Czym jest nawrócenie moralne?

Dla dużej liczby ludzi idea nawrócenia moralnego posiada bardzo duże negatywne asocjacje, często powoduje poczucie zagrożenia. Kojarzy się z rezygnacją z rozrywek, poświęceniem, ograniczaniem i odcinaniem się, wyrzekaniem się licznych własnych przyjemności. Taka reakcja jest zrozumiała, lecz stanowi jedynie niewielki aspekt większej, wyzwalającej prawdy.

Trafnym synonimem słowa nawrócenie, w znaczeniu, w jakim go używamy, będzie słowo przemiana. W uproszczeniu, nawrócenie stanowi podstawową i wyraźną poprawę widoczną na poziomie woli człowieka. Jeszcze bardziej trafnie można to ująć w ten sposób: jest to fundamentalna przemiana w naszych działaniach podejmowanych z własnej woli ze zła w dobro, z dobra w to, co lepsze i z lepszego w najlepsze. Każdy, kto żyje naprawdę, zauważy w tych ideach inspirującą moc. Możemy przedstawić tę sprawę w jeszcze inny sposób. Nawrócenie to przemiana z wady w cnotę: z oszustwa i kłamstwa w uczciwość i prawdę... z żarłoczności we wstrzemięźliwość... z próżności w skromność... z pożądliwości w miłość... z zachłanności w hojność... z wściekłości w cierpliwość... z lenistwa w zapał... z brzydoty w piękno.

Z punktu widzenia poświęcania uwagi Bogu i bliskości z nim, najwyższe Piękno, najwyższa Radość i nawrócenie polega na przemianie z niewielkiej modlitwy bądź jej braku do określonej praktyki medytacji chrześcijańskiej, która prowadzi ostatecznie do kontemplacyjnej bliskości, gdzie człowiek "nad Jego Prawem rozmyśla dniem i nocą", prosząc, aby "zażywał łaskawości Pana" ze wszystkimi jej wymiarami i intensywnością (Ps 1:1-2; 27:4).

W całej świeckiej literaturze nie istnieje żadne dzieło, które mogłoby równać się z literacką doskonałością i poruszającą delikatnością przypowieści o synu marnotrawnym, niedościgłą interpretacją nawrócenia i przebaczenia. Gdyby czytelnik zauważył i zastanowił się nad niewielkimi szczegółami tego arcydzieła, z pewnością dostrzegłby Boską rękę w narracji. Jeden z wersów może stanowić przykład tego, co mamy rozumieć przez tę literacką doskonałość. Egocentryczny syn, po tym, jak strwonił połowę majątku swego ojca na prostytutki, w końcu opamiętuje się, wyrzeka się swych grzechów i postanawia wrócić do ojca. Opowieść zadziwia nas wtedy niezwykłym przyjęciem, jakim obdarza go ojciec: "A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go" (Łk 15:20). Nie ma tu ani jednego słowa wyrzutu - grzesznik okazał już skruchę.

Następuje czas muzyki, tańców i ucztowania. Ta scena z jej poruszającą czułością i całkowitym wybaczeniem jest niemalże Boska. Syn zostaje przywrócony do życia. Ulega przemianie, zostaje nawrócony i uzdrowiony. To przejście ze szpetnego egocentryzmu do zidentyfikowanego altruizmu jest literacką i teologiczną perłą stanowiącą dla nas dogłębną instrukcję postępowania.

Naszym zadaniem opisanym na tych stronach jest zastanowienie się nad tym i przyswojenie tego, co Boskie objawienie mówi o fundamentalnym nawróceniu i jego głębszych wymiarach: w jaki sposób całkowicie przekształcić nasze życie z brzydoty w piękno i osobiste spełnienie?