Każdy z nas doświadczył choroby – jedni tej łagodnej, przebytej w domu, inni –w warunkach szpitalnych, jeszcze inni zmagają się z nią od lat. Są także tacy, których dotyka choroba kogoś bliskiego.

W tym doświadczeniu Bóg, który nie powołał nas do samotności, nie pozostawia nikogo samego. Ma przecież swoich wielkich i małych wysłanników…

Niezastąpiona posługa

– W dobie pandemii chorzy cieszą się z naszej obecności bardziej niż kiedykolwiek, z samego spotkania i możliwości porozmawiania – mówi ks. Paweł Jędrzejewski, kapelan szpitala. – Teraz częściej niż zwykle jestem łącznikiem między pacjentem a rodziną, która przekazuje przeze mnie wyrazy tęsknoty i miłości, a nawet zdjęcia dla bliskiej im osoby.

Nasz rozmówca przyznaje, że w posłudze kapelańskiej czuję się trochę jak żołnierz walczący na froncie. Czasem pomaga pacjentowi przygotować się do ostatniej drogi i w pokoju serca zakończyć ziemskie życie.

– Bywa, że chory po przyjęciu namaszczenia staje na nogi – opowiada ks. Paweł, który zauważa, jak wdzięczna jest posługa kapelańska wśród chorych i jak wiele sam od nich otrzymuje: świadectwo męstwa w znoszeniu przeciwności, rozmodlenie, radość z drobnych rzeczy.

Nie zostawimy was

Do DPS-u prowadzonego przez siostry loretanki w podwarszawskim Loretto jesienią zawitał Covid. Zachorował też prawie cały personel medyczny.

– Potrzebowałam kilku godzin na podjęcie decyzji. Bałam się ogromnie, ale wiedziałam, że w tym czasie mam być z nimi – mówi s. Wioletta Ostrowska CSL.

Wśród aniołów, którzy tak jak s. Wioletta odważyli się zostać i pomóc mimo dużego ryzyka zarażenia się, oprócz sióstr znaleźli się także przyjaciele Zgromadzenia i ofiarni pracownicy. A pensjonariuszki DPS-u na swój sposób okazywały im wdzięczność, cieszyły się, że nie zostały same.

– Kiedy tylko dołączyłam do zespołu opiekującego się pensjonariuszkami, już pierwszego dnia pani Ania z radości prawie wisiała na mojej szyi, chcąc mnie przywitać – wspomina s. Wioletta.

Posłańcy z nieba

Od dziecka była uczona, żeby modlić się do Anioła Stróża. Kiedyś natknęła się na modlitwę: „Święty Gabrielu Archaniele, który byłeś zawsze zwiastunem dobrej nowiny, dopomagaj nam do spokojnego przyjmowania wszelkich wieści”.

– To ostatnie zdanie było dla mnie najbardziej uderzające. Przez kilka miesięcy modliłam się w ten sposób – wspomina 35-letnia Anna z Lublina. – Jednak w tym czasie okazało się też, że jestem chora. Dokładnie 2 października (w święto Aniołów Stróżów) otrzymałam wiadomość od lekarza, który prosił o kontakt w… „pilnej sprawie”. Diagnoza okazała się bardzo poważna – nowotwór złośliwy, który wymagał podjęcia natychmiastowego leczenia. Ten lekarz był pierwszym aniołem na mojej drodze choroby. Od razu wskazał mi bardzo dobrą panią profesor, która zgodziła się przyjąć mnie do szpitala w Poznaniu i zająć się terapią – opowiada Anna.

Przyznaje, że choć nie czuje się osobą silną psychicznie i często przejmuje się drobiazgami, to w tamtym czasie nie była zrozpaczona czy załamana. Towarzyszył jej wręcz zadziwiający pokój.

– To była łaska. Wiem też, jak wiele ludzi się za mnie modliło – wyznaje nasza rozmówczyni.

Drugie skrzydło

Docenia, jak ważna jest obecność aniołów, którzy towarzyszą w codziennym zmaganiu się z chorobą. Dla niej takim najważniejszym ziemskim aniołem była mama, która zrezygnowała z pracy na czas jej leczenia i rekonwalescencji, opiekując się nią troskliwie.

– Teraz mieszkam daleko od rodzinnego domu, ale tamten rok spędziłam właśnie tam, co na pewno nas do siebie zbliżyło, szczególnie z siostrą – podkreśla z wdzięcznością Anna.

Bóg wysyła nam swoich aniołów, zwłaszcza tym, którzy w swej bezsilności bardzo potrzebują „drugiego skrzydła”. Byleby tylko umieć ich dostrzec, nie czekając, aż niezauważeni „odfruną”…

Monika M. Zając
Różaniec 2/2021