Rozmawiając ze współbraćmi i dowiadując się co teraz robią, szczególnie po 1 lipca 2006 r., kiedy zostali skierowani na pierwsze parafie, trochę im zazdrościłem takiego aktywniejszego duszpasterstwa: spowiedzi, chrztów, zwykłego parafialnego duszpasterstwa. Moje duszpasterstwo ograniczało się do rozmów z personelem i z sąsiadem, którego spotykałem na korytarzu.

 

 

Oczywiście, że tak, bo od 8 marca zaczęła się nowa jakość tego życia. Pomimo tego, że mam 30 lat, to ten licznik lat jakby się wyzerował, i za tę szansę jestem Bogu wdzięczny. Mam szansę naprawić to, co było złe w poprzednim etapie mojego życia i równocześnie mogę spojrzeć w innym świetle na to, co czeka mnie w przyszłości. Tutaj przypomina mi się scena ze Starego Testamentu, kiedy Jakub walcząc z Aniołem, trzyma się go mocno i mówi: Nie puszczę Cię, dopóki mi nie pobłogosławisz! (Rdz 32, 27b). To jest takie moje zmaganie z Bogiem: Nie puszczę Cię, dopóki nie pozwolisz mi dalej żyć, dopóki mi nie pobłogosławisz na dalsze lata życia - takie zmaganie się z Bogiem o życie, o kolejny dzień, o każdą kolejną chwilę.

 

 

Wypowiedź przed Mszą św. prymicyjną: Tak. To prawda, ale ta uroczystość będzie miała już inny charakter, teraz po roku oczekiwania. Wtedy miałem takie wrażenie, że nad wszystkim panuję. Teraz jest inaczej. Te prymicje to na pewno okazja, żeby podziękować Bogu, parafii, rodzinie zakonnej, krewnym oraz całej rzeszy innych osób - za modlitwę, za cały ten trud, abym 6 maja stanął przy ołtarzu w mojej rodzinnej parafii. Na pewno te prymicje nie będą gorsze, niż te, które miały być rok temu, a wydaje mi się, że tym oczekiwaniem i tym czasem mojego doświadczenia, będą jeszcze bardziej ubogacone – dla mnie i dla ludzi, którzy będą uczestniczyli w Mszy prymicyjnej.

 

Wypowiedź po Mszy św. prymicyjnej: Warto było czekać... Warto było czekać nawet ten rok, aby przeżyć to, co stało się moim udziałem w dniu dzisiejszym. Życzliwość i miłość tych ludzi, z którymi się spotkałem, a także ich zjednoczenie ze mną dzisiaj były ogromne. Emocje jeszcze nie opadły i z pewnością ten dzień na długo pozostanie w mojej pamięci.