Przetrwać pokusę

"Błogosławiony mąż, który przetrwa pokusę, bo gdy będzie doświadczony, weźmie koronę żywota, którą obiecał Bóg tym, którzy go miłują." (Jk 1, 12)

Szczególnie okres Wielkiego Postu przywodzi nam na myśl fakt, że od początku naszego życia zaczęliśmy wstępować po stromych stokach Góry Kalwaryjskiej. Każdy wziął swój krzyż i powoli z dnia na dzień wspina się ku szczytowi. Na swej drodze potyka się o kamienie, a czasem nawet o skały olbrzymie - spotyka na swojej drodze życiowej - pokusy.
Tłumaczyć nie trzeba, co to jest pokusa i jakie są jej rodzaje. Wszyscy mieliśmy okazję doświadczyć ich. Jedne pokusy są dość spokojne, powiedziałbym, nienatarczywe; czekają tylko na to, by człowiek nagabywany nimi rozdmuchał je do ogromnego ogniska. Ale są też pokusy, które napadają na człowieka znienacka i musi to być naprawdę mąż silny, by móc je odepchnąć.

I oto przychodzi nam z pomocą Ten, który nas oczarował Swoją świętością, ten, za głosem Którego poszliśmy - Chrystus.
Pismo św. ukazuje nam Chrystusa kuszonego. Jakże to, książę ciemności ze swoimi brudnymi planami miał dostęp do Króla Światłości? Dopuścił Mistrz nasz Najdroższy tę prawdę życiową na siebie, aby nam dać przykład, jak mamy się zachować w czasie pokusy.

"To wszystko dam tobie, jeśli upadłszy uczynisz mi pokłon." Jakaż straszna ironia w ustach ducha ciemności. Syn Boży nieskalany grzechem, ma bić pokłony przed ojcem kłamstwa, a w ostatecznym rozrachunku, Stwórca ma paść na kolana i oddać hołd stworzeniu? Stworzeniu, które kiedyś powiedziało: "Non serviam - nie będę Ci służył".

Chrystus stanowczym głosem odpiera pokusę: "Idź precz szatanie. Albowiem napisane jest: Panu Bogu twemu kłaniać się będziesz, i Jemu samemu służyć będziesz." Oto dał nam Zbawiciel przykład skutecznej walki z szatanem, walki z pokusą.

Szatan nie zawahał się zarzucić haczyk z przynętą w stronę Syna Bożego, to tym bardziej zarzuca całe sieci, by złapać jakąś ofiarę spośród wierzących. Niekiedy, a może nawet bardzo często, udaje mu się złapać nieszczęśliwą ofiarę. Nie chodzi o jakieś głębokie ukłony w stronę szatana, tego zapewne nikt z nas nie robi, ale czasem robimy nieznaczny, lekki ukłon głowy. Może nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, że w danej okoliczności macza palce duch nieczysty.

Tak dla przykładu. Stan Kapłański, zakonny, małżeński, wymaga życia świętego.. A, że czasami nie podążamy za wymaganiami naszego stanu, toteż chwytamy się łatwiejszego sposobu. Na zewnątrz przed ludźmi robimy wszystko, by uchodzić za doskonałych, lecz wewnętrznie, żyjemy niejednokrotnie w sprzeczności. W ten sposób robimy ukłon w kierunku naszej obłudy, na której wyleguje się i drwi z nas szatan.

Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ w pierwszym napadzie pokusy nie wzięliśmy w usta nasze słów Chrystusa: "Idź precz szatanie!"

Na początku tego rozważania zaznaczyłem, że życie nasze to ciągłe wspinanie się ku szczytowi Góry Kalwaryjskiej, to ciągłe pokonywanie trudności w postaci pokus. Po co to wszystko? Czyż góra ta nie jest górą skazańców, górą śmierci, śmierci Boga - Człowieka? Właśnie dlatego powinniśmy tam z uporem dążyć, bo "jeśli ziarno wrzucone w ziemię wpierw nie obumrze, nie wyda plonu."

Po bolesnej śmierci Chrystusa nastąpiło Jego tryumfalne zmartwychwstanie. Nam również Chrystus przyobiecał chwalebne zmartwychwstanie, lecz tylko i wyłącznie za cenę pójścia Jego śladami, śladami wyznaczonymi pracą, śladami naznaczonymi mił9ością, dobrocią, a w końcu, śladami na które padł cień krzyża, spływający z "Góry Śmierci".
A zatem, gdy doniesiemy nasz krzyż życia na Górę Kalwaryjską i założymy go spokojnie w ręce Boga, to możemy być pewni, że dostąpimy tryumfalnego zmartwychwstania.

ks. Augustyn Kuczok SDS