- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
A
A
A
Jan Uryga
Św. Róża - patronka Ameryki Południowej
Święci mało znani
Wśród licznego zastępu świętych niewiast wyniesionych na ołtarze znajduje się św. Róża z Limy, nazywana "pierwszym kwiatem Ameryki". Jej liturgiczne wspomnienie przypada 23 sierpnia.
Imię Róża wywodzi się z języka łacińskiego. Łacińskie Rosa to użyty jako przydomek wyraz pospolity rosa - róża.
Imię Róża wywodzi się z języka łacińskiego. Łacińskie Rosa to użyty jako przydomek wyraz pospolity rosa - róża.
Św. Róża urodziła się w Limie (Peru) 20 kwietnia 1586 r. Jej ojcem był Hiszpan, zubożały szlachcic de Flores, a matką Metyska - Maria Olivia. Została ochrzczona w dzień "Różanej Wielkanocy" (tak nazywają Hiszpanie Zielone Świątki), otrzymała na chrzcie imię swojej babki - Isabel. Różą podobno nazwała ją matka w trzy miesiące później, ujrzawszy pod kołyską dziecka piękną różę. Jak później wyjawiła sama Święta - trapiona skrupułami, że zamiast imienia chrzestnego używa nazwy Róża, zwierzyła się z tego w modlitwie Matce Bożej. Legenda głosi, że Maryja imię to zaaprobowała.
Wychowywała się w dość trudnych warunkach domowych. O jej ojcu niewiele wiemy, matka natomiast miała usposobienie gwałtowne, traktowała córkę oschle i surowo. Już jako małe dziecko doświadczała Róża niezasłużonych przykrości i kar, zwłaszcza gdy złożyła swe pierwsze śluby dozgonnej czystości. Upokorzenia znosiła cierpliwie i z pokorą. Jej postawa wobec rodziców była zawsze wzorem uszanowania, czułości i posłuszeństwa. Ale już od najmłodszych lat toczyła z rodziną niełatwą walkę o swe powołanie.
Rodzina chciała koniecznie wydać ją dobrze za mąż. Zjawiali się bogaci kawalerowie. Ona jednak stawiała opór łagodny, ale nieugięty. Już wówczas postanowiła wstąpić do zakonu. By jej uroda nie była zbyt wyrazista, postanowiła obciąć swoje piękne włosy, a twarz natrzeć roślinami trującymi, by ją zeszpecić.
Przyjęła służbę w domu podskarbiego Gonzalva, aby materialnie wspomagać swych rodziców, zarabiając szyciem, haftowaniem i sprzedażą kwiatów.
Przyjęła służbę w domu podskarbiego Gonzalva, aby materialnie wspomagać swych rodziców, zarabiając szyciem, haftowaniem i sprzedażą kwiatów.
Gdy warunki życiowe rodziców stały się na tyle znośne, że bezpośrednia pomoc nie była już potrzebna, Róża przywdziała biały szkaplerz tercjarki dominikańskiej. Przeniosła się z domu rodzinnego do zbudowanego przez siebie z desek skromnego ustronia w głębi ogrodu, oddając się tam modlitwie. Poznała żywot świętej Katarzyny Sieneńskiej i zapragnęła ją naśladować.
O jej życiu duchowym wiemy niewiele, jedynie to, co przekazał jej spowiednik Juan Laurenzan i co sama opowiedziała, stając przed komisją teologów. Na najtrudniejsze pytania komisji, pomimo braku wykształcenia, odpowiadała prawidłowo, z głęboką znajomością tajemnic wiary, co zdumiewało wszystkich.
Zobacz także
ks. Bronisław M. Jakubiec SDS
Siedział w pokoju przy biurku na wózku inwalidzkim. Zobaczyłem człowieka o łagodnym i miłym spojrzeniu, z twarzy którego promieniowała siła wewnętrznego pokoju. Przywitałem się i przedstawiłem. Ksiądz Kardynał poprosił, abym usiadł blisko, tuż obok niego. Zaczęła się rozmowa. Miałem wrażenie, że rozmawiam z człowiekiem, którego znam od dawna...
ks. Bronisław M. Jakubiec SDS
Święci karmelitańscy, w tym wypadku fundatorzy Karmelu Terezjańskiego, ukazują nam poprzez oryginalność swych charakterów, że Bóg otwiera przed każdym człowiekiem drogę, po której jeszcze nikt nie szedł; drogę, która prowadzi nie tylko do realizacji jednostki jako osoby, ale także do zjednoczenia miłości z Bogiem, przez Jezusa Chrystusa, by tak osiągnąć pełnię ludzką. To dlatego Jan Paweł II podkreśla: „Jest też oczywiste, że istnieją różne indywidualne drogi do świętości, wymagające prawdziwej pedagogiki świętości, która zdolna jest dostosować się do rytmu poszczególnych osób” (Jan Paweł II).
ks. Bronisław M. Jakubiec SDS
Ten, kto w Stanach Zjednoczonych lub w Ameryce Południowej pyta o Żywy Różaniec, spotka się z "Żywym Różańcem św. Filomeny". Dlaczego używa się tam takiej nazwy, skoro powszechnie wiadomo, że założycielką Żywego Różańca jest Paulina Jaricot? Bowiem właśnie św. Filomena jest tam czczona jako patronka Żywego Różańca.
