Decyzją papieża Leona XIII, miesiąc czerwiec jest poświęcony szczególnej czci Najświętszego Serca Jezusowego. W tym też miesiącu, w piątek po oktawie Bożego Ciała obchodziliśmy uroczystość ku czci Serca Bożego.

 

Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego jest oddaniem czci Chrystusowi, który objawia nam swą miłość i ukazuje Serce jako symbol tej miłości. Uwielbiamy Jego Serce, gdyż stanowi ono część Jego natury ludzkiej, zjednoczonej najściślej z naturą Boską w Osobie Słowa Wcielonego. Czcimy jednak to Serce zarazem jako symbol miłości ludzkiej Boga-Człowieka.

 

Bóg jest miłością. Z miłości Bożego Serca istnieje wszechświat i ludzie. Kiedy zaś człowiek sprzeniewierzył się Panu Bogu, swojemu Stwórcy, Bóg nie przestał go miłować. Dowodem zaś tej niepojętej miłości było to, że Syna swojego dał, by On odkupił świat swą krwią. Uosobieniem tej największej Bożej miłości jest Serce Jezusowe. To właśnie miłość do ludzi sprawiła, że Jezus przyszedł na ziemię i dla zbawienia ludzi przyjął okrutną mękę i śmierć. Z miłości tego Serca powstał Kościół, sakramenty święte, a wśród nich Sakrament Miłości - Eucharystia. To Serce, czułe na każdą niedolę, dzieliło z nami wszystkie bolączki, czyniło wszystkim dobrze - karmiąc głodnych, lecząc chorych, a nawet wskrzeszając umarłych.

 

Chrystus był prawdziwym Człowiekiem, Jego Serce bije najgorętszą, najszlachetniejszą miłością, ale Chrystus jest zarazem Bogiem. Wszystko, czego dokonała Jego ludzka natura, zdziałała w łączności z naturą Boską. Ludzka miłość Pana Jezusa czerpała swoją doskonałość z pełności Bóstwa.

 

Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego skłania również do aktów pokutnych za grzechy innych. Kto miłuje Boże Serce, ten będzie starał się temuż Sercu wynagradzać za grzechy braci. W ten sposób nabożeństwo to budzi także świadomość i odpowiedzialność społeczną. Przynagla nas do naśladowania przymiotów tegoż Serca - a przede wszystkim miłości we wszelkich jej przejawach. Gdyby to ludzie zrozumieli, jakże inne byłoby życie na ziemi! Człowiek, kochany bezgraniczną miłością przez Boga, powinien nią promieniować na innych. Stąd naczelne prawo Chrystusa: "Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali" (J 13,34-35).

 

Miłość Chrystusa szczególnie uwidoczniła się w spotkaniach z ludźmi biednymi, chorymi i nieszczęśliwymi. Aby mieć pełny obraz Jego miłości, należałoby zestawić i przytoczyć wszystkie cudowne uzdrowienia, jakich dokonał. Jego Serce szczególnie obejmuje grzeszników, których poszukuje i przyjmuje z zadziwiającą dobrocią: "Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników" (Mt 9,13). Jest najlepszym Ojcem dla nawróconych synów marnotrawnych (por. Łk 15,11) i najtroskliwszym Pasterzem, poszukującym każdej zaginionej owieczki: "A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały" (Mt 18,13).

 

Rozpalić miłość - to naczelne pragnienie Boskiego Serca Jezusowego: "Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął" (Łk 12,49).
Chrystus, by nas nie zostawić sierotami, ustanawia Eucharystię, podejmuje się zbawczej męki i nawet na krzyżu jeszcze po swej śmierci, otwiera dla nas przebite Serce. Z tego otwartego Serca rozlewają się zdroje łask dla uświęcenia Kościoła. Odtąd wierni szukają pociechy, ufności, schronienia w Sercu Boga-Człowieka. "Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem" (J 15,9). Ta miłość Chrystusa zobowiązuje nas do miłości bliźniego. Mamy być wszczepieni w Chrystusa, jak latorośle w winny szczep. Wtedy możemy przynosić wiele owoców, wtedy modlitwy nasze nabiorą skuteczności.