Zdarza się, że podczas Mszy św. konwentualnej w Krakowie, w przypływie rozpaczy, któryś z celebransów zwraca się z delikatną uwagą: "Cieszymy się bardzo, że są z nami dzieci, ale cieszylibyśmy się jeszcze bardziej, gdyby pozwalały się modlić także dorosłym". Odpowiedzialność za udział dzieci w liturgii spoczywa na rodzicach, a nie na celebransie. Kiedy prosili Kościół o chrzest, usłyszeli, że razem z rodzicami chrzestnymi przyjmują obowiązek wychowania dziecka w wierze, przekazania mu prawd Ewangelii i chrześcijańskich wartości. Rodziców nie zastąpi w tym ani katecheta, ani ksiądz spotykający się z dziećmi raz w tygodniu na niedzielnej Mszy. Stąd bierze się pytanie: czy dzieci w domach są wychowane w wierze i czy opowiada się im o tym, czym jest Msza św.?

 

 

Kościół chce im w tym pomagać. Powstało specjalne dyrektorium na temat udziału dzieci we Mszy św. Są w nim dwie ważne wskazówki. Pierwsza dotyczy sytuacji, kiedy we Mszy św. "dla dorosłych" uczestniczą dzieci. Dyrektorium radzi, by nie traktować ich jak przychodzących "na doczepkę", ale jakoś zaangażować w liturgię, zauważyć, że one też z nami są. Można je włączyć w śpiew, w modlitwę wiernych czy niesienie darów. Dla młodych ministrantów np. niezwykle ważne jest to, że mogą w czasie Mszy dzwonić dzwonkami czy przynieść do ołtarza kadzielnicę. Druga podpowiedź dyrektorium dotyczy tzw. Mszy św. z udziałem dzieci. Można wtedy modyfikować liturgię tak, by była dla dzieci jak najbardziej zrozumiała i ciekawa: skrócić trochę czytania, rozbudować śpiewy, wprowadzić ruch, a nawet taniec. Dzieci potrzebują aktywności. Te Msze powinny być bardzo dynamiczne. Niestety nie zawsze takie są. To zadanie dla kapłanów, duszpasterzy i katechetów, by włożyć w ich przygotowanie dużo serca i poszukiwać ciekawych pomysłów. Chciałbym jednak ostrzec przed infantylizacją wiary. Jeżeli podczas Mszy św. piosenki są bardzo spłycone, pojawiają się jakieś zabawki, gadżety, które mają uatrakcyjnić liturgię, to może się zdarzyć, że wiara będzie bardzo niedojrzale przeżywana. Bóg może pozostać dla dzieci tylko "Bozią".

 

 

Tak, choć w nieco innym rozumieniu. Mam na myśli Pierwszą Komunię Św. Wtedy dzieci są w centrum uwagi i wyraźnie to czują. Wszystko, co przygotowali dorośli, jest dla nich. To jest bardzo ważna chwila zarówno w życiu dziecka, jak i rodziców. Jeśli dzieci zostały dobrze przygotowane i przez rodziców, i przez katechetów, to Pierwsza Komunia może być niezwykle głębokim przeżyciem duchowym. Może być doświadczeniem wiary i pragnienia Boga. Warto wykorzystać te mocne przeżycia, by później formować dzieci "eucharystycznie". Przekazać im miłość do liturgii. Chodzi o to, by Komunia nie była jednorazowym wydarzeniem.

 

 

Rodzice przekazują wiarę dzieciom, ale równocześnie sami odkrywają ją na nowo. Właśnie coś takiego obserwowałem, gdy przygotowywałem sześciolatki do tzw. "wczesnej Komunii Świętej". W kilku miejscach w Polsce jest taka możliwość. Decydują o tym rodzice, biorą odpowiedzialność za formację dziecka. Jest to dobre, bo pozwala dzieciom przygotować się do Komunii poza szkołą. W drugiej klasie mają one już bardzo wiele obowiązków związanych z nauką i dlatego katechizację traktują jako dodatkowy ciężar. Sześciolatki nie są jeszcze tak przeciążone, a to, że nie uczestniczą w katechezie szkolnej, w naturalny sposób włącza w tę katechizację rodziców. Wielu osobom przygotowania do Komunii dziecka pomogły wrócić do Boga i do Kościoła. Niektórzy spowiadali się po wielu, wielu latach przerwy i były to spowiedzi autentyczne, związane ze szczerym nawróceniem. Inni ożywili swoją więź z Bogiem, włączyli się w życie parafii. W ten sposób dzieci mogą nawrócić swoich rodziców.

 

 

Dla kogo z nas to nie było wielkie wydarzenie? Niestety w Polsce problemem związanym z przygotowaniami do Komunii jest masowość i pewna sztampa. Takie dobre przygotowanie jest wielkim wyzwaniem duszpasterskim, które stoi przed Kościołem.

 

 

Jezusowi nie chodziło o to, żebyśmy wracali do dzieciństwa i dziecinnieli. Stawanie się jak dziecko to pozwalanie, by mógł w nas dojść do głosu "nowy człowiek". On rodzi się w nas dzięki sakramentowi chrztu. Początkowo jest jak maleńkie dziecko, o które trzeba się troszczyć. Sakramenty i Słowo Boże pozwalają by ten "nowy człowiek" mógł w nas rosnąć. Równocześnie powinien w nas umierać "stary człowiek", czyli człowiek pyszny, zarozumiały, który szuka zaszczytów i docenienia. Jesteśmy starymi ludźmi, dlatego bardzo poważnie siebie traktujemy. Stać się jak dziecko to spuścić trochę powietrza z tego balonu powagi, który napompowaliśmy. Mamy stanąć przed Bogiem jak dziecko, z prostotą i bezradnością a przede wszystkim z ufnością. Dziecko ma w sobie zmysł wiary. Już od ma-leńkości przez chrzest św. jest włączone w Tajemnicę Trójcy Świętej i nie stawia tej Tajemnicy takiej zapory racjonalnej jak dorośli. Ojciec Joachim Badeni, dominikanin, opowiadał, że jego mali, pięcioletni przyjaciele, modląc się, mieli doświadczenia podobne do doświadczeń mistyków.

 

Obserwowałem ten dziecięcy zmysł wiary, kiedy prowadziłem katechezę w szkole. Gdy modliliśmy się na początku lekcji, prosiłem dzieci, żeby zamknęły oczy i pomodliły się... Sam chytrze podglądałem, żeby sprawdzić, czy mnie posłuchały. Byłem mocno zdziwiony, bo wszystkie dzieci z zamkniętymi oczami modliły się w skupieniu.

 

W życiu duchowym powinien zachodzić proces odwrotny do naturalnego. Zazwyczaj jest tak, że rodzimy się, dojrzewamy i starzejemy. Im jesteśmy starsi, tym bardziej zamykamy się w sobie i poważniejemy. Proces duchowy powinien przebiegać w drugą stronę: im jesteśmy starsi, tym bardziej powinniśmy być "dziecięcy", bardziej ufni i otwarci na przyjmowanie Bożej łaski.

 

 

To bardzo ważne słowa. Jezus chce też przez nie powiedzieć, że przygarnia wszystkich odrzuconych przed dorosłych. Przypomnijmy, że Jezus powiedział to w reakcji na zachowanie apostołów, którzy odganiali od Niego dzieci. Uważali, że aby spotkać Mistrza, trzeba spełnić jakieś specjalne warunki i niektórych wyrzucili na margines. Słowa Jezusa są skierowane nie tylko do dzieci, ale do wszystkich tych, którzy sąna marginesie tego świata, tych, którzy mimo tego, że sami są dorośli, czują się jak osierocone dzieci. Jest wiele takich sierot, które mają poczucie odrzucenia, niekochania i bezsensu. Dla Jezusa ważny jest każdy człowiek. Także ten, który jest odrzucony przez świat dorosłych.