Pozostała do rozwiązania jedna zasadnicza kwestia: usprawiedliwienie przez wiarę, główna kość niezgody okresu reformacji. Luter, oczywiście, miał rację: doktryna jest jasno wyłożona w Listach do Rzymian i Galatów. Jeśli Kościół katolicki głosi „inną Ewangelię” o zbawieniu z uczynków, naucza fundamentalnej herezji. Przekonałem się jednak, że i tu zaszło nieporozumienie.

Naszym biletem w bramach niebieskich nie są dobre uczynki albo szczerość, ale wiara, która skleja nas z Jezusem.
 

Czytałem o łasce w Sumie Tomasza, w dekretach Soboru Trydenckiego i przekonałem się, że na temat łaski wypowiadają się one równie zdecydowanie jak Luter i Kalwin. Nie posiadałem się z radości, że Kościół katolicki także czyta Biblię! Naszym biletem w bramach niebieskich, jak mówi Pismo i nauka Kościoła, nie są dobre uczynki albo szczerość, ale wiara, która skleja nas z Jezusem. To On nas zbawia; my nie zbawiamy samych siebie. Przekonuję się jednak, co niewiarygodne, że 9 na 10 katolików o tym nie wie; nie znają absolutnie najważniejszego, zasadniczego, podstawowego dogmatu chrześcijaństwa. Protestanci mają rację: większość katolików rzeczywiście wierzy w  zupełnie inną religię. Dobrze ponad 90% studentów, wśród których przeprowadziłem ankietę (mieli za sobą 12 lat katechizacji, część z nich chodziła do katolickich liceów), odpowiedziało, że spodziewają się pójść do nieba, bo się starali albo robili, co mogli, albo mieli współczucie dla innych, albo byli szczerzy. Rzadko kiedy w ogóle wspominali o Jezusie. Zapytani o to, dlaczego mają nadzieję być zbawieni, wymieniali prawie wszystko prócz Zbawiciela. Kto ich uczył? Kto pisał dla nich podręczniki? Tacy nauczyciele skradli naszym drogim dzieciom coś najcenniejszego na świecie, „drogocenną perłę” (Mt 13,46): ich wiarę. Jezus wygłosił pod adresem takich ludzi dość przerażające ostrzeżenie; coś o młyńskich kamieniach (Mt 18,6).