Życie codzienne

W życiu codziennym mądrość daje człowiekowi rozeznanie, co jest wolą Pana (Ef 5,17). Dzięki temu człowiek - wspomagany łaską - umie właściwie dobierać środki, które prowadzą do celu, czyli do Boga. Mądrość serca pomaga też człowiekowi w subtelnym odróżnianiu dobra od zła, prawdy od fałszu. Dlatego człowiek mądry umie w życiu wybierać i podejmować słuszne decyzje. Mądrość pozwala nam układać życie zgodnie z wolą Najwyższego. I tylko na takiej drodze możemy doświadczać wewnętrznie pokoju i szczęścia.

Cesarz rzymski Marek Aureliusz, nazywany "filozofem na tronie", zauważył, że doskonale mądrym jest tylko ten, kto przeżywa każdy dzień, jakby to był jego ostatni. Poeta Owidiusz ujął tę myśl w aforyzmie: Quid - quid agis, prudenter agas et respice finem! - Cokolwiek czynisz, czyń roztropnie i patrz na koniec! Dla nas chrześcijan wciąż świeże są słowa św. Pawła: Baczcie (...) pilnie, jak postępujecie: nie jak niemądrzy, ale jako mądrzy. Wyzyskujcie chwilę sposobną, bo dni są złe (Ef 5,15-16).

Świadectwo

Naszym powołaniem jest być światłem świata (Mt 5,14). Trudne zadanie! Św. Grzegorz Wielki przestrzega: Chcesz innych nauczyć mądrości, musisz ją sam posiadać; chcesz ich oświecać - musisz sam mieć światło. Nie bierzmy więc wzoru z tego świata (Rz 12,2), który kieruje się własną mądrością. Taką, która chce usuwać Boga z życia. Jest to mądrość będąca głupstwem u Boga (lKor 3,19). Chciejmy raczej - jak mówi św. Paweł - uchodzić za głupich w tym świecie. Chrystusowa mądrość jest wieczna i niezawodna. Kto nią żyje, demaskuje pozorną mądrość tego świata.

Wspaniałymi świadkami mądrości są święci. Św. Jan od Krzyża pisze: Prawdziwą Boską mądrość posiadają jedynie ci, którzy (...) służą Bogu z miłością. Prawdziwa mądrość - to miłować Boga (św. Faustyna).

Tomasz z Celano, pierwszy biograf św. Franciszka z Asyżu, tak opisuje mądrościowe doświadczenie tego świętego: Kiedy się modlił w lasach i miejscach samotnych, napełniał je wzdychaniem, ziemię obmywał łzami, a rękami bił się w piersi. To tam, korzystając z intymności i poufności miejsca, rozmawiał na głos ze swym Panem: zdawał sprawę Sędziemu, błagał Ojca, rozmawiał z Przyjacielem, żartował w sposób pełen miłości z Panem młodym. I po to, aby ofiarować Bogu, po wielorakich ofiarach, wszystkie włókna swego serca, na różne sposoby podchodził do Tego, który jest najwyższą Jednością (...). Tak oto ukierunkował cały swój umysł i uczucie na tę jedną rzecz, o którą prosił Boga. Nie był to więc człowiek, który się modlił, ale raczej człowiek całkowicie przemieniony w żywą modlitwę.

ks. Józef Bakalarz TChr