Niezwykle interesujący jest ten fragment na wielkopostne rozważanie, bo skupia się na poszukiwaniu Jezusa. Można więc powiedzieć, że doskonale wpisuje się w ogólną tematykę ewangeliczną, w której spotykamy liczne próby odnajdywania Go.

 

Tę misję rozpoczęli pasterze, którzy po objawieniu przez aniołów narodzin Mesjasza, zeszli z gór, by Go odnaleźć, zobaczyć. Podobnie czynili magowie idący do Zbawiciela za przewodem gwiazdy. Również Maryja z Józefem po zakończeniu pielgrzymki do Jerozolimy szukali Go. Potem tłumy po rozmnożeniu chleba, wysłannicy Jaira, setnika oraz Marii i Marty. Oni i wielu innych, w czasie choroby czy śmierci kochanych przez siebie osób, szukali Mistrza, by im pomógł.

 

Dzisiejszy epizod z życia Jezusa również wpisuje się w temat poszukiwania Go. Jednak cel jest zupełnie inny. Poszukującym nie chodzi o zobaczenie oczekiwanego Mesjasza, o obwołanie Go królem, o przywrócenie ukochanym osobom zdrowia czy życia. Im chodzi o Jego śmierć, o święty spokój ze strony okupanta – Rzymian, o zachowanie „dobrze jest jak jest”, o nieutracenie wpływów jako religijnej arystokracji. Wielki Post to również czas poszukiwania Boga, odnajdowania Go. Jeśli taki jest mój plan wielkopostny, to dlaczego Go szukam? Po co? Aby wyznać wiarę w Niego jako Mesjasza i Króla? Aby ukoić serce niespokojne, gdy straciłem kontakt z Ukochanym? Aby prosić o obmycie Jego drogocenną krwią?

 

A może, by Go całkowicie zgładzić w moim życiu, by mieć wreszcie święty spokój serca i sumienia, by bez bólu żyć tak jak chcę – bez ewangelicznego „balastu”?