański - późniejszy inicjator Zgromadzenia Księży Zmartwychwstańców. Znajomość z niestrudzonym apostołem polskich emigrantów, jakim był wówczas Jański, całkowicie odmieniła życie Piotra Semenenki. "Sam różne przeszedł koleje - pisał o apostolstwie Jańskiego wobec Semenenki Hieronim Kajsiewicz, trzeci "filar" Zmartwychwstańców. - Wiedział jak daleko młody człowiek, pozbawiony kierunku, zapędzić się może, sądząc, że się poświęca dla ludzkości, że dopełnia obowiązku. Wiedział ile (...) gwałtowność polityczna sztuczna jest w Semenence (...) łagodnym i rozważnym, a do życia umysłowego, nie czynnego stworzonym. Litując się przeto jego duszy i tak pięknych zdolności marnotrawionych, zachodził go z daleka - łagodnością swoją przyswajał, pomocą w ciężkich razach daną zobowiązywał, a rozmową uczącą i zajmującą dumnemu młodzieńcowi imponował".

 

"Jawny pokutnik" porwał Semenenkę swoim przykładem, przekonał słowem i wkrótce doprowadził do Boga. Wieczorem 13 stycznia 1835 r. Bogdan Jański otwarł swój "Dziennik" i zanotował: "Przychodzi Semenenko. Czynię mu parę uwag. Postanawia się spowiadać. Moja radość bojaźliwa, ale szczera. Składam Bogu dzięki za to natchnienie, które mu udzielił - proszę dla niego o wytrwałość. Boże nie opuszczaj go, wydobądź go z przepaści grzechu i bezeceństwa, dodaj mi łaski, abym mógł być pomocnym".

 

 

Nawrócenie Semenenki okazało się jak najbardziej szczere. Młody człowiek "dawniej nadęty, odpychający antypatycznie z daleka" stał się "pokorny, słodki i pełen namaszczenia". Przystąpił do spowiedzi w kościele Saint-Mande osiem dni po podjęciu wspomnianego postanowienia. Wykazując wielką pokorę przeprosił Zienkowicza. "Jeśli to mię ma upokorzyć przed światem - niech się tak stanie" - napisał i wystosował również list otwarty "Do Przyjaciół i Nieprzyjaciół". Kolejnym jego krokiem była wizyta u... prefekta paryskiej policji. Nastąpiła ona po tym, jak o mały włos nie został schwytany w ukrytym w ścianie pokoiku w mieszkaniu Cezarego Platera. Semenenko oświadczył prefektowi, że nie musi się go już obawiać, bo został katolikiem i jest po spowiedzi. Szef policji pogratulował mu przemiany życia i wydał "list żelazny" - dokument gwarantujący mu nietykalność w przypadku aresztowania.

 

 

Tymczasem paryska policja - nie wiedząc nic o rozmowie Semenenki z prefektem - wciąż polowała na głowę "niebezpiecznego rewolucjonisty". Wreszcie im się udało. Semenenko został schwytany w swoim mieszkaniu, gdzie po dwóch latach tułaczki wreszcie z ulgą zasnął we własnym łóżku. "Nareszcie pana mam!" - z triumfującą miną stwierdził próbujący go zaaresztować policjant. Mina zrzedła mu jednak kiedy przeczytał pismo prefekta. "I tym razem nam pan umknąłeś!" - stwierdził rozczarowany.

 

 

Piotr Semenenko zamieszkał wtedy z Bogdanem Jańskim, który w znaczący sposób wpłynął na jego dalszy rozwój duchowy. Stał się pierwszym uczniem Jańskiego. Przez parę miesięcy "nie wychodził prawie z domu - pisze ks. Kajsiewicz - chyba do kościoła, poszcząc, modląc się i czytając książki katolickie, których mu Jański dostarczał dla sprostowania wyobrażeń jego, tylu błędnemi systematami skrzywionych".
    
Wkrótce narodziła się idea powołania do życia nowej braterskiej wspólnoty, która po latach przerodziła się w Zgromadzenie Księży Zmartwychwstańców. Semenenko - wraz z Hieronimem Kajsiewiczem - rozpoczął studia teologiczne w paryskim College Stanislas, a następnie udał się wraz z nim na dalsze studia do Rzymu. W grudniu 1841 r. - zaledwie sześć lat po nawróceniu - przyjął święcenia kapłańskie. Stał się twórcą reguły Zgromadzenia Zmartwychwstania Pańskiego. Przyczynił się też w znacznym stopniu do powstania wielu zgromadzeń żeńskich: niepokalanek, nazaretanek, zmartwychwstanek, służebniczek, reparatek, sióstr z Boussu, felicjanek oraz niektórych zakonów bezhabitowych. Wiele publikował. Jego zdolności i szeroka wiedza zwróciły uwagę Stolicy Apostolskiej. Mianowano go kolejno: konsultorem Kongregacji Indeksu, członkiem Akademii Religii Katolickiej, konsultorem Kongregacji Świętego Oficjum, członkiem Akademii Arkadyjskiej. Po śmierci Hieronima Kajsiewicza - w 1873 - został ponownie generałem Zgromadzenia Zmartwychwstańców. Przyczynił się do powstania - kształcącego duchownych - Papieskiego Kolegium Polskiego i został jego pierwszym rektorem. Był najbardziej zaufanym doradcą Stolicy Apostolskiej w sprawach polskich i pośrednikiem w kontaktach pomiędzy Rzymem a polskimi biskupami. Założył nowe placówki Zgromadzenia - we Lwowie, Krakowie i dom w Rzymie. Od chwili nawrócenia aż do śmierci był człowiekiem głębokiej wiary, ufności, pokory, miłości Boga i człowieka, znakomitym duszpasterzem, spowiednikiem i duchowym kierownikiem. Zmarł na zapalenie płuc w Paryżu, 18 listopada 1886 r.

 

 

Literatura