Poniedziałek, 29 kwietnia 2024 r.
imieniny:
Hugona, Piotra, Roberty, Katarzyny, Bogusława – wyślij kartkę
Hugona, Piotra, Roberty, Katarzyny, Bogusława – wyślij kartkę
Posłuchaj Radyjka
- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
A
A
A
Andrzej Krynicki
Głoś chwałę Pana. O tym jak biblijni bohaterowie wiarę wyznawali Bogu
On jest Panem
Jednak w księgach Starego Testamentu można znaleźć nie tylko wyznania wiary złożone w obliczu niebezpieczeństwa.
Mojżesz wyznaje wiarę po tym, jak zakończył spisywać Księgę Prawa. Kazał zwołać wokół siebie starszych ze wszystkich pokoleń i zwierzchników i w ich obecności przemówił:
Głosić chcę imię Pana:
uznajcie wielkość Boga naszego;
On Skała, dzieło Jego doskonałe,
bo wszystkie drogi Jego są słuszne;
On Bogiem wiernym, a nie zwodniczym,
On sprawiedliwy i prawy… (Pwt 32,3-4).
Kapłan Heli uświadomił sobie, że to wołanie, które słyszał w nocy jego uczeń, młody Samuel, to Boży głos. Zdając sobie sprawę, jak ważna to chwila w życiu młodego człowieka, kazał sobie dokładnie zrelacjonować treść Bożego objawienia i wyznał: On jest Panem! Niech czyni, co uznaje za dobre (1 Sm 3,18).
Na progu Nowego Testamentu
Wyznanie wiary w Starym Testamencie było ukierunkowane na historyczne działania i obietnice Boże. Podobne są pierwsze wyznania Nowego Testamentu. Maryja (Łk 1,46-55), Zachariasz (Łk 1, 68-79) i Symeon (Łk 2, 29-32) zwracają się bezpośrednio do Boga Ojca.
Wyznanie Maryi Matki Jezusa:
Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
Święte jest Jego imię (Łk 1, 49).
Wyznanie Zachariasza:
Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela,
że nawiedził lud swój i wyzwolił go,
i moc zbawczą nam wzbudził
w domu sługi swego, Dawida (Łk 1, 68-69).
Wyznanie Symeona:
Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
któreś przygotował wobec wszystkich narodów (Łk 2, 29-32).
Wiara w Jezusa
W przytoczonych powyżej przykładach Maryja, Zachariasz i Symeon wypowiadają swoja wiarę, gdy Jezus jeszcze nie objawił swego posłannictwa. Można uznać, że ich wyznania w sensie formy należą jeszcze do ducha Starego Testamentu. W Nowym Testamencie bowiem wyznanie wiary mówi przede wszystkim o tym jednym działaniu Boga, jakim jest Wcielenie Syna Bożego. Również skutki tego ostatniego dzieła Bożego są inne. Wyznania Nowego Testamentu są wyznaniami wiary w Jezusa.
Wyznanie wiary Jana Chrzciciela nad Jordanem, gdzie udzielał chrztu, było proroctwem, zapowiedzią. Słowa które wypowiedział miały zachęcić do nawrócenia i przygotowanie na przyjście Mesjasza: Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem (Mt 3, 11).
Postawa Szymona Piotra uczy nas gotowości do udzielenia konkretnych, prostych odpowiedzi na fundamentalne pytania. Zapytany wprost przez Jezusa a wy za kogo mnie uważacie, wyznaje: Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego (Mt 16,16).
Można podejrzewać, że to nie była pierwsza egzekucja, którą setnik nadzorował. Co zobaczył ten rzymski żołnierz w umierającym na Golgocie Chrystusie, że wyznał: Prawdziwie, ten człowiek był Synem Bożym (Mk 15,39)?
Pozytywna reakcja Jezusa na wyznanie Dobrego Łotra uświadamia nam, że wiara to zwrot człowieka ku Bogu, a nie rozliczenie dotychczasowego życia: Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa (Łk 23,42).
Natanael był uprzedzony do Chrystusa, gdy dowiedział się że pochodzi z Nazaretu. Jednak wyznaje wiarę w Niego, gdy odkrywa, że Jezus zna jego tajemnicę: Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela! (J 1,49).
Marta siostra Łazarza składa swoje wyznanie, gdy Jezus zapytał ją czy wierzy w to, że On jest zmartwychwstaniem i życiem: Tak, Panie! Ja mocno wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat (J 11,27). Miało to miejsce na chwilę przed wskrzeszeniem leżącego już w grobie Łazarza.
Apostoł Tomasz wyznał: Pan mój i Bóg mój! (J 20, 28) po tym, gdy zmartwychwstały Jezus pozwoli mu dotknąć swoich ran.
Wyznanie Szczepana tuż przed ukamienowaniem: Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga. (Dz 7, 56).
Święty Paweł uczy nas jak należy formułować wyznanie wiary i pokazuje jaki jest owoc tego wyznania: Jeżeli ustami swoimi wyznasz, ze Jezus jest PANEM i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg go wskrzesił z martwych, osiągniesz zbawienie (Rz 10,9).
Wierzyć
Na zakończenie, dla dopełnienia obrazu, warto jeszcze zwrócić uwagę na fakt, że rozumienie wiary w Starym i Nowym Testamencie nie było dokładnie takie samo. Okres Starego Testamentu nie miał jeszcze w pełni wykształconego pojęcia „wierzyć”. Autorzy biblijni posługiwali się całym wachlarzem wyrażeń, które podkreślają aspekt zaufania i stałości. W Nowym Testamencie panuje jednoznaczność, występuje tylko jeden termin (pisteuein – wierzyć, pistis – wiara). Wg Podręcznika Teologii Dogmatycznej rdzeń pist- występuje w pięciuset miejscach (częściej tylko Christios).
Na kartach Pisma Świętego można jeszcze znaleźć wiele innych przykładów wyznania wiary, trudno przytoczyć wszystkie. Mam też świadomość, że wśród cytowanych postaci biblijnych są takie, których wyznań wiary jest kilka (np. Dawid czy św. Paweł). Wybrałem te teksty, które są mi najlepiej znane. Odkrywam dzięki nim, że wyznanie wiary to nie tylko oficjalna formuła o cechach definicji. Nasza relacja z Panem Bogiem, zmienia się, dojrzewa wraz z nami. Zmienność okoliczności życia też powoduje, że inaczej doświadczamy naszej wiary. Bóg oczekuje że we każdym położeniu będziemy pokładali w Nim ufność. Dlatego wyznanie wiary może być inne na każdy dzień, ale nie powinno w nim zabraknąć chwały Pana.
Andrzej Krynicki
Wieczernik 156/2008
W opracowaniu wykorzystywałem Słownik Teologii Biblijnej, Pallotinum, Poznań 1994 oraz Podręcznik Teologii Dogmatycznej, Wolfganga Beinerta, Wydawnictwo M, Kraków.
fot. Unsplash Audience
Pixabay (cc) W opracowaniu wykorzystywałem Słownik Teologii Biblijnej, Pallotinum, Poznań 1994 oraz Podręcznik Teologii Dogmatycznej, Wolfganga Beinerta, Wydawnictwo M, Kraków.
fot. Unsplash Audience
Zobacz także
Ks. Mirosław Cholewa
Dla właściwego procesu rozeznawania duchowego, ważnym elementem jest wolność wewnętrzna tego, kto podejmuje rozeznanie. Warto więc postawić pytanie, czy młody człowiek wstępując do seminarium staje się bardziej wolny, dojrzały i odpowiedzialny niż jego rówieśnicy pozostający w świecie, czy też seminarium jest raczej szkołą gaszenia inicjatywy, szkołą potulności i posłuszeństwa.
Norbert Siedlecki
Jak często szukamy cudów w życiu codziennym. Narzekamy, że obecnie cuda rzadko się zdarzają. Prawie nie zauważamy, że cały świat jest jednym wielkim cudem, jak głosił św. Augustyn. Cud był i jest nadal rzeczą niezwykłą, budzącą zdumienie, a niekiedy nawet lęk i strach. W Piśmie Świętym nie brak opisów cudów i nadzwyczajnych znaków dokonywanych przez Jezusa w sposób widzialny, jak chociażby uzdrowienie ślepego, trędowatego czy paralityka, ale także w sposób niewidzialny – dokonujący się w duszy uzdrawianego.
Wojciech Żmudziński SJ
Pierwszym warunkiem uzdrowienia jest oddanie Bogu tego, o co prosisz, zanim jeszcze to otrzymasz. Jednym z biblijnych przykładów takiej prośby jest modlitwa Anny, z Pierwszej Księgi Samuela. Bezpłodna Anna prosi Boga: „Boże, podaruj mi syna, a ja już teraz go całkowicie Tobie oddaję” (por. 1Sm 1,11). Czy prosząc Boga, jesteś gotowy uznać, że Jego dar nie będzie do ciebie należał?
