Najstarsze imiona chrześcijańskie czerpano z Biblii, nadając im jednocześnie polskie brzmienie. Najpierw w języku polskim pojawił się Piotr i Jan, około XVII w. – Józef, a w XIX w. – Maria i Tadeusz. W użyciu były również inne imiona biblijne (Jakub, Mateusz, Szymon), imiona męczenników z okresu do V w. (Aleksy, Grzegorz, Klemens, Cecylia, Urszula), imiona średniowiecznych świętych (Dominik, Franciszek, Klara, Benedykt, Karol), imiona z pochodzenia greckie (Eustachy, Agnieszka), łacińskie (Walenty, Łucja), hebrajskie (Sara, Beniamin), aramejskie (Marta, Tomasz), germańskie (Robert, Matylda). Po 1563 r. katolicy mogli wybierać imiona wyłącznie z kalendarza chrześcijańskiego, coraz częściej używano też imion Czesław, Kazimierz, Stanisław, Wacław, Wojciech, Władysław. Można było również nadawać dawne imiona słowiańskie, o ile były one teoforyczne (zawierające w swoim znaczeniu odniesienie do Boga): Bogdan, Bogumił, Bogusław. Z czasem poszerzał się kanon świętych, wydłużała się więc tym samym liczba imion w chrześcijańskim kalendarzu.

Dziś nadal zwraca się uwagę na to, czy przy chrzcie dziecko otrzymuje nie tylko imię, ale również świętego patrona, który ma pomóc człowiekowi w drodze do Boga i być dla niego przykładem. I choć tę decyzję podejmują za dziecko rodzice, ono samo również otrzymuje podobną, drugą szansę podczas sakramentu bierzmowania. Warto pamiętać, że szansa ta nie jest możliwością wybrania sobie innego, ładniej brzmiącego imienia, ale kolejnego patrona, świętego opiekuna, który sam żył „w Imię Boże”.

Imiona pierwsze

A nasze ludzkie, polskie imiona? Nie zaczęły się przecież od chrześcijaństwa? W 1136 r. arcybiskup gnieźnieński Jakub ze Żnina prosił papieża Innocentego II o wystawienie bulli wyliczającej posiadłości arcybiskupa oraz chłopów w nich mieszkających. Bulla ta to prawdziwa kopalnia słowiańskich imion: Radzięta, Mysłak, Sławosz, Białowąs, Miłoch, Niegłos, Pępik, Kędzierza, Czyrzniela, Goły, Dobek, Milej, Mieszek, Łowęta, Boruch, Wojan, Wilkosz, Żerzucha, Gościwuj, Nadziej, Wrzeszcz, Stoigniew. Wielkie bogactwo i różnorodność imion niosących ze sobą pogańskie, słowiańskie błogosławieństwa i życzenia dla konkretnego człowieka. Chrześcijaństwo pozwoliło nam zrozumieć, na czym naprawdę owo błogosławieństwo ludzkich imion polega: na złożeniu naszych imion w imieniu Jedynego Boga.

Imiona w Polsce

Kwestię nadawania imion reguluje w Polsce prawo o aktach stanu cywilnego z 1986 r., na podstawie którego w urzędzie stanu cywilnego nie wolno wpisać więcej niż dwóch imion, nie można też używać imion ośmieszających, nieprzyzwoitych, zdrobniałych oraz uniemożliwiających odróżnienie płci. Imiona obcego pochodzenia w ich formach obcojęzycznych można nadać, jeśli przynajmniej jeden rodzic ma obywatelstwo inne niż polskie. Urzędowy wykaz nadawanych imion nie istnieje, decyzję podejmuje urzędnik stanu cywilnego, który w spornych kwestiach może posiłkować się opinią Rady Języka Polskiego. Opinia ta nie ma jednak mocy prawnej.

Obecnie na liście najpopularniejszych imion żeńskich w Polsce znajdują się: Anna, Maria, Katarzyna, Małgorzata i Agnieszka. Wśród mężczyzn najwięcej jest Janów, Andrzejów, Piotrów, Krzysztofów i Stanisławów. W 2009 r. wśród imion najczęściej nadawanych dziewczynkom były Julia, Maja, Zuzanna, Wiktoria i Oliwia. Chłopcy najczęściej otrzymywali imiona Jakub, Kacper, Szymon, Mateusz i Filip.

Prowadzone w Wyższej Szkole Psychologii Społecznej w Warszawie badania wskazują, że z imionami, które nosimy, bardzo silnie wiążą się stereotypy, według których jesteśmy postrzegani. Imiona oryginalne i obcobrzmiące kojarzone są z osobami o niskim statusie społecznym, które w ten sposób pragną aspirować do „lepszego świata”. Wśród ludzi o wyższym statusie materialnym popularniejsze są imiona proste i tradycyjne, odwołujące się do przeszłości.