Struktura apokaliptycznych błogosławieństw

Siedem błogosławieństw apokaliptycznych przejawia na tyle przejrzyste symetrie, iż bez najmniejszych problemów można ustalić ich strukturę zgodnie zasadami hebrajskiej retoryki biblijnej:

           Błogosławiony, który odczytuje, i [ci] którzy słuchają słów Proroctwa, a strzegą tego, co w nim napisane, bo chwila jest bliska. (Ap 1,3)
                    Błogosławieni, którzy w Panu umierają – już teraz. Zaiste, mówi Duch, niech odpoczną od swoich mozołów, bo idą wraz z nimi ich czyny. (Ap 14,13)
                              Błogosławiony, który czuwa i strzeże swych szat, by nago nie chodzić i by sromoty jego nie widziano. (Ap 16,15)
                                        Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka! (Ap 19,9)
                    Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć druga, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z Nim królować tysiąc lat. (Ap 20,6)
                             Błogosławieni, którzy płuczą swe szaty, aby władza nad drzewem życia [tzn. zdolność do korzystania z drzewa życia] do nich należała i aby bramami wchodzili do Miasta. (Ap 22,14)
A oto niebawem przyjdę. Błogosławiony, kto strzeże słów proroctwa tej księgi. (Ap 22,7)

Pierwsza para dotyczy słuchania i strzeżenia słów Proroctwa w obliczu rychłego przyjścia Pana. Druga para dotyczy śmierci, zmartwychwstania i pośmiertnej nagrody. Trzecia para dotyczy zachowania łaski chrztu, przedstawionej w znaku białej szaty. Centralne błogosławieństwo jest najistotniejsze i wskazuje niewątpliwie na cel poprzednich błogosławieństw: udział w eschatologicznej Uczcie Baranka, którą już od teraz antycypuje każda Eucharystia. Błogosławieństwa apokaliptyczne najwyraźniej opisują postawę, jaką wyróżnia się każdy chrześcijanin idący za Chrystusem: jego życie jest skoncentrowane na Eucharystii, na Słowie Bożym, na pokładaniu nadziei w Zmartwychwstaniu zwłaszcza w obliczu prześladowań oraz na trwaniu w łasce uświęcającej otrzymanej na chrzcie.

Ich powiązanie z błogosławieństwami ewangelicznymi nie ulega żadnej wątpliwości: każdy kto to właśnie czyni staje się stopniowo ubogim w duchu, pokornym, nawracającym się i sprawiedliwym, co przejawia się następnie w miłosierdziu, czystości serca, wnoszeniu pokoju i zdolności do znoszenia prześladowań dla chrystusowego Królestwa. Uwidocznia się to doskonale właśnie na przykładzie adresatów apokaliptycznych listów.

Struktura apokaliptycznych przekleństw

Siedem apokaliptycznych przekleństw też układa się w dobrze rozpoznawalną strukturę. Kluczem do jej zrozumienia jest „biada!” skierowane do sług Bestii, którzy ulegają potrójnej pożądliwości rozgłosu, władzy i bogactw materialnych [30].

Udręka ludzi nękanych przez złe duchy i życzących sobie śmierci (Ap 8,13 – 9,11)
         Zagłada bałwochwalców odwracających się od Boga (Ap 9,12-21)
                 Sąd nad niemiłosiernymi poganami niszczącymi ziemię (Ap 11,14-19)
                          Ucisk popleczników Bestii i Fałszywego Proroka stosowany wobec potomstwa Niewiasty (Ap 12,9-12 i 13,3b-4)
         Lament królów na Babilonem dopuszczających się nierządu (Ap 18,9-10)
                Lament kupców nad Babilonem bogacących się na interesach z nim (Ap 18,15-17a)
Lament żeglarzy nad Babilonem, który rozsławiali po całym świecie (Ap 18,17b-19)

Pierwsza para „biada!” dotyczy ludzi ulegających pokusie rozgłosu. Symbolizują ich żeglarze, którzy niegdyś roznosili po świecie sławę wielkiej stolicy leżącej teraz w prochu ziemi [31]. Skutkiem ulegnięcia tej pokusie jest nieustająca duchowa udręka, która wielu doprowadza do targnięcia się na swoje życie. Druga para dotyczy ludzi ulegających pokusie władzy. Symbolizują ich królowie dopuszczający się z Babilonem „nierządu”, co odnosi się do bałwochwalczego kultu ich własnych osób [32]. Skutkiem ulegnięcia tej pokusie są straszliwe wojny i rzezie. Trzecia para dotyczy ludzi ulegających pokusie bogactw materialnych. Symbolizują ich kupcy, robiący z Babilonem nieczyste interesy, łącznie z handlowaniem ludzkimi duszami (por. Ap 18,13). Skutkiem ulegnięcia tej pokusie jest dewastacja całej ziemi. Centralnym przekazem jest zaś zdemaskowanie demona (pojawiającego się w znaku smoka) podsuwającego te pokusy. Ich skutkiem jest nieustanny ucisk wyznawców Baranka przez bezbożną władzę (przedstawioną jako bestia). Apokaliptyczne przekleństwa stanowią zatem ostrzeżenie przed wejściem na drogę diabelskich pokus. Odsłaniają one aż do bólu tragiczny los tych, którzy im ulegają, a także straszliwe skutki tych wyborów w skali makro: dla całej ludzkości i całego stworzenia.