Widzialna strona sakramentów jest przyczyną zarzutu, który czyni się z czasem Kościołowi katolickiemu, że zbyt wielką wagę przykłada do spraw zewnętrznych. Czy Bóg nie może udzielić łaski w sposób czysto duchowy?

Ustanowienie niektórych sakramentów przez Chrystusa jest nam znane w szczegółach, np. chrztu, pokuty i Eucharystii. W przypadku małżeństwa, namaszczenia chorych, bierzmowania i kapłaństwa Nowy Testament nie notuje żadnych bezpośrednich słów ustanowienia ich przez Chrystusa. Skąd się zatem wzięła liczba siedmiu sakramentów?

Wszystkie sakramenty mają jedno wspólne zadanie: jednoczyć człowieka z Bogiem, służyć zbawieniu człowieka. Czyż nie wystarczą dwa sakramenty, np. chrzest i Eucharystia?

Dlaczego sakramenty przyjmuje się, poza wypadkami konieczności, w liturgicznym zgromadzeniu wiernych, w kościele?

Już od wieków pojawiali się, a także i dziś występują w Kościele rzecznicy uzależnienia ważności sakramentów od osobistej świętości i wiarygodności ich szafarzy, kapłanów. Wydaje mi się, że ci rzecznicy mają rację.

Św. Paweł mówi, że kto przyjmuje sakrament niegodnie, nie tylko nie dostępuje łaski, ale ściąga na siebie wyrok (por. 1 Kor 11, 27-29). Co należy uczynić, aby sakrament przyjąć godnie?

Czy sakramentalia są w pewien sposób podobne do sakramentów? Czym one są?

Najbardziej rozpowszechnionym, najbardziej codziennym, a jednocześnie zakorzenionym w Piśmie Świętym spośród błogosławieństw jest błogosławieństwo stołu - modlitwa przed i po posiłku. Czy Ojciec może przypomnieć inne błogosławieństwa?

Chrzest nie jest czymś wyłącznie chrześcijańskim. Obrzędu chrztu dokonywano na długo przed Chrystusem. Wiemy np. z Pisma Świętego, że Jan chrzcił po to, aby wzbudzić ducha pokuty.

Podczas chrztu dziecku daje się białą szatę. Jaką posiada wymowę ten gest?