W polskiej literaturze naukowej najczęściej można znaleźć analizę skutków zabiegu przerywania ciąży w sferze somatycznej (m.in. W. Fijałkowski(14), K. Bożkowa, M. Troszyński, T. Kukla(15)). Pojawiły się także publikacje dotyczące psychicznych konsekwencji aborcji. Na problemy natury psychologicznej po zabiegu przerwania ciąży zwróciła uwagę W. Półtawska(16). W wyniku wieloletnich badań dotyczących konsekwencji psychologicznych aborcji rozróżnia ona bezpośrednie, wtórne i późne zaburzenia. Ilościowo więcej przypadków zaburzeń występuje w czasie późniejszym(17). Zabieg interrupcji nie tylko niszczy dziecko poczęte, ale także samą kobietę(18). Wielu doświadczonych ginekologów stwierdza, że w wyniku takiego samozniszczenia kobieta znacznie dramatyczniej przechodzi okres klimakterium. Szczególne typy reakcji traumatycznych po zabiegu przerwania ciąży omawia, na podstawie własnych badań, M. Simon(19).

 

Elżbieta Kaczmar przeanalizowała wyniki badań uzyskane w 1998 roku od 30 kobiet w wieku od 20 do 50 lat. Wśród nich były mężatki, niezamężne, rozwiedzione i wdowy. W przypadku piętnastu osób była to pierwsza aborcja, cztery kobiety poddały się dwóm aborcjom, dla trzech była to trzecia aborcja, dla trzech - czwarta, dla dwóch osób - piąta(20).

 

Z przeprowadzonych badań jednoznacznie wynika, że aborcja spowodowała negatywne zmiany w życiu osobistym u 63,5% badanych kobiet, a u 46,4% uległo zmianie na gorsze również życie rodzinne. Warto tu podkreślić, że bezpośrednio po aborcji stosunki rodzinne były poprawne, jednak w miarę upływu czasu przeradzały się w nieprzyjazne, a nawet wrogie. Bezpośrednio po aborcji u 66,7% badanych wystąpiły negatywne przeżycia psychiczne. Po upływie jednego roku przeżyć tego typu doświadczało 73,3% kobiet, a przed upływem pięciu lat - 79,8% badanych. Po dziesięciu latach przeżycia negatywne wystąpiły u 43,3% kobiet, a do dwudziestu lat po aborcji negatywne odczucia stwierdziło 16,6% badanych kobiet. Bezpośrednio po zabiegu przerwania ciąży 56,5% kobiet ogarniało poczucie winy, a uczucie wstydu - 43,3%.

 

Po aborcji 63,1% kobiet unika myśli i uczuć z nią związanych. Niszczy je rozpacz na wspomnienie własnej ciąży, aborcji, szpitala lub widoku innych kobiet w ciąży (63,2%). Tego typu zaburzenie występuje również u niektórych kobiet w rocznicę aborcji (26,8%) oraz w kolejne rocznice, jakie miałyby miejsce w życiu dziecka (16,8%). U 66% badanych pojawia się obawa przed następną ciążą, a 59,9% kobiet czuje obawę przed współżyciem seksualnym. Do zaburzeń tego rodzaju należy również nienawiść lub wstręt do życia seksualnego oraz chęć częstej izolacji (46,9%). Znaczna liczba kobiet po aborcji odczuwa obumieranie życia uczuciowego (43,4%), emocjonalną obojętność (46,7%). Obniżenie poziomu takich uczuć, jak przyjaźń lub miłość stwierdza u siebie 46,6% badanych. Poniżenie samej siebie oraz niezdolność przebaczania sobie doświadcza 56,5% badanych. Przygnębienie lub depresję bezpośrednio po aborcji zauważyło u siebie 56,5% kobiet. Przed upływem jednego roku przeżycia tego typu wystąpiły u 30,2% ankietowanych, a po kilku latach od decyzji stwierdza powyższe zaburzenia 46,6% kobiet. U 46,6% badanych po zabiegu wystąpiły myśli lub tendencje samobójcze. Zabieg przerwania ciąży spowodował także odczuwalne zmiany osobowości, jak stałe niezadowolenie oraz zgorzknienie (u 50,0% badanych). Natomiast 43,4% kobiet obserwuje u siebie nie występującą wcześniej złośliwość, a 26,8% - cynizm.

 

 

Osoby, które przeżyły czasy komunistyczne pamiętają ten okres jako taki, w którym nie wolno było ujawniać istnienia jakichkolwiek zaburzeń postaborcyjnych. Do tej zmowy milczenia udało się wciągnąć wielu profesorów, ginekologów, psychiatrów. Często akcja ta była łączona z odbieraniem statusu człowieczeństwa poczętemu dziecku (to tylko zlepek komórek, embrion, płód). Kiedy jednak osiągnięcia badań prenatalnych dobitnie ukazały ludzki status człowieka nie narodzonego, a rozmiary zaburzeń po przerywaniu ciąży okazały się tak dotkliwe, że nie dało się już ukrywać problemu, przyznano, że skutki przerywania ciąży istnieją, ale zaraz zaczęto propagowanie informacji, że przecież dzięki nowoczesnym zabiegom terapeutycznym można je zminimalizować.

 

Tymczasem tzw. aborcja to nie tylko zabicie nie narodzonego dziecka, to również poważne okaleczenie jego matki. To prawda, że możliwy jest proces terapeutyczny, ale jest on bardzo trudny. Nie tylko wymaga przyznania się do zabójstwa własnego dziecka, ale potrzebna jest tu głęboka przemiana osobowa.

 

W procesie terapii trzeba to bolesne macierzyństwo, które zakończyło się zabiciem dziecka, przemienić, oczyścić, odnowić, uleczyć i stać się matką na nowo, tego właśnie dziecka, matką kochającą, matką, która - prosząc o wybaczenie Pana Boga - wybaczyła sobie i tym wszystkim, którzy stali się przyczyną śmierci dziecka. Bo matką tego dziecka jest się zawsze, i będzie się zawsze...