Można mówić o systemie wychowawczym, stworzonym przez Marcelinę Darowską (1827-1911), założycielkę Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (Niepokalanki). W czasie kiedy Darowska go wypracowywała, był on nowatorski i plasował się na pozycji przeciwstawnej do systemu nakazowo-represyjnego, powszechnie stosowanego jeszcze w XIX wieku.

W mym pierwszym klasztorze w Austrii Dolnej przyszły do spowiedzi przed bierzmowaniem dwie dziewczynki i powiedziały, że chciałyby się wyspowiadać, ale razem. Zdumiony ich propozycją zapytałem, czy już kiedyś były u spowiedzi, a one odrzekły, że jeszcze nie. Okazało się, że były przygotowywane do I-Komunii w czasie dość krótkiego eksperymentu, gdzie domniemywano świętość ośmio- i dziewięciolatków i zrezygnowano z sakramentu pojednania...

Ponad połowa dzieci we Wiedniu pochodzi z rodzin rozwiedzionych. Ma to swe konsekwencje dla zdrowia psychicznego. Największa ilość młodych (tzn. przedwczesnych) rencistów to osoby, które zapadły na zdrowiu psychicznym. Liczba osób cierpiących na najczęściej występujące schorzenie psychiczne czyli na depresję to około 650 tys. (8%) społeczeństwa Austrii...

Na deptaku napotykam młodych ludzi z wielkim kartonowym kuflem piwa umieszczonym wysoko pond głowami przechodniów na stelażu, którzy pobudzają apetyt na lepszy lub tańszy jak gdzie indziej napitek, i wciskają w rękę kartkę z adresem restauracji. Dlaczego by nie pobudzać apetytu na dobra duchowe?...

W jakim przypadku może ważnie udzielić chrztu każdy człowiek?

Mój brat jest nadzwyczajnym szafarzem Komunii, a mimo to chce zostać masonem. Powiedziałam mu, że nie wolno być jednym i drugim. On jednak twierdzi, że nie ma w tym żadnej sprzeczności.

Już od wieków pojawiali się, a także i dziś występują w Kościele rzecznicy uzależnienia ważności sakramentów od osobistej świętości i wiarygodności ich szafarzy, kapłanów. Wydaje mi się, że ci rzecznicy mają rację.

Z Dziejów Apostolskich wynika, że bierzmowanie było zastrzeżone dla apostołów. Czy zwykły kapłan może udzielić tego sakramentu?

Półmrok. Kopcące naftowe lampki oświetlają odrapane ściany. Zaduch. Obok siebie mężczyźni i kobiety leżący na ławach zbitych z gołych desek. Jęki konającego mieszają się z wrzaskiem szyderstw, przekleństw i wyuzdanych dowcipów. Sceny jakby z dantejskiego piekła. Świat nędzy… „Trzeba duszę dać” – usłyszał w swym wnętrzu wstrząśnięty tym widokiem Adam Chmielowski, który z przyjacielem Dębickim i hrabią Wodzickim, wracając z balu w pałacu „Pod Baranami”, wstąpił do krakowskiej Ogrzewalni – schroniska dla najuboższych.

Św. Teresa z Lisieux kiedyś napisała: „Wzrastać to dla mnie rzecz niemożliwa. Muszę więc znosić siebie taką, jaką jestem, z wszystkimi swoimi wadami”. Ktoś powiedział, że ciężko jest znosić wady innych, ale jeszcze trudniej jest żyć z własnymi. Teresa jednak się nie zniechęca i „szuka sposobu, by dotrzeć do nieba małą drogą: prostą, krótką, małą drogą zupełnie nową”.