Wszyscy oczekiwali, że Mesjasz nadejdzie wśród wybuchających fajerwerków.

Jezus zstąpił jednak na ziemię w najbardziej nieortodoksyjny sposób. Zamiast kazać aniołom ogłosić swe przyjście do bogatych i potężnych i zamiast wysłać naprzód delegację, by przygotowała każdy szczegół swego nadejścia, pojawił się niemal w całkowitym ukryciu.
 

Aniołowie ogłosili swoją nowinę pasterzom i mędrcom ze Wschodu i kompletnie zignorowali faryzeuszów, saduceuszów, króla Izraela i rzymskiego imperatora.

Brama, przez którą Bóg przybył na planetę Ziemia, była łonem nastoletniej matki z małej, ukrytej wioski. I kiedy Jezus się narodził, jego pierwszy haust powietrza zawierał woń stęchłej, cuchnącej stajni.

Pomyślmy o tym. Pierwszy oddech Jezusa na planecie, którą stworzył, był przepojony odorem gnojówki i starego, suchego siana.

Do Heroda, króla żydowskiego, wieść o nadejściu Jezusa dotarła jedynie w formie plotki, a Rzymianie nie wiedzieli, że sam Bóg przybył do ich wschodnich prowincji – i nie dbali o to, dopóki nie sprawiał im kłopotów.

Jezus jest Bogiem, który przychodzi do nas bez fanfar. Wydaje się słaby, kiedy pojawia się w tej stajence, ale naprawdę słaby nie jest.

Jest dostatecznie potężny, by powstrzymać swoją chwałę, kiedy rozpoczyna swą podróż przez brud ludzkiego grzechu i całą drogę na krzyż.

To pokazuje, że wartości królestwa Bożego są inne od wartości tego świata, od wartości Rzymian, faryzeuszów lub samego Heroda. Jezus nauczał, że to dzięki łasce wkraczamy w ten nowy sposób życia i tę odnowiona relację z Bogiem.
 

Kiedy o tym pomyślimy, cała ta historia jest naprawdę absurdalna.

 

Bogowie uważani są za „potężnych” – jak Zeus z jego piorunami. Nie marnują czasu, zajmując się ludzkimi sprawami. Jako bogowie są zbyt zajęci.

A Jezus jest wszechpotężny. Jezus potrafi podtrzymać wszechświat, który stworzył swoją własną dłonią. W każdym razie Jezus przychodzi do nas zupełnie inaczej niż inni bogowie. Wszedł w świat jako Bóg, który wyg1dał jednak bardziej jak człowiek.

Jezus nie dbał o wywieranie wrażenia na możnych i politykach. Nie miał czasu dla rabinów z ich długimi modlitwami i zewnętrznymi ozdobami.

Jezus przyszedł do każdego, a zwłaszcza do tych, którzy nie zasługiwali na Bożą uwagę.

Przyszedł do zwyczajnych mężczyzn i kobiet, którzy zmagali się z życiem, starając się uczynić ten świat odrobinę lepszym. Przyszedł w pełni świadom ludzkich niedoskonałości i wcale nie zamierzał ich polerować.
 

Nie przyszedł, by osądzać grzech świata, ale raczej, by wziąć na swe ramiona ciężar drugiej szansy danej ludziom, którzy na nią nie zasłużyli.
 

Jezus nie posłał do człowieka wiadomości przez jeszcze jednego proroka. On opuścił „słodkie nieba” po to, aby móc z nami chodzić, dotykać nas, rozmawiać z nami, czuć to, co my czujemy, cierpieć, jak my cierpimy, walczyć, jak my walczymy, i w końcu pomóc nam dostać się tam, gdzie powinniśmy być – znowu w obecności Boga.

 

Jezus traktuje nas ostrożnie. Rozkoszuje się tym, że może uczynić coś pięknego z naszego bałaganu.

 

Zjawił się na scenie z pewną zwyczajnością. Jeśli wyobrazimy Go sobie tam, w żłóbku w Betlejem, możemy nieomal nie zauważyć tego, że był to moment kosmicznej wagi – czas, kiedy Bóg pochwycił historię w swoje dwie ręce i rozdarł ją na pół. Przybycie Jezusa było faktycznie najważniejszym momentem w całej historii, i to łaska Go tu sprowadziła, łaska, z której zrodził się ten rewolucyjny sposób, w jaki Jezus naucza nas myśleć c Bogu i Jego królestwie.

Może myślicie, ze wspaniała nowina o Bożej łasce została przyjęta z otwartymi ramionami. Ale łaska, jak lśniący diament, błyszczy najwspanialej, kiedy znajdzie się na tle czegoś ciemnego jak noc.
  

Jezus przybył ze wspaniałym darem – darem, którego prawie nikt nie chciał.