Zwłaszcza jeżeli rodzina i otoczenie nie kryje ogromnych oczekiwań względem młodej osoby. Kiedy ma się jednego syna, to on powinien zrobić karierę, a przynajmniej dokończyć to, czego nie osiągnął ojciec. Rodzina jest szczęśliwa, kiedy syn stolarza zostaje adwokatem. Ale gdyby syn adwokata chciał zostać stolarzem - to jest już nieszczęście. A przecież mógłby zostać szczęśliwym stolarzem. Często mylimy awans z rozwojem. Dlatego tak ogromna odpowiedzialność ciąży na rodzicach, żeby mądrze poprowadzili przez życie swoje dzieci...

 

Trzeba dostrzegać i zaakceptować ich granice. Trzeba szanować dziecko, zamiast postrzegać je przez pryzmat jego możliwości. Wówczas jest ono w stanie mieć osiągnięcia, a czasem nawet odkryć rzeczy, o których się rodzicom nie śniło. Przekroczenie tych granic powoduje, że człowiek ma poczucie niemożności osiągnięcia sukcesu, bo leży on poza jego zasięgiem. Zaczyna więc korzystać z różnych namiastek (np. pieniądza zamiast realnych dokonań w pracy) lub wchodzić w układy, pozory.

 

 

Myślę, że Pan Bóg odsłania je w toku naszego życia. Nie trzeba ich przecież specjalnie szukać, wystarczy iść za tym, co mnie pociąga, a w pewnym momencie zawsze stuknę czołem o jakąś ścianę. Im wcześniej ją zauważę i zwrócę się w innym kierunku, tym korzystniej dla mnie.

 

Trzeba przyjmować porażki jako sygnały granic i badać ich przyczynę. Poszukać jej także w sobie. Bo jeśli źródła wszelkich niepowodzeń zawsze usytuujemy poza sobą (np. wszystko tłumacząc cudzą złą wolą), to wtedy będziemy ciągle bić głową o ścianę. Natomiast z chwilą, kiedy znajdziemy przyczynę w sobie, dostrzeżemy własne granice, będziemy mogli zobaczyć, czy ona jest do sforsowania, czy też lepiej wycofać się na inne pozycje.

 

 

Gdy przed człowiekiem wyrośnie bariera, to mężczyzna spróbuje ją obalić, dziewczyna zaś ją obejdzie, podkopie się od dołu albo się na nią wdrapie. Kobiety też chcą przekroczyć granicę, ale na swój sposób – próbują to zrobić fortelem.

 

 

Dla mnie już wcześnie, bo w szkole, taką granicą stała się matematyka. Tu odpadłam w przedbiegach. Okazało się to zresztą rodzinne, bo moje rodzeństwo miało dokładnie te same trudności, wobec czego wszelkie dalsze poszukiwania musiały eliminować ten element nie do przebrnięcia.

 

 

A mogą być inne drzewa. Ostatecznie przestrzeń wyboru jest ogromna. Myślę, że zgoda na własne granice i ich przyjęcie to podstawowy element dojrzałości człowieka. Dopóki ich nie przyjmę, to, niestety, będę ciągle narażona na frustracje, klęski, niepowodzenia. Jest to też element zdrowia psychicznego, który chroni między innymi przed depresją.

 

 

Gdzieś po trzydziestce.