Zaufanie Bogu i męstwo

Proste i ufne zawierzenie Bogu przez Dawida dało się poznać w wielu sytuacjach jego życia, począwszy od tej – chyba najbardziej znanej i wspominanej – jaką była walka z Goliatem (zob. 1 Sm 17). Wojownicy izraelscy bali się indywidualnego pojedynku z tym olbrzymim Filistynem, który drwił z nich. Młody Dawid, który nie pełnił wojskowej służby, a jedynie przybył do obozu odwiedzić swych starszych braci, zgłosił się śmiało, aby walczyć z Goliatem. Nie okazał lęku, a jego odwaga nie tylko była hardością doświadczonego pasterza, który już nieraz stawiał czoła lwom, lecz opierała się przede wszystkim na mocy Bożej: Pan, który wyrwał mnie z łap lwów i niedźwiedzi, wybawi mnie również z ręki tego Filistyna (1 Sm 17,37). I dalej, wobec Goliata oświadczył: Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidą i zakrzywionym nożem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów, Boga wojsk izraelskich, którym urągałeś (1 Sm 17,45).

Dawid wskazał na Boga, który jest źródłem mocy i wspomożycielem swojego ludu, który w Nim pokłada nadzieję. Z wiarą łączył Dawid także mądrość i doświadczenie. Widząc, że nie ma dostatecznej wprawy, by stanąć do pojedynku w zbroi i walczyć z Goliatem na miecze, użył swej pasterskiej procy i mocą wyrzuconego kamienia ogłuszył przeciwnika, a następnie podbiegł i zabił go jego własnym mieczem.

Wielbiący Pana całym sobą

Tak można powiedzieć o Dawidzie, który w tradycji biblijnej przez wieki uznawany był za autora Psałterza, a wiele psalmów jest mu imiennie przypisanych jako "psalmy Dawidowe" (np. Ps 3-9; 11-32; 34-41). Jest to prawdopodobne o tyle, że dzieje Dawida wspominają, iż grał on pięknie na cytrze (zob. 1 Sm 16,23; 18,10 i 19,9), jak też układał i śpiewał pieśni pochwalne (zob. 2 Sm 22; 1 Krn 16,7-36) i żałobne (zob. 2 Sm 1,17-27; 3,32-34). Nie tylko śpiewem, lecz również i w słowach szczerej modlitwy zwracał się on do swego Boga (zob. 2 Sm 7,18-29). Dawid zasłynął także swym radosnym tańcem na cześć Pana, gdy wprowadzał Arkę Bożą do Jerozolimy (zob. 2 Sm 6,12-15).

Grzech i skrucha

Dawidowi zdarzyły się jednak i potknięcia w posłuszeństwie Bogu. Najbardziej znanym przykładem jego niewierności prawu Bożemu jest grzech cudzołóstwa z Batszebą, żoną Uriasza. Do tego grzechu dołączyła zbrodnia wydania na śmierć męża uwiedzionej (zob. 1 Sm 11). To, co przemawia na korzyść Dawida, to jego pokorne wyznanie winy (zob. 1 Sm 12). Podobnie Dawid okazał skruchę, gdy uświadomił sobie, że przekroczył prawo Boże dokonawszy spisu ludności (czynność ta bowiem naruszała w ówczesnym rozumieniu władzę Boga nad ludem). Z pokorą też przyjął wyznaczoną karę i żałował, że przez niego dotknęła ona także jego lud (zob. 2 Sm 24).

o. Michał Baranowski OFMConv