Natura mądrości

Świat współczesny ucieka od prawdziwej mądrości. Interesują go informacje o rzeczach i wydarzeniach. Mnożenie informacji daje wrażenie znajomości prawdy. Jest to jednak prawda często "wykreowana", upowszechniana przez środki społecznego przekazu. Autentyczna zaś prawda jest dewaluowana, niejako przysłaniana, a nawet negowana. A przecież tylko ta Prawda wyzwala i zbawia świat.

Dziś, bardziej niż kiedykolwiek, trzeba pamiętać, że ludzka mądrość jest tylko promieniem ogromnego Światła, które bije z nieba. Mądrość to światłość, która wyzwala. To tchnienie mocy Bożej, które nie wejdzie w duszę przewrotną i skażoną grzechem (Mdr 1,4;7,25). Mądrość prawdziwa jest cnotą moralną, przez którą uczestniczymy w dobroci Boga i w pełni cnót Chrystusowych. Ona jest pierwszym i najwyższym darem Ducha Świętego. Przez ten dar w duszy człowieka jest obecny Duch rozumny, święty, jedyny, wieloraki, subtelny.

Ten "królewski dar" (Dionizy Pustelnik) Duch Święty wlewa do duszy człowieka sprawiedliwego i pokornego. Czyni to przez wiarę i miłość. Dlatego siedzibą mądrości jest nie tyle rozum, ile raczej "serce". Serce w znaczeniu biblijnym. Serce jest mądre. Bo mądrość to nie tyle znajomość rzeczy. To bardziej smakowanie Boga i Jego odwiecznej Mądrości. Tej, która objawiła się w Chrystusie. Tej, która zamieszkuje wśród nas!

Ojcowie Kościoła (Orygenes) mówili, że mądrość Boża jest wiedzą o rzeczach Boskich i ludzkich. Jest to wiedza całościowa, która daje człowiekowi niejako doświadczalne poznanie głębi rzeczy Bożych. Wszystko przecież, co istnieje, ma swoje źródło w Bogu. Mędrcy patrzą dlatego na wszechświat innymi oczami. Zauważają, że wszystko jest zorganizowane według odwiecznego planu i doskonałego porządku. Wszystko oceniają w odniesieniu do Boga. Umieją rozeznać, co jest celem, a co tylko środkiem prowadzącym do celu. Wiedzą, jaka jest skala wartości. Człowiek mądry ma poczucie sensu wszystkiego, a zwłaszcza własnego życia. W duszy cieszy się pokojem.

Przewodniczka

Przedwieczna Mądrość nazwała się Drogą (J 14,6), prowadzącą ludzi do ostatecznego celu. Mądrość stworzona też jest drogą doskonalenia człowieka. Ona jest nadto przewodniczką życiową. Pięć panien z Jezusowej przypowieści doprowadziła ona na spotkanie z Oblubieńcem.

Biblia nazywa mądrość "sprawczynią wszystkiego" (Mdr 7,21), ponieważ ona tak wiele potrafi osiągnąć. Najważniejsze jest to, że mądrość rozbudza w człowieku pragnienie wędrowania ku Bogu. Mędrcy chcą i umieją poszukiwać najwyższego celu życia. Oni też posiadają sztukę dobrego życia na tej ziemi. Z pewnością dlatego św. Augustyn nazywa mądrość "miarą duszy". Według tej miary można poznać człowieka. Człowiek mądry nie zamyka się w ciasnocie swego "ja". On otwiera się na Boga i na ludzi, zachowując przy tym odpowiednią równowagę duchową, czyli chrześcijańską roztropność.