Poniedziałek, 29 kwietnia 2024 r.
imieniny:
Hugona, Piotra, Roberty, Katarzyny, Bogusława – wyślij kartkę
Hugona, Piotra, Roberty, Katarzyny, Bogusława – wyślij kartkę
Posłuchaj Radyjka
- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
A
A
A
ks. Waldemar Irek
Wierność i prawdomówność Boga – w Biblii
Bóg jest wierny danemu słowu, przyrzeczeniom. Wypełnia to, co zapowiedział. Ci, którzy Mu zaufali – zadziwili się Jego hojnością i obfitością darów. Wierność Boga to niezmienność Jego miłości.
Wielbiąc Boga – w modlitwach dziękczynnych i pochwalnych – Mojżesz, Dawid i prorocy odwoływali się do Jego wierności i prawdomówności. Można stwierdzić, iż jeśli wierność jest związana z miłością, której nie zagraża żadna próba czasu, a prawdomówność jest miłością, która daje poczucie bezpieczeństwa, to tylko w Bogu, który prawdziwie „jest” człowiek może odkryć twierdzę, skałę i ostoję istnienia.
„Uznaj więc, że Pan, Bóg twój, jest Bogiem, Bogiem wiernym, zachowującym przymierze i miłość do tysiącznego pokolenia względem tych, którzy Go miłują i strzegą Jego praw” (Pwt 7,9) – mówi Mojżesz, wskazujący na przymierze, z którym łączy się idea narodu wybranego. Wierność Boga dotyczy ludu wybranego nawet wtedy, gdy poprzez grzech i zdradę stawał się on niekiedy „nie-ludem Jahwe”. Nawet wtedy, gdy Izrael przeżywał cierpienia i udręki w drodze ku spełnieniu Bożych obietnic, ku Ziemi Obiecanej, i walczył dla zdobycia Kanaanu, powtarzał ufnie: „Gdyż głosić chcę imię Pana: uznajcie wielkość Boga naszego! On Skałą, dzieło Jego doskonałe, bo wszystkie drogi Jego są słuszne; On Bogiem wiernym, a nie zwodniczym, On sprawiedliwy i prawy” (Pwt 32,3-4).
Bóg Izraela wychowywał swój naród, ucząc go przez kolejne doświadczenia takiej wiary, która doprowadziła do całkowitej pewności Bożej obecności i opieki: „Teraz Ty, o Panie, Boże, Tyś Bogiem, Twoje słowa są prawdą. Skoro obiecałeś swojemu słudze to szczęście, racz teraz pobłogosławić dom Twojego sługi, aby trwał przed Tobą na wieki, bo Ty, Panie, Boże, to powiedziałeś, a dzięki Twojemu błogosławieństwu dom Twojego sługi będzie błogosławiony na wieki” (2 Sm 7,28-29; por. Ps 132,11).
Jakże często w pismach proroków znajdujemy odwołania do przymiotu wierności Boga, który stanowi rękojmię Jego obietnic: „Nie drżyjcie, ani nie lękajcie się! Czy nie przepowiedziałem z dawna i nie oznajmiłem? Wy jesteście moimi świadkami: czy jest jakiś bóg oprócz Mnie? albo inna skała? – Ja nie znam takiego!” (Iz 44,8).
Izraelici uczyli się rozpoznawać swego Boga, nazywać Jego przymioty i cnoty, wychwalać Jego potęgę i moc. Bóg przymierza, przychodzący do swego ludu, to Bóg łaski i wierności, wszechświat i historia są w Jego władzy, która jest mocą miłości i zbawienia.
Wierność Boża ujawnia się w dotrzymywaniu obietnic. Bóg jest wierny danemu słowu, przyrzeczeniom. Wypełnia to, co zapowiedział. Ci, którzy Mu zaufali – zadziwili się Jego hojnością i obfitością darów. Wierność Boga to niezmienność Jego miłości. Ale stałość przymierza nie oznaczała niezmienności warunków. Naród wybrany pouczony o Bogu Jedynym dojrzewał do przyjęcia objawionej mu pogłębionej prawdy – o Bogu Przychodzącym. O Bogu – Ojcu. Jak w przypowieści o synu marnotrawnym (por. Łk 15,11-24).
Miłość ojcowska zmieniała się wobec zachowania syna. Sprawiedliwość i milczenie zostały zastąpione miłosierdziem. Tak też Bóg Izraela – objawiał swemu umiłowanemu narodowi kolejne oblicza swojej Obecności wśród ludu. W odniesieniu do każdego człowieka miłość Boża jest stała i wierna.
Bóg wymaga jednak wzajemnej wierności od człowieka. Przymierze musi być obustronne i choćby nawet partnerzy byli tak nieporównywalni, jak w tym przypadku – człowiek na swoją miarę ma wierności dochowywać. Kto odwraca się od stałej Bożej miłości, ten skazuje się na cierpienie i samotność, tak jak to było z synem marnotrawnym.
W Nowym Testamencie – w Janowej Ewangelii znajdujemy opowieść o wiernym słudze z przenikliwą sentencją antropologiczną: „kto w małej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie”. Czyż prymat wierności człowieka ukazany jako wartość zarówno doczesna, jak i nadprzyrodzona nie stanowi przedłużenia prawdy o wiernym Bogu i człowieku stworzonym na Jego obraz i podobieństwo? Stąd wierność, jako inne imię miłości i prawdy, stanowi najgłębszą tęsknotę człowieczeństwa.
Wiara w przestrzeni Bożych słów i Jego wierności
Człowiek jest wezwany, aby swoim zaufaniem uczestniczył w stałej wierności Boga, Jego miłości, Jego przymierzu i Jego obietnicach. Obraz Mojżesza, wznoszącego swe ręce na słowo Boga – ufającego w Bożą obietnicę zwycięstwa w walce, to obraz człowieka, który widzi i rozumie, że cała moc Izraela to przede wszystkim moc Boża, towarzysząca mu w każdej życiowej potrzebie. Ten obraz powinien przypominać, że każda jednostkowa czy też zbiorowa niewierność powoduje natychmiastową utratę Bożego błogosławieństwa, a w konsekwencji klęskę i niepowodzenie w podejmowanych inicjatywach, nawet tych na pozór bardzo prostych.
W okresie wygnania Izraela, przepowiadanie proroków koncentruje się na wzywaniu narodu, by pamiętał o Bogu, który jest wierny przymierzu zawartemu ze swoim ludem. Były to czasy zwątpienia i słowa proroctwa miały za zadanie umocnienie przekonania, iż przymierze trwa. Bóg nie cofnął raz danego słowa.
Odpowiedź Izraela – odnowiona wierność przymierzu, będzie owocowała szczęściem, natomiast zdrada – przyjęcie kultu miejscowego, oddawanie czci bożkom pogańskim, doprowadzi do kolejnych klęsk i porażek. Cała zatem przyszłość Izraela jest uwarunkowana wiernością wobec wiernego Boga, natomiast obietnica ostatecznego wybawienia tkwi jedynie w wierności Boga. Jahwe jest wiarygodnym partnerem przymierza, ponieważ jest wierny do tego stopnia, iż wezwanie ludu staje się Jego wezwaniem.
Nauka Syracha, zawarta w poemacie o wierności Bogu w czasie próby, jest zachętą dla człowieka przeżywającego wątpliwości i trudności w życiu duchowym – wierność Bogu jest tu przedstawiona jako sposób na rozwój wewnętrzny. Jej wyraźną kontynuację widać w Nowym Testamencie, łączy to Stary i Nowy Testament. Słowa mądrości wyrastają z doświadczenia osobistego autora oraz historii Izraela: „przylgnij całkowicie do Boga i bądź Mu wierny” (Syr 2,1-6). Bo tylko Bóg może wybawić człowieka z jego cierpienia (także duchowego), tylko wierność Jemu i niezachwiane trwanie przy Nim może człowieka uratować.
Psalm opowiadający o przyniesieniu Arki do Jerozolimy – inicjatywie Dawida, pokazuje, jak odpowiada Bóg na ludzki akt oddania Mu chwały: „Pan pod przysięgą dał Dawidowi trwałą obietnicę, której nie cofnie” (Ps 132,11). Jest to obietnica ostatecznego wypełnienia wszelkich Bożych obietnic. Wiara Abrahama, Mojżesza i Dawida związana była z przyszłością, z nową ziemią oraz obietnicami Boga, które poprzez Jego cuda znajdowały swoje wypełnienie.
Religijne „wierzyć” ma w Starym Testamencie wymiar osobisty, koncentrujący się na prywatnym Bogu, w tym także w Jego wierności, w Nowym Testamencie – przyjmuje ono najwyższy stopień wypełnienia w osobie Jego Syna. Wiara w Chrystusa, jako ostateczną wypowiedź Ojca, jest samą wiernością i prawdą – słowa „wierzyć w Jezusa” znaczą być Jemu wiernym i Jemu oddanym.
Doświadczenie wierności Boga w życiu religijnym i mistycznym
Chrześcijanie modlitewne wołanie do swego Boga kończą najczęściej hebrajskim słowem „Amen”. Częstotliwość jego występowania mogłaby sugerować, iż należy ono do sfery życzeń i pragnień: „niech się tak stanie”. Tymczasem słowo to wyraża potwierdzenie tego, co zostało spowodowane przez Boga – od wypowiedzenia przez Niego słowa, po przymierze – które wciąż trwa w tajemnicy Jego wierności i miłości. „Amen” oznacza zarówno: bycie wytrwałym, wypróbowanym, jak też zaufanie, ufność, wiarę, przylgnięcie do czegoś lub kogoś; sugeruje stabilność dlatego, że można w końcu położyć nadzieję, mieć pewność co do Kogoś, w kim można znaleźć swe schronienie, dlatego, iż ten Ktoś nigdy nie kłamie i nie przestaje kochać.
Chrześcijanin wezwany jest do naśladowania Chrystusa. Całe życie religijne winno koncentrować się na odnajdywaniu Oblicza Boga Jedynego w Obliczu Jego Syna. Od Jezusa uczymy się jednoczenia z Bogiem i bliźnim – uczymy się być tym, kim zostaliśmy stworzeni.
W Chrystusie odnajdujemy nasze podobieństwo do naszego Stwórcy. Jeśli my odmawiamy wierności, Bóg wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego (2 Tm 2,13). Psalm 132 przypomina o obietnicy Boga, który przyrzekł Dawidowi, że to jego potomkowie będą dziedziczyli królewski tron. Owocem tej obietnicy, o ile naród wybrany dochowa wierności Bogu, będzie Jego trwałe przebywanie ze swoim ludem. Obecność Boga będzie dla wszystkich źródłem radości i błogosławieństwa.
Wypełnieniem tych proroctw stała się tajemnica zbawienia, wyrażona przez św. Jana w Prologu jego Ewangelii: „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1,14). Jezus Chrystus przychodzi na świat, by objawić prawdę o Ojcu. Dlatego jego całe życie i nauczanie koncentruje się na wskazywaniu na Bożą wierność, miłość i obecność wśród Swoich dzieci. Możemy mówić o wierności Jezusa, na wzór wierności Boga Ojca: On, który powołał Dwunastu i dał im obietnicę Królestwa – pozostał wierny nawet wobec ich odstąpienia od przymierza.
Jezus wiedział, że zostanie zdradzony. Ale Jego nauczanie nastawione było na miłowanie nieprzyjaciół. Uczył tego swoich uczniów i wzywał ich do zachowywania tej nauki wbrew wszystkiemu, wbrew światu, wbrew obowiązującym zasadom odwetu i „sprawiedliwości”. Jezusowy program, zawarty w Kazaniu na Górze, to odwrócenie porządku naturalnego prawa – rządów siły i przetrwania gatunku. Jezus Chrystus przyszedł, aby pouczyć o nadprzyrodzonym prawie oddawania życia za braci. Sam Chrystus obiecuje swoją pomoc każdemu, kto się zdecyduje na wierność pomimo cierpienia (Hbr 2,18). Piotr Apostoł, w swoim Liście sformułował jasne wymaganie: „W całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: «Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty»” (1 P 1,15-16).
* * *
Młody Kościół, wezwany do szerzenia nauki Chrystusa, doświadczył krwawych prześladowań – od początku okazując wierność w naśladowaniu swego Mistrza i Nauczyciela. Pierwsi chrześcijanie zostali od początku postawieni wobec dramatu wyboru i wierności, nawet za cenę utraty życia.
Wzorem wierności wobec Boga i człowieka pozostaje Chrystus. Bo tylko wierność Bogu – na wzór i w zjednoczeniu z Chrystusem – jest drogą do paschalnego zwycięstwa. Chrystus zostawił dla nas orędzie pełne nadziei: „Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego” (2 Tm 2,13).
ks. Waldemar Irek
Zeszyty Karmelitańskie, 3/2008
fot. Ddouk Bath abbey
Pixabay (cc)
Zobacz także
Aneta Pisarczyk
To nieprawda, że nasze ciała są oddzielone od psychiki. To nieprawda, że jesteśmy jedynie tym, co duchowe lub że wystarczy nam troszczyć się o ciało, psychika zaś musi poradzić sobie sama. Prawdą natomiast jest fakt, że na zdrowie naszego ciała ma wpływ zarówno nasza kondycja psychiczna, jak i sfera duchowa. Jesteśmy więc całością. Nie można zadbać o własne zdrowie w sposób optymalny, nie dotykając świata własnych emocji, myśli i przekonań. Zaniedbana psychika boli. Krwawi niczym niegojąca się rana. Choruje. Jak w takim razie utrzymać ją w zdrowiu?
Karol Meissner OSB
Rozważając Janowy opis wydarzeń w Kanie Galilejskiej trzeba sobie uświadomić, że autor pisze swoją Ewangelię parę dziesiątków lat po tym, co opisuje. Toteż w jego opisie każdy, drobny nawet szczegół, ma wielkie znaczenie. Jest bowiem widziany i właściwie rozumiany przez autora w perspektywie późniejszych zdarzeń. O tym, że głębsze zrozumienie wydarzeń ewangelicznych istotnie miało miejsce w późniejszym czasie, świadczy stwierdzenie o pewnym powiedzeniu Pana Jezusa, że dopiero po Jego zmartwychwstaniu przypomnieli sobie uczniowie, że to powiedział (J 2,22).
ks. Stanisław Groń SJ
Materialne przedstawienie naszego Pana w postaci posągów, figur i figurek to jedynie martwa materia: marmur, kamień, beton, cement, gips czy drewno. Ale każda z tych figur właśnie poprzez swoją statyczność i nieruchomość z nadaną jej klasyczną formą tego przedstawienia ukazuje bezgraniczne miłosierdzie Boże...
