Pewnego wieczoru w 1936 roku lekarz rodzinny powiedział mojej matce, że ojciec nie przeżyje nocy. Tato chorował na zapalenie płuc, a w tamtych czasach nie znano antybiotyków. Lekarz był bezradny.

 

Wiedząc, że ojca może ocalić jedynie Bóg, mama zwróciła się do ojca Ignatiusa z klasztoru pasjonistów niedaleko Enniskillen, parafialnego misjonarza słynącego z modlitw o uzdrowienie chorych. Ojciec Ignatius przesłał jej wiadomość, że chory nie umrze. Kiedy lekarz odwiedził nas nazajutrz, tato, całkowicie przytomny, już odzyskiwał siły. Żył jeszcze dwadzieścia sześć lat.

 

Zdarzyło się to dwa lata przed moim narodzeniem. Nigdy nie zapomniałem, że Bóg przywrócił mojemu ojcu zdrowie za pośrednictwem modlitwy ojca Ignatiusa, a pamięć o tym nieraz przeciwdziałała mojemu niedowiarstwu. Żyję, ponieważ mama wierzyła w uzdrawiającą moc Boga. Tą książką pragnę podziękować Bogu za jej wiarę i za tam-to uzdrowienie.

 

Książka ta nie powstałaby bez współpracy wielu osób. Siostra Laetitia przepisała na maszynie pierwszy szkic. Moi współbracia Bill Brereton, Oliver Keyes i John Shannon przeczytali wstępną wersję i podsunęli mi pomocne sugestie. Beverly Ahearn przeczytał wersję ostateczną i dodał swoje cenne uwagi.

 

Bob Faricy SJ, mój mentor w Programie Duchowości Chrześcijań-skiej na Creighton University, zachęcił mnie do starań o publikację. Dziękuję także Edowi McDonoughowi, Francisowi MacNuttowi, Den-nisowi i Matthew Linnom oraz Bobowi de Grandisowi za wszystko, co otrzymałem dzięki ich nauczaniu i posłudze. Wiele zawdzięczam ks. Johnowi Richardsowi i organizowanym przez niego raz w roku eku-menicznym spotkaniom poświęconym uzdrowieniu wewnętrznemu. Nie mogę też nie wspomnieć o Johnie Mathaim, specjaliście psychia-trze, który prowadził grupę wewnętrznego uzdrowienia w naszym klasztorze w Perth.
 

Najlepszymi nauczycielami były jednak dla mnie osoby, które przy-chodziły do mnie po modlitwę i sakramenty i mówiły mi, jak Bóg objawia swoją uzdrawiającą moc w ich życiu. Bez ich świadectwa ni-gdy nie zdołałbym napisać tej książki. Winien im jestem szczególne podziękowanie.