Przywołam jeszcze jeden ewangeliczny obraz. Pamiętacie tego młodzieńca, który szukał doskonałości? Przybiegł on pewnego dnia do Jezusa i prosił Go o światło dla życia. Gorliwie od dzieciństwa wypełniał przykazania, ale szukał czegoś więcej. Pan spojrzał z miłością na niego i pokazał mu jego problem. Było nim przywiązanie do bogactwa. Wtedy młodzieniec zatrzymał się w pół drogi. Coś w nim zgasło. Nie podjął decyzji, bał się zaryzykować, nie chciał porzucić swoich zabezpieczeń, które dawały mu pieniądze. Odszedł zasmucony. Czy kiedyś wrócił? Nie wiemy. 
Nasze adwentowe rekolekcje ewangelizacyjne dobiegają końca. Boża miłość, mój grzech, Jezus jako miłość Boga i zarazem lekarstwo na mój grzech. Te trzy kroki za nami. Teraz pora na najważniejszy: zażyć lekarstwo! Podjąć po raz pierwszy lub odnowić w sobie decyzję wiary. Jak to zrobić? Bardzo prosto: „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia” (Rz 10,9-10).

Święty Paweł zwraca uwagę na serce i na usta. Serce to nasze wewnętrzne sanktuarium, coś najgłębszego, najintymniejszego w każdym z nas, to nasz ośrodek decyzyjny. Wiara głęboka sięga serca i zarazem musi zostać wyrażona na zewnątrz, potwierdzona ustami. 
„Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną” (Ap 3,20) – tak mówi dziś Jezus do ciebie. Zaprasza i czeka przed drzwiami twojego serca. Nie będzie ich wyważał. Wejdzie wtedy, kiedy ty Mu otworzysz. Klamka jest tylko po twojej stronie. Ile razy otwierałeś swoje serce osobom, rzeczom, które obiecywały szczęście?

Dziś daj szansę Jezusowi. Wiara jest ryzykiem, jest skokiem, jest zaufaniem. Niech wreszcie Jezus Chrystus przestanie być dla ciebie „Bozią z obrazka”, niech stanie się Osobą Numer Jeden, Miłością Twojego Życia, Twoim Jezusem. Nie lękaj się! 
Jeśli jesteś na tak, spróbuj odmówić prostą modlitwę uznania Jezusa za Zbawiciela. W kościele, w domu, we wspólnocie. Może w Wigilię? Może spoglądając na stajenkę. Może korzystając z tekstu modlitwy dołączonej do „Gościa” (Wigilia w Roku Wiary). Może słowami poniższej modlitwy. Może po swojemu. Jakkolwiek, byle szczerze i odważnie. Duchu Święty, pomóż wszystkim czytającym te słowa podjąć dobrą decyzję.


 

Jezu! I co teraz? Zwykły artykuł jakiegoś księdza? A może to naprawdę Ty mnie wzywasz? Dobra, próbuję… Panie Jezu! Chcę, byś Ty stał się światłem mojego życia. Rozjaśnij ciemności mojego serca i pomóż mi wierzyć. Uznaję w Tobie mojego Zbawiciela, wierzę, że dla mnie przyszedłeś na świat, umarłeś, zmartwychwstałeś i przynosisz mi nowe życie. Oddaję Ci moje grzechy, moją niegodność, moje zwątpienia. Jako dorosły człowiek świadomie i dobrowolnie wybieram Ciebie jako Prawdę i Miłość mojego życia. Nie wiem, co będzie jutro, ale ufam Tobie. Chcę być Ci wierny do końca. Wierzę, ale Ty zaradź memu niedowiarstwu! Kocham Cię moim małym sercem, tak jak potrafię. Amen

ks. Tomasz Jaklewicz