Z Chrystusem

Jezus jest Głową Kościoła, a nawet całej ludzkości! Wszystko, co On uczynił, czynił dla nas i dla chwały swojego Ojca. Ale Jezus żyje także teraz, „z nami”. Jeżeli także my będziemy „żyli z Jezusem” to znaczy poświęcimy się Jego Sercu, to całym naszym życiem będziemy się przyczyniać do uwielbienia Ojca. Co więcej, Jezus żyje w nas: dlatego powinniśmy razem z Nim myśleć, mówić i działać, pozwolić Mu się prowadzić, podarować Mu nasze serca. Przyjąć Jego miłość! Pewnego razu Pan Jezus powiedział do św. Małgorzaty Marii Alacoque: „Moje Boskie Serce jest tak bardzo rozpalone namiętną miłością do ludzi, że nie może w sobie powstrzymać żaru swojego miłosierdzia, lecz musi je przez ciebie oznajmić!”. Jeżeli taka miłość zacznie rozpalać serce człowieka – a że jest to możliwe, udowadniają święci – to Bóg będzie uwielbiony w świecie. Z Jezusem, z Jego siłą, z Jego miłością (np. w świętej Eucharystii) możemy i śmiemy także i my stać się żywą chwałą Boga, Ojca!

W Chrystusie

„My w Chrystusie i Chrystus w nas” – oto jest największa tajemnica Boskiego życia w nas! Święty Paweł użył w swoich listach aż 138 razy wyrażenia: „w Chrystusie”. „Żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie!” (Rz 6,11). „Teraz jednak dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie, nie ma już potępienia” (Rz 8,1). „Bogu mojemu dziękuję wciąż za was, za łaskę daną wam w Chrystusie Jezusie. W Nim to bowiem zostaliście wzbogaceni we wszystko…” (1 Kor 1,4n). „Radujcie się w Panu!” (Flp 3,1). W określeniach „w Chrystusie” lub „w Panu” św. Paweł wyraził całą tajemnicę odkupienia, swoją mistykę, całą swoją miłość do Chrystusa, co więcej – całą tajemnicę swojego życia z Chrystusem! On żyje w najściślejszej więzi z Panem, jest włączony w Jego mistyczne Ciało, tak jak jakiś członek należący do całego ciała. Stąd wypływa Jego najściślejsza, osobowa wspólnota życia i miłości z Chrystusem – przez Chrystusa z Ojcem i Duchem Świętym! Ponieważ św. Paweł tak bardzo jest „w Chrystusie”, jego życie, bardziej niż czyjekolwiek inne, staje się ciągłym uwielbieniem Boga chociaż na początku prześladował Chrystusa. „Ale to wszystko, co było dla mnie zyskiem, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. I owszem, nawet wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa i znalazł się w Nim”. (Flp 3,7-9). Kto jest w Chrystusie, doświadcza miłości Pana i z niej żyje; co więcej, odwzajemnia się z całego serca taką samą miłością. Ona objawia się w czasie, który darujemy Jezusowi na modlitwie, w częstym uczestniczeniu we Mszy św. itp., ale także w prawdziwej miłości do bliźnich – z wszelkimi konsekwencjami! Właśnie dzieła i czyny wypływające z miłości będą wysławiać Boga! Nasz Kościół Święty, który przedstawia Mistyczne Ciało Chrystusa, będzie działał wiarygodnie tym bardziej, im bardziej jego członkowie będą urzeczywistniać miłość do Pana poprzez miłość do siebie nawzajem i do innych bliźnich, a więc im bardziej będą w Jezusie Chrystusie.

Karol Leisner, młody student teologii, z powodu swojej wiary w czasie panowania narodowego socjalizmu w Niemczech dostał się do obozu koncentracyjnego. Tam został wyświęcony na kapłana. Karol zmarł zaraz po wyzwoleniu obozu. Właściwie można by go zaliczyć do grona męczenników. W swoim dzienniczku napisał tak: „Żyjemy w Chrystusie! To jest ostateczny sens mojego życia: żyć w Chrystusie właśnie w tym czasie! Chryste, jeżeli Cię nie ma, to i ja nie chcę być! Ty jesteś i żyjesz we mnie! Zabierz mnie i decyduj całkowicie o mnie! Dozwól, aby Twoje działanie zostało teraz przeze mnie i przez nas wszystkich wprowadzone w czyn! Chrystusie! Chrystusie! Chrystusie! Ty jesteś moim życiem, moją miłością, moim wewnętrznym żarem!”. Jakże bardzo jego życie było uwielbieniem Boga!

ks. dr Johannes Gamperl (Szwajcaria)
tłum. z jęz. niem.: ks. Jacek Kubica SCJ