Nasz udział w Bożej wszechobecności

Pan Jezus uczył, że doskonałości Boga możemy i powinniśmy naśladować: Bądźcie doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski (Mt 5,48). Rzecz jasna, przepaść dzieli doskonałości Boga i nasze doskonałości. Wydaje się zarazem, że możemy i powinniśmy naśladować wszystkie Boże doskonałości. Bez żadnego wyjątku.

Jeśli Pan Jezus mówił, że dobry jest tylko Bóg (Mk 10,18), to przecież nie przeszkadzało Mu to dobrymi nazywać również ludzi (por. Mt 12,35; 15,21). Podobnie ten sam apostoł Jan, który napisał: Ty sam jesteś Święty! (Ap 15,4), wyjaśniał zarazem, że "każdy, kto pokłada w Nim tę nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty" (1 J 3,3). Bóg w swojej dobroci i miłosierdziu pozwala nam bowiem uczestniczyć w swoich doskonałościach.

O uczestnictwo nawet w takich Bożych doskonałościach jak wszechmoc i wszechobecność możemy zabiegać już na ziemi. Modlitwa i wiara to dwa podstawowe narzędzia, dzięki którym mamy możliwość uzyskania udziału w Bożej wszechmocy. "Otrzymacie wszystko - obiecywał Pan Jezus - o co na modlitwie z wiarą prosić będziecie (Mt 21,22).

Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy - mówił innym razem - powiecie tej górze: "Przesuń się stąd tam!", a przesunie się. I nic niemożliwego nie będzie dla was (Mt 17,20).

Nasz udział w Bożej wszechobecności polega na tym, żebyśmy starali się być wszędzie tam, gdzie jesteśmy potrzebni i gdzie być powinniśmy. Tę możliwość mieli nawet analfabeci, niedysponujący żadnymi technicznymi możliwościami wyjścia poza otoczenie, w którym żyli. Kolejne wynalazki - kiedyś pisma i poczty, stosunkowo niedawno telefonu, radia czy wreszcie internetu - zwiększają możliwości dodawania odwagi, dzielenia się prawdą, niesienia wsparcia i pociechy ludziom znajdującym się daleko od nas. Natomiast dzięki modlitwie można docierać z duchową pomocą nawet wówczas, kiedy nie dysponuje się takimi narzędziami.

Osoby święte niekiedy już na ziemi obdarzone są udziałem w Bożej wszechobecności na miarę ponadprzeciętną - np. św. Teresa od Dzieciątka Jezus. Kardynał Ratzinger trafnie wyjaśnił, dlaczego właśnie ona została uznana za patronkę dzieł misyjnych:

"Teresa nigdy nie postawiła nogi na terenach misyjnych, nie mogła też prowadzić bezpośredniej działalności misyjnej. Zrozumiała, że apostołowie nie mogliby głosić słowa, ani męczennicy przelewać krwi, gdyby chrześcijanom zabrakło serca. Pojęła, że miłość jest wszystkim, że przekracza ona czas i przestrzeń. Zrozumiała też, że ona, mała mniszka zamknięta za kratami Karmelu na francuskiej prowincji, mogła być obecna wszędzie, ponieważ kochając, znajdowała się razem z Chrystusem w samym środku Kościoła"[1].

Inaczej, ale również głęboko widział swój udział w Bożej wszechobecności święty Patryk.

"Bądź, Jezu, ze mną! - modlił się. - Ogarniaj mnie ze wszystkich stron. Bądź w sercach wszystkich, co o mnie myślą. Bądź w ustach wszystkich, co do mnie mówią. Bądź w oczach, które na mnie patrzą. Bądź w uszach, które mnie słyszą. Bądź, Jezu, ze mną! Ogarniaj mnie ze wszystkich stron. Amen".