- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
A
A
A
Jim McManus CSsR
Uzdrawiająca moc sakramentów
Książka zawiera wiele poruszających osobistych świadectw oraz bogaty wybór fragmentów Pisma Świętego, tekstów liturgicznych i wypowiedzi Magisterium, które ukazują, że uzdrowienie było i jest znaczącą częścią życia i misji Kościoła. Stanowi dzięki temu wielką wartość dla osób zaangażowanych w posługę duszpasterską i modlitwę wstawienniczą, pracujących w służbie zdrowia i opiekujących się cierpiącymi oraz chorymi, a przede wszystkim dla ludzi szukających uzdrowienia w różnych sferach ich własnego życia.
|
Wydawca: Homo Dei |
 |
Wiara w uzdrawianie we współczesnym Kościele
Jak widzieliśmy, Kościół pierwszych wieków nie tylko wierzył w uzdrawiającą moc Boga, ale także modlił się o cudowne uzdrowienia. A jakie jest podejście współczesne? Najprostszym sposobem uzyskania odpowiedzi na to pytanie jest analiza modlitw Kościoła, zwłaszcza modlitw liturgicznych. Stara łacińska maksyma teologiczna głosi: lex orandi, lex credendi – „prawo modlitwy prawem wiary”, czyli „Kościół wierzy tak, jak się modli”. Jeśli chcemy poznać stanowisko Kościoła w jakiejś sprawie, wsłuchajmy się w słowa wypowiadane podczas sprawowania Eucharystii i innych sakramentów oraz pod-czas nabożeństw. Zasada jest następująca: prosząc o coś w modlitwie, Kościół wierzy, że prośba ta jest zgodna z wolą Bożą i że Bóg ją spełni. Kościelne modlitwy są zatem bezpośrednim źródłem informacji o wierze Kościoła. Pius XII we wspaniałej encyklice Mediator Dei pisał:
Cała liturgia więc zawiera wiarę katolicką, jako publiczne świadectwo o wierze Kościoła. Z tej to przyczyny, ilekroć chodziło o definicję jakiejś prawdy objawionej przez Boga, Papieże i Sobory, czerpiąc z tzw. źródeł teologicznych, nierzadko również z liturgii świętej przytaczali argumenty. Tak na przykład postąpił Nasz Poprzednik niezapomnianej pamięci Pius IX, gdy ogłosił dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Podobnie prawie i Kościół, i Ojcowie, gdy roztrząsano wątpliwości i spory na temat jakiejś prawdy, nie omieszkali szukać światła w czcigodnych obrzędach przekazanych przez starożytne wieki. Stąd owo sławne i czcigodne powiedzenie: legem credendi lex statuat supplicandi (nr 47–48).
W słynnym przemówieniu na Międzynarodowym Kongresie Duszpasterstwa Liturgicznego w Asyżu w 1956 roku Pius XII powiedział:
Bardzo trudno byłoby znaleźć bodaj jedną prawdę chrześcijańskiej wiary, która w jakiś sposób nie wyrażałaby się w liturgii. W liturgii Kościół udziela obficie skarbów depozytu wiary, prawdy Chrystusa.
Warto zatem analizować modlitwy Kościoła. Analiza taka jest dostępna wszystkim wierzącym. Nie trzeba być wykształconym teologiem, by szukać odpowiedzi na pytania: „Jak Kościół rozumie mszalną modlitwę o zdrowie ducha i ciała?”, „O co dokładnie Kościół się tutaj modli?”, „Co znaczą te słowa?”. I właśnie taką metodę przyjmiemy w następnych rozdziałach. Nie będziemy snuć hipotez ani poruszać nowych zagadnień. Zadamy sobie pytanie: „O co modli się Kościół w tym sakramencie?”.
W Konstytucji o liturgii świętej (Sacrosanctum concilium) Sobór Watykański II stwierdza:
(…) liturgia, przez którą – szczególnie w boskiej Ofierze Eucharystycznej – „dokonuje się dzieło naszego Odkupienia”, w największym stopniu przyczynia się do tego, aby wierni życiem swoim wyrażali oraz ujawniali innym misterium Chrystusa i rzeczywistą naturę prawdziwego Kościoła (nr 2).
Modlitwy liturgiczne ujawniają naszą wiarę w Boga. Prosimy w nich o siłę w naszej słabości, uzdrowienie w chorobie, przebaczenie w stanie grzechu, pociechę w smutku, światło w ciemnościach. Prosimy o napełnienie nas Duchem Świętym, o Jego dary. Modlitwy ukazują, kim jest nasz Bóg. Jest On Bogiem, który zbawia, uzdrawia i chroni od zła, który pokrzepia i oświeca swój lud. Takiego Boga wyznajemy, o takie błogosławieństwa się modlimy. Jeśli Kościół podczas świętej liturgii prosi Ojca w imię Jezusa o zdrowie ducha i ciała, o wybawienie od zła i pociechę w smutku, wiemy, że te prośby są zgodne z wolą Bożą. Wiemy, że Kościół, zanosząc je do Boga, wierzy w Jego uzdrawiającą moc. Odpowiedź na pytanie: „Czy Kościół wierzy dzisiaj, że Bóg uzdrawia?”, musi być twierdząca, a to dlatego, że w kulcie liturgicznym Kościół nadal modli się o zdrowie ducha i ciała.
Zobacz także
kl. Karol Szlezinger SCJ
Podczas Pięćdziesiątnicy, w sposób duchowy odnawia się to samo, co miało miejsce w Wieczerniku jerozolimskim. Był to zarazem początek ziemskiej drogi Kościoła w historii ludzkości. Wówczas Duch Święty obfitością swych darów przemienił apostołów. Z zalęknionych i nieśmiałych ludzi stali się odważnymi świadkami Jezusa i Jego Ewangelii aż do przelania krwi. Misją Ducha Świętego jest oświecanie naszych dusz światłem Bożej łaski. Aby mógł przez nas działać, rozlewa na nas siedem swoich darów.
br. Gracjan
Ci, którzy dzielą się chlebem i kielichem, za które składa się Bogu dzięki, uczestniczą w Ciele i Krwi Chrystusa. Należy to odnieść do doświadczenia dobrodziejstw, wynikłych ze śmierci Chrystusa, w której ofiarował On samego siebie. Uczestniczenie w Ciele i Krwi Chrystusa oznacza bycie świadkiem śmierci Chrystusa...
o. Rafał Myszkowski OCD
„U Boga patrzeć, to kochać i obdarzać miłosierdziem”, mówi św. Jan od Krzyża (Pieśń Duchowa 19, 6; 31, 8). A u człowieka?... U człowieka patrzeć to często obserwować na chłodno, niekiedy nawet odzierać z godności, wyśmiewać lub praktykować rolę absolutnego władcy spoza szklanego ekranu. Ludzkie postaci odarte z wnętrza i prezentujące się przed naszymi oczyma na ekranie telewizora lub komputera przyzwyczajają nas niebezpiecznie do płaskiego patrzenia na realne osoby towarzyszące nam z całym bogactwem swojego wewnętrznego świata w naszej codzienności.
